Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

ιστορία δίχως τίτλο



" Τι στο καλό …δεν έχει φάει τίποτα; Για να δω καλύτερα… Μπα! Ούτε καν σαλάτα ! Μα τι έπαθε;
Λες να ήταν αδιάθετος; Ναι, Σα να μου φάνηκε λίγο κομμένος το πρωί. Nα τον έπιασε το στομάχι του; Σέρνονται λέω, τόσες ιώσεις… και μου φαίνεται...οι γαστρεντερίτιδες,.. κάνουν θραύση!
Ναι, ναι αυτό θα είναι! Για πιο λόγο άλλωστε δε θα έτρωγε-εδώ που τα λέμε ούτε καν δοκίμασε- το αγαπημένο του φαγητό;
Εγώ τον ξέρω... είναι λίγο δύσκολος. Δεν τρώει ό,τι κι ό,τι. Μόνο ψάρι κι απ’ αυτό  όσα είναι μεγάλα χωρίς πολλά κόκαλα. Μια φορά που του ετοίμασα λίγο γαβράκο τον έφαγε όλο η γάτα του γείτονα.
Του το καθαρίζω πάντως σε κάθε περίπτωση. Δεν έχω διάθεση να το φάω στο κεφάλι (που λέει ο λόγος ).
Α, όχι δεν έχω παράπονο… Ο γλυκούλης μου, είναι ο καλύτερος μα καμιά φορά …ε, όλοι έχουν νεύρα κι άμα τον πιάνουν …
Ας είναι. Τι το μελετάω τώρα;
Πάντως …είναι περίεργο. Βέβαια δεν ήταν ψάρι, αλλά και τα λαχανικά τα λατρεύει.
Μήπως δεν το δηλώνει σε κάθε ευκαιρία; -χωρίς γυναίκα κάνω. Χωρίς τα λαχανικά μου, ποτέ!-
Αχ, και σήμερα του ‘χα ετοιμάσει το αγαπημένο του. Να δεις πως το λένε… τέλος πάντων τι σημασία έχει κι άμα το λένε έτσι κι άμα το λένε αλλιώς… Έχουνε καμπόσα φαγητά κάτι περίεργα ονόματα… τ’ ακούς κι ούτε σου πάει ο νους πως για φαΐ πρόκειται! Να δεις ...κάτι εξωτικά ή όπως τα λένε τώρα έθνικ...  ναι έτσι. Έθνικ.Κι άμα είναι για ξένα φαγιά ήλιος κι άνεμος... αλλά και τα δικά μας τώρα , από ξεβάφτισμα τα ‘χουνε περάσει
Ακούς ... η πίτα του παππού, της γιαγιάς, του βοσκού, το κουνέλι του Γιώργη ..ναι κάπου το διάβασα κι αυτό. Άκου του Γιώργη! Τι να πεις; Βγάλαμε την ουσία και…
Καλά παραμιλάω μου φαίνεται..
Αλλά γιατί δεν έφαγε; Nά’ ναι σοβαρά το στομάχι του; Θα του πω να πάει στο γιατρό. Θα τον … θα του βάλλω τις φωνές, θα τον αναγκάσω, θα του …αυτό θα κάνω θα του γκρινιάξω! τι θα κάνει …θα πάει! Είναι και αμελής βρε παιδί μου!. Δε νοιάζεται για την υγεία του ...Άμα αρρωστήσω εγώ, δεν ησυχάζει αν δε με στείλει στον κύριο Σπύρου που είναι ο οικογενειακός μας γιατρός.
Βέβαια προς ώρας δεν του χρειάστηκε–να χτυπήσω ξύλο- αλλά ένα τσεκ απ βρε παιδί μου.. Τώρα δεν είμαστε και στην πρώτη μας νιότη… Τώρα… στη μέση ηλικία που λέγανε παλιά. Μεσήλικες γίναμε ή να δεις πως αλλιώς το λέγανε … μεσόκοποι .Τι χάλια Χριστέ μου και που τ’ ακούς γερνάς.
Αλλά γιατί δεν έφαγε; Τίποτα δεν άγγιξε… Λέει δεν μπορεί να τρώει μόνος του. Δεν του κατεβαίνει, λέει ….. "τι είμαι; σκύλος είμαι να τρώω μόνος μου;"
