Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Αν γινόταν





Το σύρμα ήταν καιρό στο ίδιο επικίνδυνο σημείο. Όλο και το λέγανε. Έπρεπε να το πάρουν από κει. Σίγουρα μπελάδες θα τους έφερνε. Ανεμελιά. Όλο αύριο και αύριο αλλά εκεί έμενε… ουφ! Είχαν κι άλλα πράγματα  και… στην τελική ας πρόσεχαν!
Το τελευταίο καιρό είχε πολλές  δουλειές… κι ας μη δούλευε. Εκτός σπιτιού βέβαια γιατί εντός… Μωρέ καλά το λένε, να δουλεύεις κακά, να μη δουλεύεις χειρότερα!
Είχε ανακαλύψει και είχε βάλει μπροστά της τα απίθανα.
Ντουλάπες, συρτάρια, τοίχους, παράθυρα….Να κοντύνει ένα παντελόνι …να …να….
Δεν ήταν το δυνατό της σημείο. Τα οικιακά. Τα άφηνε τα άφηνε μέχρι που συσσωρεύονταν και μαζεύονταν κι άλλα κι άλλα, σαν τα ρούχα που στοίβα περίμεναν όπως καλή ώρα τώρα…
Πως γίνεται μερικές φορές και πέφτουν όλα μαζεμένα; Κι είναι κι αυτός ο νοτιάς …να μην ησυχάζει άνθρωπος!
……………………………………………………………………………………..
Το σύρμα ίσα που τη χάραξε. Στα χείλη. Απαλά. Πολύ απαλά. Δε μάτωσε. Ούτε μια σταγόνα. Σχεδόν δεν το νοιωσε. Σχεδόν.

Είχε να πάει και στην ομάδα. Mόλις  πήρε σύνταξη γράφτηκε στο θεατρικό τμήμα. Της ήταν απωθημένο  η σκηνή. Ή μάλλον οι ρόλοι. Θυμόταν τον εαυτό της παιδί μικρό να παίζει μόνη της  πότε την κυρία, πότε μια τραγουδίστρια …μόνη της ΄Ή με την εξαδέλφη Ελευθερία. Μια ανύπαντρη μεγαλοκοπέλα που αντί να βγαίνει με τις αδελφές της τακίμιαζε μαζί της. Ίσως που ήτανε ανάποδη όπως τη λέγανε όλοι; Μπορεί και εξαιτίας του ποδιού της που το έσερνε…
Όπως και να χει μαζί παίζανε.
Και παίζανε τις κυρίες την κυρία Τερψιθέα και την κυρία Μελπομένη. Την Πραξιθέα και την Θελξινόη. Όλο τέτοια ονόματα παίρνανε. Ούτε Ελένη ούτε Μαρία ούτε κανένα άλλο γνωστό. Τα δικά τους ήταν από κείνα που θα πρεπε να ταξιδέψεις πολύ για να τα συναντήσεις.
……………………………………………………………………………………….
Τέλος πάντων τώρα είχε έρθει ο καιρός να το δοκιμάσει στ’ αλήθεια. Δεν ήταν πια τόσο νέα αλλά ….απόψε θα είχαν ανάγνωση καινούριου έργου…να δεις πως έλεγαν τον τίτλο…..
…………………………………………………………………………………………..
Ένοιωσε το μούδιασμα. Στα χείλη. Και τα μέλη να βαραίνουν. Ασήκωτα έγιναν. Καν δεν πρόλαβε να ξαφνιαστεί. Ίσως μειδίασε. Θα χε- αν γινόταν- θα χε να το λέει πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα. Πόσο η ζωή- ή μήπως κάποιος άλλος- σε προλαβαίνει και ανατρέπει… και μένει το παντελόνι με τις καρφίτσες ημιτελές-από σένα τουλάχιστον- κι ένας ρόλος που δεν θα τον έπαιζε ποτέ.
Θα χε να λέει. Αν γινόταν. Πια.