Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Μια πόλη


Αυτή η πόλη κατεβαίνει από λόφους.

Στην αρχή διστακτικά μετρά σκαλάκια.

Ύστερα παίρνει φόρα και βιαστικά, κουτρουβαλιστά, ακουμπά στη θάλασσα.

Γι’ αυτό την αγαπώ. Γιατί αγαπά κι αυτή τα αντίθετα.

Για να δεις το βουνό σηκώνεις τα μάτια ψηλά κι ύστερα σε παίρνει του νερού το γαλανό και σε ταξιδεύει.

Είναι μια πόλη με καταγεγραμμένες θύμησες από περασμένα μεγαλεία μα αν και ξεπεσμένη αρχόντισσα έχει μιαν αξιοπρέπεια που δεν αφήνει την πίκρα να φανεί.

Είναι μια ευγενική πόλη. Ναι, νομίζω απ’ όλα τα παλιά αυτό της έμεινε. Έχει καλούς τρόπους. Δε φωνασκεί, δεν επιδεικνύεται.

Είναι μια ήσυχη πόλη. Ή τουλάχιστον έτσι θέλει να φαίνεται.

Ίσως γι’ αυτό μας μαζεύει όλους εδώ.

Δεν ξέρω αν αλλού υπάρχουν τόσοι καταυλισμοί τσιγγάνων, τόσοι νόμιμοι παράνομοι ξένοι

Περνάς από το λιμάνι και βλέπεις κατά εκατοντάδες τους απελπισμένους του κόσμου, κρεμασμένους στα κάγκελα καρτερώντας την ευκαιρία … Να πηδήσουν μέσα. Να μπαρκάρουν ….Τρέχει το φορτηγό, τρέχουν ξοπίσω του…. Κυνηγώντας τη λαθραία στιγμή που το όνειρο θ’ ανοίξει την πόρτα… ….

Είναι μια πληγωμένη πόλη. Με δείκτη ανεργίας ίσως και τον πιο υψηλό. Με δρόμους κεντρικούς έρημους. Με σιωπηλά μαγαζιά.

Μετά από μια περίοδο ακμής (και πόσες δεν έχει μετρήσει άραγε….) η παρακμή….

Είναι μια περίεργη πόλη.

Αν ονοματίσω εφτά δρόμους από τη θάλασσα προς τα πάνω και τι δε θα συναντήσω…. Ένα βασιλικό ζευγάρι (Όθωνας-Αμαλία), έναν άγιο (Ανδρέας), ένα βάρδο (Ρήγας Φεραίος) ένα Γάλλο στρατηγό (Μαιζών), μια κατεύθυνση (Κορίνθου), ένας πρόκριτο (Κανακάρης) και έναν κλέφτη (Καραϊσκάκης)

Από δε την πλατεία Όλγας πάλι εφτά μετρώντας, έναν στρατηγό της Αχαϊκής Συμπολιτείας(Άρατο), έναν στρατηγό του 21(Κολοκοτρώνης), έναν άγιο(Νικόλαος), έναν αρχαίο θεό (Ερμής), έναν πρόκριτο (Γεροκοστώπουλος), τον ιδρυτή της πόλης (Πατρέας), μια επωνυμία της Παναγίας(Παντάνασσα) ….

Όλα συνταιριαστά. Να μην αδικηθεί κανείς. Όλοι να μείνουν ικανοποιημένοι. Ντόπιοι παράγοντες και άγιοι και βασιλιάδες, στρατηγοί και στρατηλάτες, ξένοι και δικοί. Με την κεντρική λεωφόρο στον εκτελεσμένο στο Γουδί Δημήτριο Γούναρη. Κι ανάμεσά τους οι δυο πλατείες με τα ονόματα των βασιλιάδων. Βασιλίσσης Όλγας και Γεωργίου του Α΄.

Ναι, αυτή η πόλη σέβεται το παρελθόν της και δεν το απαρνιέται. Ίσως γιατί δεν το φοβάται.

Οι φερτοί της κάτοικοι, την κατηγορούν πως δεν τους αγκαλιάζει. Μα θα λεγα πως μάλλον έχει αποφασίσει να μην αφήνεται, γιατί είναι μια εσωστρεφής πόλη κι ας έχει έμβλημα της μια κατεξοχήν εξωστρεφή κίνηση.Το καρναβάλι.

Ζει και κινείται- πράγμα παράξενο για όλους εμάς- στο ρυθμό του. Για καιρό πολύ. Ασυνήθιστα πολύ. Από τη λήξη του ενός ως την έναρξη του άλλου.

Ντύνεται, στολίζεται, παρφουμάρεται, ξεχνιέται και ζει την ουτοπική αλήθεια της απελευθέρωσης….

και μη ρωτάτε από ποια δεσμά

και επειδή αγαπά τους τύπους ο τελάλης βγήκε όπως κάθε χρόνο.

Διαλάλησε και ήδη το καρναβάλι μετρά μια βδομάδα απ’ την έναρξή του …..

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Τώρα που λείπεις


Τώρα που εσύ μου λείπεις θα σου πω

aλλιώς πως θα μπορούσα

Καιρό

ναι, μη μου το λες

καιρό δεν έχουμε


Αύριο θα τρέχουμε χωριστά

Εσύ από δω εγώ από κει

Να μαζέψουμε φαΐ για το σακούλι μας

Να θρέψουμε μέρες

Ν’ αγοράσουμε ελπίδα

Ίσως και μια σταγόνα

Ξεμωραμένης νιότης


Μας προλαβαίνει κιόλας

η σιωπή του χρόνου

Να! Μια στροφή έμεινε μόνο

Μη χαθεί

άδικα των αδίκων


Τώρα που δε μ’ ακούς

Θα θελα να σου πω

Το άχρηστα ειπωμένο

ό,τι έχει η καρδιά έχουν

και τα χείλη


Είναι ο φόβος που συντηρεί

περισσότερο ένα κουκούλι γνώση

ασπίδα

τα πράγματα έχουν έτσι


Μα μια είναι η αλήθεια που

Γνωρίζω


Όνειρο είναι η ζωή

Και τα φτερά

Ο έρωτας

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Καταγράφω


Ζητήθηκε να κουβαλήσω το κόστος
των λαθών
όπως καταμετρήθηκαν
από ελεγκτές αρμόδιους

Έτσι βρέθηκα να χω υποθηκευτεί
φορές δυο
και μάλιστα εν αγνοία μου

Καιρός α ν ή λ ε ο ς!

Η αδιαφορία μου τρυπά
τα κόκαλα
ίδια πρωινή υγρασία
κι ο θυμός
ένα ματσούκι μ' αγκάθια
πληγιάζει
ό,τι απόμεινε
και μπορεί ακόμα
να σκέφτεται
....................................
και καμιά φορά δεν με λυπάμαι
είναι τότε που συμβαίνει

περνώ αντίπερα
(έστω ερήμην μου)

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

τουλάχιστον


δόξα σοι κύριε
ήπια και σήμερα μια γουλιά μέρας


ο ήλιος ήτανε ζεστός μα όχι και τόσο
που να μην με κρυώνει η σκιά


όχι δεν έριξα το φταίξιμο σε σένα
σκέφτηκα πως έφταιγε το αίμα μου
που γίνεται όλο και πιο αργό
στη γύρα του


πήγα ύστερα και κάθισα σ' ένα πεζούλι
να ενώσω κλωστές
κλωστές κύριε..... από κείνες...ξέρεις...
είπα να ματίσω τα κομμάτια μου

κόπος χαμένος κι άδικος
-το ξέρω-
μα να πω
πως το προσπάθησα

τουλάχιστον