Γιατί αλήθεια τον τελευταίο καιρό συχνά δεν τρώει. Ε, τον καταλαβαίνω. Και μεταξύ μας να έτσι με συγκινεί. Μετά από τόσα χρόνια γάμου να σου λέει δεν μπορεί μόνος του… Πολύ τρυφερό…
Αυτή η κωλοδουλειά….. (Παναγία μου πως μιλάω έτσι) αλλά απ’ όταν μ’ αλλάξανε τη βάρδια … Κατάλαβες; Mετά από τόσα χρόνια …άλλο πόστο… άλλο ωράριο! Κι άμα πεις και τίποτα …. "για τις ανάγκες της υπηρεσίας" σου λένε Ποιες ανάγκες μωρέ; Εμένα βρήκανε να καλύψουνε να μην πω τι…Αλλά…Α, ρε μάνα δε μ’ έκανες βάτραχο…     
(στέγνωσε το στόμα μου)                                              
 Τέλος πάντων με τούτα και με κείνα ανταμώνουμε ολοένα και πιο  δύσκολα.  Ούτε με τηλέφωνο. Δε χρειάζεται κιόλας. Μετά από τόσα χρόνια όλα είναι σε μια …πώς να το πω …να μην το πω ρουτίνα…αλλά ένα ρεγουλάρισμα… Ναι αυτό είναι το σωστό. Τα πράγματα, η ζωή θέλω να πω έχει μπει σαν το νερό στ’ αυλάκι που κυλάει πια στην κοίτη του.
Θα μου πεις τώρα πότε πότε τα αυλάκια, τα ποταμάκια και τα πιο σιγανά φουσκώνουν και κάποτε προξενούν ζημιές. Κάποτε  βέβαια, κάποτε.
Καλά, δεν έφαγε. Γιατί τώρα…Καλά δεν πειράζει. Δε θα πέσει άλλωστε κι απ’ τα κιλά του…Καρδαμωμένο το χρυσό μου. Κι αυτό είναι το περίεργο. Τρώει τα υγιεινά. Τι χόρτα και λαχανικά... τα φρεσκότερα να αγοράσω. Με προσοχή να τα καθαρίσω…Αν έχω κι αν έχω καθαρίσει…και πως το βαριέμαι …όταν …όταν πρέπει ν’ αγοράσω χόρτα… ο θάνατός μου! Αλλά τι να πω …έχει δίκιο. Είναι τροφή πολύ υγιεινή. Και με μπόλικη κυτταρίνη. Τι πως τα τρώει  όμως;… Τα κιλά κιλά.
Α, και ψάρι. Βέβαια. Το λατρεύει το ψάρι κι όχι μόνο το ψάρι "ό,τι κολυμπά και πετά, Αντιγόνη, ό,τι κολυμπά και πετά". Έτσι μου λέει και γω το δέχομαι. Όχι, γιατί δεν έχω γνώμη, έχω και παραέχω. }Η Αντιγόνη έχει γνώμη επί παντός επιστητού" .Μάλιστα έτσι λέει το πουλάκι μου. Και γιατί να μην έχω; Ζωντανός άνθρωπος δεν είμαι; Δέχομαι όμως πως δεν τα ξέρω όλα και στα θέματα διατροφής είναι …άπιαστος! Έχει κάνει και σεμινάρια μου φαίνεται. Ένα φεγγάρι, πάνε δυο χρόνια τώρα, πήγε στη Χαλκιδική να παρακολουθήσει ένα. Γύρισε άλλος άνθρωπος.
Αλλά τα κιλά κιλά. Τι να πω. Ο ίδιος λέει πως ο μεταβολισμός του κάτι … κάτι τέλος πάντων έπαθε σαν ανήκεστο βλάβη ένα πράμα… Μπορεί να ‘ναι κι έτσι…
Αλλά δεν έφαγε. Παρόλο που έφτιαξα το…το θυμήθηκα πως το λένε “πανδαισία χρωμάτων”!
Ας μαζέψω τουλάχιστον τα ρούχα του. Καλός χρυσός ...αλλά μια ατσαλιά, ε, την έχει. Κι όλο του λέω...βρε αγόρι μου- αγόρι μου τον λέω- μην τα πετάς. Τά ‘βγαλες; Nα έτσι κάνε, βάλε τα στο καλάθι. Αλλά που....από το ένα αυτί μπαίνει κι από το άλλο βγαίνει. Άντρας, παιδί μου, τι περιμένεις;
