Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

(ξανα)γράφοντας

......κάποτε μου γραψε πως θά ρθει.
Διάλεξε μέρα και περίμενέ με. Έτσι έλεγε το μήνυμα και σχεδόν υπακούοντας, κράτησα μια χλιαρή όλο θάλπος μέρα του χειμώνα από κείνες που σου λυνουνε το σφίξιμο σε κάνουν να χαμογελάς ,να πετάγεσαι....

-ω, να ταν άλλος καιρός...στο παράθυρο θα πρόβαινες να πειράξεις περαστικούς ανύποπτους της χαράς που σε περίμενε
αχ- λέω- να- ταν... -



βγήκα στην πόρτα έκπληκτη που δεν μπορούσα να διαχειριστώ τη χαρά της προσμονής. Την ελπίδα που έπαυε να είναι λέξη. Το δρόμο που κόνταινε. Τη ζωή που ανάσαινε

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

της ημέρας

Κατέβαινα απ’ της Μαρίας ,χθες, για το σπίτι μου τυλιγμένη σε αχλή. Μυρωδιά ξύλου και βεβαιότητα μπόρας. Προχωρούσα δίπλα από υποσχέσεις άνοιξης μέσα στη θολούρα ναι, μα κοκκίνιζαν οι τσιντόνιες, χαιρετούσαν οι αμυγδαλιές κι οι τρικοκιές
Χθες, ανήμερα των Απόκρεων, ο βασιλιάς στην τελευταία του παράτα και η σκέψη σε δρόμους εμμονής και επιμονής
Ξαναθυμάμαι κάποτε μια ιστορία όπου ο πρωταγωνιστής γερνά -έτσι ακριβώς-ήσυχος.
Ησυχάζει- ποτέ- κανείς;
Βρέχει και σήμερα. Δόσεις αβεβαιότητας κυρίως. Μοναδική σιγουριά η ανάγκη μας

Καλή Σαρακοστή φίλοι!

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Συνήθεια HABITUDE


 με πολλές ευχαριστίες για το δώρο
 Mon café est amer
  amer sans sucre
t toujours chaud

  Homéopathie  dans une journée
  dont  l` haleine embrase

( (mouvements que j`apprends  pour me faciliter
  je chasse et c` est en plein été)
μετάφραση Νικηφόρος Τερζόγλου


 



o καφές μου είναι πικρός
πικρός και σκέτος.
πάντα ζεστός

ομοιοπαθητική σε μια μέρα
που η ανάσα της κατακαίει




(κινήσεις μαθαίνω να ευκολύνομαι

κυνηγώ κι είναι κατακαλόκαιρο )