Aνεπαισθήτως

Ένα δυνάστη εαυτό κουβαλώ. Θέλει κι απαγορεύει. Ταυτόχρονα.

Μια στραγγισμένη ματιά καταδέχεται κι αυτή ίσαμε κει. Πού είναι το εκεί; Εκεί που αρχίζω ή εκεί πού τελειώνω;

Κι αν είναι η αρχή πού είναι η δύναμή μου;

Κι αν είναι το τέλος πού η σοφία μου;

(Ω, σάρκα αδύναμη…πόσο ανέξοδα σπαταλιέσαι…ούτε ένα διλημματικό μπρος πίσω να μη σου βρίσκεται… )

Φθινοπώριασε

Κάθομαι στη μέση κήπου γεμάτου ξερόφυλλα. Φυσά αέρας και τρεμουλιάζω. Φυσά αέρας, σαρώνει τις σκέψεις. Ένα γυαλί η μέρα και θαμπώνει. Ένας καθρέφτης και σκιάζεται.

Αγάπη μου ακριβή, ευγενική μου λύπη, Έρωτα μπορεί και να σ’ ονόμαζα

(αν το ποτάμι δεν είχε τη δύναμη.)

foto by Maria Kossyfidou