Πού είναι τα ρούχα του; Δεν υπάρχει τίποτα εδώ; Τι στο καλό.... δεν άλλαξε; Αδύνατον. Αυτός μόλις γυρίσει από τη δουλειά κάνει ένα μπάνιο…όμως εδώ…Δεν ήρθε! Δεν έχει έρθει! Τι…
Κάτι έπαθε! Κάτι σοβαρό έπαθε! Έτσι που τρέχει. Όχι, ο ίδιος δεν τρέχει και τόσο, μα οι άλλοι;
Βέβαια! Μεσημέρι, κίνηση, ένταση, εκνευρισμός, νάτο το τρακάρισμα!
Ααχ, Χριστούλη μου!
Αυτό είναι! Είχε ατύχημα! Μάλλον έχει τρακάρει. Αυτή είναι μια λογική εξήγηση. Πωπώ! Τον καημένο, ταραχή που θα’χει πάρει! Μα να πηγαίνεις στο δρόμο σου όμορφα κι ωραία με την αγωνία να βρεθείς στο σπιτάκι σου και να ρχεται ο κάθε…κάθε ασυνείδητος και να σου κάνει το αυτοκινητάκι σου, την περιουσία σου, να μη γνωρίζεται;
Και το’λεγε ο καημένος "Αντιγόνη, είσαι τυχερή που δεν οδηγείς. Κάθεσαι κυρία, και σε πάει ο σοφέρ.(ο σοφέρ, τον εαυτό του εννοούσε βέβαια ) Κι ούτε έγνοιες, ούτε τίποτα. Τυχερή, Αντιγόνη".
Εγώ δεν οδηγώ. Όχι πως δεν ήθελα… Να δεν ..δεν έτυχε. Τη μια δεν είχαμε λεφτά, την άλλη χρόνο, με το ένα με το άλλο χάθηκε το τρένο. Και να σου πω δεν μετάνιωσα. Σχεδόν. Δηλαδή… 
Και τώρα να έτυχε κι αυτό. Και το αυτοκίνητο σχεδόν καινούριο. Τι σχεδόν; Καινούριο είναι. Δυο μηνών αυτοκίνητο. Ένα σωρό λεφτά δώσαμε. Είναι και μεγάλο…Του αρέσουν τα μεγάλα. Είναι λέει πιο ασφαλή. Τα μικρά ούτε να τα δει…-Φτερό στον άνεμο- Έτσι τα λέει. Ε, δεν έχει κι άδικο. Άλλη σιγουριά νοιώθεις μ’ ένα βαρύ αυτοκίνητο… Χώρια η φιγούρα.                                                                               
Αλλά τελικά τίποτα δε σε σώζει. Κατά πως φαίνεται ένα τρακαρισματάκι …αχ, μακάρι να ’ναι μικρό!                                                                                                                    
Αλλά γιατί δε με πήρε τηλέφωνο; Έπρεπε να με ειδοποιήσει Καλά στη δουλειά ήμουν και…το ξέρω Δε θέλει "γιατί να δίνεις δικαιώματα; Αν είναι κάτι σοβαρό…"
Να τώρα. Να μην ξέρω τι συμβαίνει; Aμελής, αμελής…Κι αν έχει χτυπήσει κι ο ίδιος;
Όχι, αυτό δεν κάνει να το λέω. Είναι γρουσουζιά λένε να μελετάς το κακό. Αχ, η μανούλα μου τα πίστευε.
"Το καλό, κόρη μου, να μελετάς. Το καλό. Και θα το λάβεις."
Πού είσαι τώρα μανούλα μου; Όσο ζούσες, δε σε φώναξα γλυκά. Όλο με το θυμό. Όλο με τα νεύρα. Γιατί; Γιατί, ποτέ δε σου ‘πα τι ήσουνα για μένα; Φοβόμουνα; Τι; εμένα; Εσένα; Mη με κυριεύσεις, μη δε μπορέσω πια ν’ ανασάνω; Άμυνα ήταν; Δεν ξέρω πια…Έφυγα νωρίς, παντρεύτηκα…Έμειναν τα λόγια χρωστούμενα με την αόριστη ελπίδα πως θα επιστραφούν. Κάποτε. Αγύριστα μείνανε…
Τι θέλω και τα θυμάμαι;
Ανησυχώ. Πολύ. Και τι χρησιμεύουν τα τηλέφωνα, κινητά κι ακίνητα, άμα δε χτυπάνε; Άμα δε σου διώχνουν το σφίξιμο στο στομάχι…
