….. που λες ….πήγα στην παλιά μου γειτονιά …. Δώδεκα χρονώ έφυγα από κει και δεν είχα ξαναγυρίσει. Πήγα και βρήκα τους φίλους του πατέρα μου …που τα λέγανε μαζί …. Και παίζανε τάβλι…. Τους θυμόμουνα όλους-το πιστεύεις;- είδα κι έναν που τονε λέγανε κι αυτό Στάθη και για να τους ξεχωρίζουνε τονε φωνάζανε Σταθάκη. Ναι. Εκεί κι η κυρα Λεξάντρα και η κυρα Δέσποινα….. Πού είσαι Γιαννούλα μου μου λέει και μ’ αγκάλιασε…. Να ξερες πως ήτανε…. Μια γυναικάρα…. ψηλή… ευθυτενής…. με ωραία μαύρα μαλλιά … και τώρα; Ένα πραματάκι τόσο δα…. Είχε σουρώσει…. είχε γείρει μα τα μάτια της το ίδιο ζωηρά…. Απίστευτο…. από παντού της έφευγε η ζωή κι όμως μόλις σε κοίταγε….. Συγκινήθηκα….. πως περνούν τα χρόνια…. πως χάνονται όλα…..
Θυμάμαι έναν Τάσο.... λίγο καμπούρη αλλά με πολύ ευγενικό πρόσωπο…. είχε μια αδερφή τόοσο χοντρή…. σε μια μονοκατοικία μένανε…. κανένας τους δεν παντρεύτηκε…. έμαθα πέθαναν κι οι δύο …. και το σπίτι…. είδα είχε πινακίδα “πωλείται” ίδιο είχε μείνει με τα καγκελάκια του….. τον κηπάκο του …. και τ’ άλλα σπίτια τ’ αναγνώρισα κι εκεί που πίνανε τα ούζα κι ο δρόμος που παίζαμε παίρνω αμπάριζα και βγαίνω και τσινγκ! τσινγκ! τα καπάκια…
8 σχόλια:
Που λες και γω σήμερα στην παλιά μου γειτονιά είμαι, μόνο που αυτήν την αλλαγή έχω την δυνατότητα λόγω της συχνής μου επαφής, να την παρακολουθώ από κοντά με τις συχνές μου επισκέψεις.Παρ΄όλα αυτά όμως, είναι τρομακτικές οι αλλαγές που συντελούνται και όχι γιατί τα παλιά είναι μέρος της νιότης μου και μου φαίνονται καλύτερα όχι.
Τουλάχιστον στην δική μου παλιά γειτονιά,όλα έχουν ριμάξει,όλα έχουν ξεραθεί,δεν υπάρχουν τα δέντρα που σκλαρφαλώναμε,δεν υπάρχει ο ευκάλιπτος που παίζαμε αμπάρζα,δεν υπάρχουν ούτε οι άνθρωποί της. ούτε τα χαμόγελα και οι καλημέρες τους...Άς τα.
Αλήθεια είχα γράψει ένα μήνυμα το πρώί δεν ήρθε τι έγινε;
@Black Bedlam
Την τρομαχτική αλλαγή την έχω βιώσει στην πόλη που γεννήθηκα στο Ηράκλειο. Σχεδόν δεν την αναγνωρίζω...
Κάθε φορά που πηγαίνω πληγώνομαι...
Βέβαια αυτά έτσι είναι... όπως μεγαλώνουμε κι αλλάζουμε εμείς, το ίδιο συμβαίνει και με τις γειτονιές
Να σαι καλά
Υ.Γ. Άλλο μήνυμα δεν έχει έρθει. Ποιος ξέρει σε ποια στενά του νετ να περιδιαβαίνει....
Αγαπητή Meril, καλησπέρα.
Όμορφη ανάρτηση... Νάσαι καλά.
Όταν γυρνάμε στα μέρη τα παλιά, αναζητούμε μια οικεία παράσταση, μια εικόνα, ένα θυμητάρι να μας γυρίσει πίσω, στα ανέμελα χρόνια. Νοσταλγούμε τα οικεία, τα παιδικά μας - και την ανάμνηση της γλύκας εκείνης της εποχής. Αυτό το θέλουμε όλοι μας, νομίζω...
Είναι και κάτι άλλο, όμως. Οι τωρινές γειτονιές είναι συχνά βαθειά αλλιώτικες. Οι άνθρωποι κλείνονται ή σκορπάνε. Η "ζωή" τους διαφορετική: είμαστε πιο κλειστοί, πιο φοβισμένοι, πιο σκόρπιοι, λιγότερο δεμένοι με τον τόπο και μεταξύ μας - ιδίως οι νεώτεροι. Δεν χάθηκε μόνο το δέντρο που σκαρφαλώναμε αλλά και η συνήθεια των παιδιών να παίζουν "έξω" (ή ακόμη και τα ίδια τα παιδιά).
@Prths
Άλλαξαν οι συνήθειες αυτό είναι αλήθεια.
Άλλες εποχές βλέπεις...
Ίσως όχι παντού αλλά κάθε μέρα κι απομακρύνονται τα παιδιά απ' τον τρόπο που μας είναι οικείος....
Γιατί ξαναγυρνάμε εμείς; Τι ψάχνουμε;
Μάλλον κομμάτι από μας αφού κακά τα ψέματα κι εμείς αλλιωτέψαμε...
Να σαι καλά
"Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν";
@Άδωνις Λαζάρου
....κάπως έτσι....
Σ' ευχαριστώ
Που λες, εγώ μένω τώρα δα στην παλιά μου γειτονιά. Κι άλλα είναι όμοια, άλλα έχουν αλλάξει...
χτες πέρασα απ' το σπίτι της κυρα-Σταματίνας, μιας γριας μικρασιάτισσας που την τρέμαμε τα πιτσιρίκια γιατί ήταν πολύ άγρια. Πεθαμένη χρόνια. Κι αυτό το μήνα ανοίξανε ξανά το σπίτι, και το βάψανε...
και θαρρούσα πως θα την έβλεπα πάλι στην αυλόπορτα να κάθεται και να κοιτάζει το πέλαγος σφίγγοντας τη μαγκούρα της στο χέρι...
Ας είσαι καλά....
@Δήμητρα
Κι εσύ να σαι καλά
που μοιράζεσαι μνήμες
Ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου