Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

επιστροφή

ένα χρόνο σχεδόν μετά, το "Θέρος" επιστρέφει στη γενέθλια του πόλη
με πολλή διάθεση για ανταμώματα
στις 30 του μηνός, στο καφε-μπαρ ΙΔΕΕΣ, στις 8.00
με τους
 Aνδρέα Καρακόκκινο και Σωτηρία Καλασαρίδου στην παρουσίαση


στο τραγούδι η Βικτωρία Καπλάνη
πιάνο ο Πάρης Καραγκούνης
Για όσους .....

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

 Πένθος
 
γέρνουν οι μέρες κι η ωραία λύπη πού;
ποιος να γνέψει για την έναρξη
ενός ευγενικού πένθους
μιας τελετουργίας αποχώρησης
δεν μάθαμε να θρηνούμε
με τον τρόπο των γενναίων
ως κι εδώ άγαρμποι
ως κι εδώ αστείοι

(κλείνω την πόρτα πίσω μου κι ο κήπος αχνίζει
απ” την προσμονή εκείνου που λαχτάρησε)


Φύρα

λέξεις απολήξεις μείνανε σ’ ένα μίζερο θέρος
πόσο να παλέψει μια άταρη ψυχή
κι αν πεις και για τη σάρκα μια απ’ τα ίδια
γεμίζουνε κι αδειάζουν τα φεγγάρια
μακριά μας
αλυχτούν όσα αφήσαμε ζητούν μερτικό
από ποιον τάχα
αυτά τα στόματα στύβουνε λέξεις
κι ύστερα τις στοιβάζουνε
άχυρο από λίχνισμα σταριού
-καρπός πουθενά –

(με κραυγές ψιθύρους η ζωή)

Μοιρολόι

πού να κρεμάσεις τη λύπη ξένε μου
που να κονέψεις τη λύπη
το κλαδί μπερδεύει στα μάτια σου
πεταρίζει το πουλί στην καρδιά σου
αδειάζουν οι μέρες σου στο χωράφι
σε μια στέρνα λιμνάζει η ψυχή σου

(μάρτυρας μένω του άδειου σου σώματος
του σαρκίου που κρεμάς εαυτούς πεθαμένους)

Τα ποιήματα είναι από την Ποιητική Συλλογή :
«ΘΕΡΟΣ το ΧΕΙΜΑΖΟΜΕΝΟΝ»
Εκδόσεις Σαιξπηρικόν


http://logwn-paignia.gr/article/meri-lionti-tria-piimata/

με ευχαριστίες στη συντακτική ομάδα του "Λόγων Παίγνια" και στον ποιητή  Μανώλη Μεσσήνη


Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015


Γράφει ο Γιώργης Σαράτσης

Θέρος το χειμαζόμενον ή πώς ένα καλοκαίρι γίνεται χειμώνας ή ανήκει με κάποιον τρόπο σ’ αυτόν. Παράδοξο από τη μία, ιδιαίτερα ποιητικό από την άλλη. Κι όσο αφήνομαι στους στίχους της Μέρης Λιόντη άλλο τόσο μου ‘ρχονται στο μυαλό στίχοι γνωστών τραγουδιών: “τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι χειμώνες' ή εκείνα τα λιγωτικά λόγια απ’ το “Καλοκαίρι' του Σαββόπουλου.
Υποψιάζομαι ότι η ποιήτρια διαπραγματεύεται μέσα από 31 ποιητικά σχεδιάσματα την επίγευση που αφήνει στο μυαλό και το σώμα η ζωτικότερη εποχή του έτους, συνθέτοντας μία μικρή συλλογή με κραυγές όμοιες ψιθύρους.
«Οι δικοί μου ποιητές», λέει κάπου, «είναι μια κάστα όλο χέρια». Οι δική της ποιητές είναι όσοι, κοιτάζοντας ψηλά, κατέληξαν να σέρνονται στο χώμα. Άνθρωποι που διατρέχουν -όχι πάντα άφοβα- απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, αναζητώντας την αλήθεια των λέξεων στον ορίζοντα του πουθενά με ληγμένες αγάπες –λόγια δικά της.
Οι λέξεις, διάβασα κάπου, δεν είναι παρά οδικές πινακίδες, σημάδια να μη χανόμαστε. Μόνο που οι δρόμοι οδηγούν παραδόξως στο άγνωστο. Πόσο λυτρωτικό είναι το κυνήγι των λέξεων; Κι αν οι λέξεις δεν είναι παρά ένα ακόμα αδιέξοδο, μία ακόμα φυλακή; Δυσκολεύομαι με τις απαντήσεις…
Κράτησα αρκετούς στίχους που ‘χουν κάτι δυνατό να πουν. Όχι τόσο γιατί μου δίνουν απαντήσεις, όσο γιατί αποκαλύπτουν τα αδιέξοδά μου. Παραθέτω ενδεικτικά: “ό,τι έχω χλομιάζει', “να κλάψω / στην ώρα μου', “όχι δεν παίζω / με ψάχνω μόνο / από ανάγκη', “το ζόρι / να μαρτυράς ιδρώτα / καθημερινό / κι εκκρίσεις' ή εκείνο το αφοπλιστικό “να με αγαπάς όταν θα μιλώ τη γλώσσα μου'. Ακόμα και οι τίτλοι των ποιημάτων της έχουν κάτι από την ανάγκη τους για προβληματισμό: συνήθεια, αδικία, ζόρι, φάρσα, αδυναμία, έλλειψη. Κρατώ απ’ αυτές δυο-τρεις: το ζόρι, την αδυναμία και τη φάρσα. Κυρίως τη φάρσα. Λέξη που περιγράφει επαρκώς την ζωή πολλών. Ιδίως τη δική μου.

Η δημοσίευση εδώ




Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Προλαβαίνουμε;

Αυτές οι στιγμές
Έτσι ωραία που τις κλείσαμε
Αυτές
Που τις ονομάσαμε για να μη χαθούν
Ανηφορίζουν κιόλας
Στο στενό παράδρομο
Ένα τετράγωνο απ’ τη λήθη
Μισό απ’ τη λύπη
Με όλες τις ποιητικές λέξεις
τα λάμδα και τα ρο
Λες και στ’ αλήθεια νοιάζεται κανείς
Εκτός από μας
εκτός από μας

Νυχτώσαμε
με το παγούρι άδειο
χυμένα τα μάτια
με τη γλώσσα στρεβλή

Ω, …ανάβλεψον…
ο άγγελος κοιμάται
τρεις παρουσίες ίσαμε να μετρήσω

Ανάβλεψον!
Ο άγγελος σαλπίζει
και η παρουσία είναι εδώ
τώρα

δυο βερίκοκα μάζεψα, σκουλικιασμένα
τάισα νύχτα την ψυχή μου
και ευφράνθηκα
H θυσία δεν πήγε στα χαμένα