Εμένα, το στομάχι μου, πάντα με ‘πιανε στις αγωνίες μου…και τώρα ακόμη… Λες να ‘ναι καιρός ν’ αρχίσει να με πιάνει η καρδιά μου; Aυτά όλα τα ψυχοπαθολογικά…έχουνε το καθένα και την ηλικία του. Αρχικά η εποχή του στομαχιού, ακολούθως η εποχή της καρδιάς, του εγκεφαλικού…και ούτω.
…Κι άντε τώρα τροχαίες, ασφάλειες…μπλεξίματα. Τι μικρό και τι μεγάλο. Το ατύχημα μπελάδες φέρνει. Τουλάχιστον να μην υπάρχουν θύματα…Κακά τα ψέματα, όλα γίνονται, όλα φτιάχνονται, όλα διορθώνονται και μόνο ο θάνατος… Ούτε να το πω…Ούτε να το πω!
Αλλά αν…..αν  υπήρχαν…θύματα; Βέβαια, ο ίδιος είναι προσεχτικός. Έτσι λέει ο ίδιος τουλάχιστον. Τα τελευταία χρόνια, αστείο και να το σκεφτείς, δεν έχω όχι ταξιδέψει αλλά ούτε βόλτα. Ναι, ναι, ούτε βόλτα. Μια φορά… πήγαμε σ’ ένα  γάμο… στο γάμο της ξαδέρφης μου  της Κατερίνας στις Σέρρες πήγαμε με το πούλμαν που έβαλε ο μπάρμπας μου. Τι ιστορία και κείνη! Ε, δεν συνηθίζεται βλέπεις να γίνεται ο γάμος στο μέρος του γαμπρού… Και τις μεγάλες φιτιλιές ποιος τις έβαζε; … Για το ανεπίτρεπτο του πράγματος, τάχα μου… Ο αγαπημένος μου αντρούλης… απίστευτο γιατί αυτός ποτέ του δεν ανακατευόταν σε τέτοια … Να οικογενειακά θέματα. Τόσο μάλιστα που κάποτε στις αρχές είχα λίγο παρεξηγήσει τη στάση του. Λέω αυτός θα θέλει να με αποκόψει από τους δικούς μου. Αλλά έκανα λάθος, γιατί μου εξήγησε και κατάλαβα. Δεν αδιαφορούσε. Όχι, καθόλου. Νοιαζόταν και πολύ μάλιστα αλλά η φιλοσοφία του ήταν "όταν κλείνει η πόρτα μας Αντιγόνη μου, όλα μένουν απέξω. Εκτός κι αν την αφήσουμε ανοιχτή. Θέλεις ν’ αφήσουμε την πόρτα μας ανοιχτή; Να μη ζούμε τη δική μας ζωή; "
Ήθελα να ζούμε τη δική μας ζωή. Ήμουνα και πολύ ερωτευμένη. Και με τούτα και με κείνα ...μάλλον έφταιγα εγώ…ε, οι σχέσεις μου με τους δικούς μου …δεν ψυχράνθηκαν, όχι, υπήρχε…υπάρχει πάντα μεγάλη αγάπη ανάμεσά μας, μόνο … μόνο που δε βλεπόμαστε πια.
Είναι … κουράζεται στη δουλειά και μετά δε θέλει να πάμε πουθενά. Ε, και γω μόνη μου να πήγαινα; Πήγα μία, δύο… στο τέλος έκοψα. Θα παρεξηγούσαν και δεν ήθελα.
Τηλεφωνιόμαστε όμως συχνά. Άμα πιανόμαστε στο τηλέφωνο… με τις ώρες. Πληρώνω εγώ δηλαδή κανονίζω να πηγαίνω εγώ να πληρώνω το λογαριασμό. Όχι, που θα ‘λεγε τίποτα… μα καλύτερα …
Αυτή η δουλειά του μας έχει … τι να πω… τι να πω; Ωράρια απίθανα. Συνεργάτες ανάποδοι. Όλο τρικλοποδιές και μπερδέματα. Και να ‘ρχεται μετά με τα νεύρα… Χριστέ μου! Όταν τον βλέπω φουρτουνιασμένο, ξέρω. Ούτε που τρώει παρά αλλάζει και πάει μέχρι το εξοχικό μας – κοντά στη θάλασσα- να ηρεμήσει. Και μόνος του. Μόνο …πως γίναμε έτσι βρε παιδί μου; Πώς ξεκινάει κανείς… και πως καταλήγει…
