Ένα δυνάστη εαυτό κουβαλώ. Θέλει κι απαγορεύει. Ταυτόχρονα.
Μια στραγγισμένη ματιά καταδέχεται κι αυτή ίσαμε κει. Πού
είναι το εκεί; Εκεί που αρχίζω ή εκεί πού τελειώνω;
Κι αν είναι η αρχή πού είναι η δύναμή μου;
Κι αν είναι το τέλος πού η σοφία μου;
(Ω, σάρκα αδύναμη…πόσο
ανέξοδα σπαταλιέσαι…ούτε ένα διλημματικό μπρος πίσω να μη σου βρίσκεται… )
Φθινοπώριασε
Κάθομαι στη μέση κήπου γεμάτου ξερόφυλλα. Φυσά αέρας και
τρεμουλιάζω. Φυσά αέρας, σαρώνει τις σκέψεις. Ένα γυαλί η μέρα και θαμπώνει.
Ένας καθρέφτης και σκιάζεται.
Αγάπη μου ακριβή, ευγενική μου λύπη, Έρωτα μπορεί και να σ’
ονόμαζα
(αν το ποτάμι δεν είχε τη δύναμη.)
foto by Maria Kossyfidou