Καμιά φορά με λιγώνει η νύχτα με λιγώνει το
περασμένο με βρίσκει μπόσικη η θύμηση
και με πιάνει το παράπονο. Ένας κόμπος εκεί βαθιά που δε λέει να βγει, δε λέει
να τρέξει, να γίνει νερό, να ξεπλυθεί το θρύψαλο που με τρώει, μόνο θρύψαλο
είναι. Ένα τρίμμα που σκάλωσε σε λάθος μεριά, σε παράδρομο ανεπίτρεπτο. Με
πιάνει ένα παράπονο και θέλω να σου πω όλα μου τα γιατί να μην είναι λυπημένα
Καμιά φορά με πιάνει το παράπονο
Για τα λόγια που λοξοδρόμησαν και ήρθαν για όσα με ξεχάσανε
ξέχασα παραπέταξα
Με πιάνει το παράπονο για τα άδικα ειπωμένα τα φυλαμένα κι όσα φυράνανε στη σιωπή κι όσα
παράτολμα ανθήσανε και πνίγηκαν στη βιάση
Να πιανα να γύριζα το χρόνο
ανάποδα και να σε βρω και σένα να σε ρωτήσω
Tι να το κάνω το φιλί που στέκει λυπημένο
2 σχόλια:
"Να πιανα να γύριζα το χρόνο ανάποδα και να σε βρω και σένα να σε ρωτήσω
Tι να το κάνω το φιλί που στέκει λυπημένo"
Αχ βρε Μέριλ πόσα δεν παραλείψαμε...
φιλί
Καθένας Ελένη μου ξέρει τα δικά του αφημένα....
ευχαριστώ σε
Δημοσίευση σχολίου