Ο γάμος… ένα κοριτσίστικο όνειρο… άσπρο νυφικό, ένα σύννεφο τούλια, λουλούδια. Εκείνος. Εκείνος τελικά δεν ήταν ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο… Στην τράπεζα δούλευε καλοκαμωμένος , ευγενικός,….  μου δωσε ένα φιλί της άβγαλτης και ζαλίστηκα. Η θύμηση του εκείνου του φιλιού δεν μ’ άφησε να στεριώσω με άλλον άντρα…… . Πίστεψα πως ήταν το γραφτό μου κι άφησα τα όνειρά μου να τα πλέξουμε μαζί…
Μαζί … λες και γίνεται ένα αρνί κι ένας λύκος να ζευτούν μαζί…Γίνεται; δε γίνεται …Κι αν θέλει το αρνί να επιβιώσει πρέπει να σκεπαστεί με λυκοπροβιά και πάλι …και πάλι τίποτα δε θα καταφέρει… Ο λύκος θα το μυρίσει… Ο λύκος….
…………………………………………………………………………………………
Γιατί το είπα αυτό; Παλαβομάρες λέω … πάλι και πάλι…. Κάθε μέρα τα ίδια λέω…          Ποιος είναι ο λύκος και ποιος είναι τ΄ αρνί;
Κι αφού εγώ δεν είμαι ….. ναι δεν είμαι ….. δεν μπορώ να μαι…. Λύκος;  Πως θα ταν  δυνατό…
Μα τότε είμαι το αρνί; Είμαι εγώ που μαζεύω τον οίκτο; Είμαι εγώ που νοιώθω μόνη χαμένη; Τι ρωτάω…. Τι με ρωτάω!
Πνίγομαι. Πάντα όταν τα σκέφτομαι πνίγομαι. Και θέλω να πιω γιατί πνίγομαι και διψώ μαζί …. Περίεργο δεν είναι; Κι όταν πιω ηρεμώ και γίνονται όλα καλά και γίνονται όλα όπως πριν…. Όσο να μπει… όσο ν’ ανοίξει η πόρτα και να μπει μέσα….
Δεν την μπορώ αυτή την αναμονή! Όλο περιμένω περιμένω κάθε μέρα περιμένω …μια ζωή μου φαίνεται μια ζωή περιμένω…  μια ζωή!
Κι ύστερα παίρνω το ποτήρι και σιγά σιγά τα σβήνω …τα σβήνω ….
Είναι λάθος  λένε… λένε… έτσι λένε….
Ποιος στο διάβολο το λέει; Ποιος;
Να τανε να μην το θέλω….. Να μην το θέλω!
Μα δεν μπορώ …. Να χανόμουνα λέει… να σβηνα …. Έτσι να σβηνα  να μη με ήξερε κανείς ποτέ να  πέθαινα να πέθαινα να πέ…..
Να ναι εύκολο να πεθάνεις; Να ναι εύκολο να μην αποχαιρετήσεις τίποτα; Να ναι εύκολο …. Άμα σπάσω το μπουκάλι….. τ’ ακουμπήσω στη φλέβα….
Ένα βήμα είναι λένε….. Λένε; Προλάβανε άλλοι να τα πούνε για μένα πως νοιώθω τι νοιώθω
Και νομίζουνε πως τα ξέρουνε όλα τι θα κάνω τώρα κι αν θα σπάσω το μπουκάλι στα χέρια μου το ξέρουν κι αυτό σίγουρα το ξέρουν… Μέσα στις πιθανότητες κι αν το πετάξω κι αυτό επίσης.
Πανάθεμα! Μια λέξη δική μου να πω! Να μην την έχει πει κανείς για λογαριασμό μου! Πανάθεμα με κάθομαι και λέω τρέλες και παραμιλώ μ’ ένα μπουκάλι στο χέρι περιμένοντας ένα άλλο ηλίθιο που νομίζει πως τρώω κουτόχορτο που νομίζει πως δεν ξέρω που πάει τι κάνει !
……………………………………………………………………………….
Είμαι προβλέψιμη ε; Τα ξέρετε όλα; Όλα… όλα…. Όλα!
Στο διάβολο! Στο διάβολο όλοι και όλα και γω μαζί! Κι εγώ! Κι εγώ! Ας πάω στο διάβολο…….
Χα! Με νικήσατε νομίζετε;

