κριματισμένοι

στου φόβου την τριχιά δεμένοι
τη ρότα χάσαμε της μέρας

και πού ουρανός για να σκεπάσει
που θάλασσα για να  χωρέσει

πέραν του φωτός ξεμείναμε

Αποχαιρετώντας το Σεπτέμβρη

όλο και πιο αργά ανατέλει το φεγγάρι

όλο και πιο νωρίς  μας τυλίγει  η νύχτα

κι ωστόσο η αναλγησία του φωτός επιμένει

και η λαχτάρα ν' αφήσουμε ένα χνάρι

μάθαμε να φυλάμε ανάερα παιχνιδίσματα

μια ριπή καλοκαιριού στο φθινόπωρο

Ως...

Θυμάμαι αρχές και ξεκινήματα


με μιαν αδύναμη κόκκινη παντιέρα



και μια δειλή ανάσα


Ποτέ -ακούς;-
Μην πεις πως σπαταλήθηκε
άδικα το όμορφο χρώμα


Ανταίο με είπανε
κι ακουμπώ στη Γη μου
στη Δύναμή μου


Μακριά τα πόδια μου
βυθίζομαι και ψηλώνω μαζί
ως τα όνειρα