Ένα σχεδίασμα για τη Φαίδρα

Γέλαγε η μέρα και ανηφόρισεν
ο ήλιος
σ' ελιές και κυπαρίσσια ανάμεσα
τρυπώνοντας
και πεύκα της θαλάσσης.
Σκουντώντας μέλη να ξυπνήσουνε
να κινηθούν οι άνθρωποι
στα πρέπει
τα καθημερινά κι όσα τυλίγουνε
το χτύπο της
ζωής

Η Φαίδρα αν μπορούσε θα αγόραζε
αυτήν ώρα
να την κρατά στο αύριο που θα χε
μίσος στην καρδιά
Μα τίποτα απ' τ' αληθινά
δεν βγαίνει στο παζάρι


Υ.Γ.Επειδή και το αύριο θα ναι ίδιο με το σήμερα... επειδή η αλλαγή δεν θα γίνει από τους άλλους αλλά από μας.... επειδή ζούμε τις μέρες με τα εύκολα λόγια της απαξίωσης ξεχνώντας τη δική μας συμβολή σ¨αυτή 'συμφωνώ μαζί δεν τα φαγαμε' ....για πολλά επειδή μα κυρίως επειδή η ευθύνη είναι διαχρονική λέξη και οφείλει να μας χαρακτηρίζει
επιθυμώ να αναλάβω το κομμάτι που μου αναλογεί επί της ουσίας.
Κατά τα λοιπά μάλλον θα είμαι εδώ συχνότερα απ¨ότι υπολόγιζα