Πυρκαγιά ξέσπασε σήμερα το μεσημέρι σε διαμέρισμα της οδού Σαρανταπόρου…. Η αιτία της πρόκλησης της πυρκαγιάς παραμένει άγνωστη.  Εικάζεται  ωστόσο  να προέκυψε από ανάφλεξη οινοπνευματωδών ποτών, καθώς βρέθηκαν πολλά μπουκάλια στο κατεστραμμένο διαμέρισμα
Ευτυχώς δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα καθώς οι ένοικοι του, εκείνη την ώρα απουσίαζαν.

φωτογραφία: Μαρία Γεωργοπούλου

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

αναπάντητο

το θέρος μου χειμαζόμενο
η καρδιά μου μια λίμνη φωλιά
για την αξεδιάλυτη λύπη

θα σου στείλω μήνυμα
θα ναι νυχτωμένο το άδικο
θα φωνάξω πορτοκάλι
και πάλι θα βγεις

  νερό με πνίγει
νερό με λυτρώνει
-ακόμα ταξιδεύω στα μάτια σου;-


φωτογράφος: Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Καμιά φορά




Καμιά  φορά με λιγώνει η νύχτα με λιγώνει το περασμένο με βρίσκει μπόσικη η  θύμηση και με πιάνει το παράπονο. Ένας κόμπος εκεί βαθιά που δε λέει να βγει, δε λέει να τρέξει, να γίνει νερό, να ξεπλυθεί το θρύψαλο που με τρώει, μόνο θρύψαλο είναι. Ένα τρίμμα που σκάλωσε σε λάθος μεριά, σε παράδρομο ανεπίτρεπτο. Με πιάνει ένα παράπονο και θέλω να σου πω όλα μου τα γιατί να μην είναι λυπημένα
 τα χέρια μου άδεια είναι γιατί

Καμιά φορά με πιάνει το παράπονο
Για τα λόγια που λοξοδρόμησαν και ήρθαν για όσα με ξεχάσανε ξέχασα παραπέταξα
Με πιάνει το παράπονο για τα άδικα ειπωμένα  τα φυλαμένα κι όσα φυράνανε στη σιωπή κι όσα παράτολμα ανθήσανε και πνίγηκαν στη βιάση
Να πιανα να γύριζα το χρόνο ανάποδα και να σε βρω και σένα να σε ρωτήσω
 Tι να το κάνω το φιλί που στέκει λυπημένο