Σαν θα με πάρεις
Αγκαλιά ξανά
Θα χουν περάσει
Χίλια χρόνια
Προσμονής
Και απουσίας συνάμα
Γραμμένη στης αδημονίας
Τα τεφτέρια
Eσυ θα
θέλεις
Το νήμα το κομμένο
Να ενώσεις
Κι ας ξέρεις πια
Φθαρμένο είναι
Σε καίρια σημεία
Και με σημάδια
ανάμεσα Πολλά
Μα αν βρεθούμε
Μετά χίλιους αιώνες
Λησμονιάς
Μη με ρωτήσεις και
Μην πούμε για ποτάμια
Που διαβήκαμε κι αν ήπιαμε
Σε χρόνους
Διψασμένους
Το χέρι μου
-Όπως συνήθειο το χω-
Στο πρόσωπό σου βάζω
Και σου γελώ
Ξεχνώντας
Πως τσακίστηκα σε
συμπληγάδες
«πρέπει»
Και
συ θα πεις
Επέστρεψα….