Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Μια πόλη


Αυτή η πόλη κατεβαίνει από λόφους.

Στην αρχή διστακτικά μετρά σκαλάκια.

Ύστερα παίρνει φόρα και βιαστικά, κουτρουβαλιστά, ακουμπά στη θάλασσα.

Γι’ αυτό την αγαπώ. Γιατί αγαπά κι αυτή τα αντίθετα.

Για να δεις το βουνό σηκώνεις τα μάτια ψηλά κι ύστερα σε παίρνει του νερού το γαλανό και σε ταξιδεύει.

Είναι μια πόλη με καταγεγραμμένες θύμησες από περασμένα μεγαλεία μα αν και ξεπεσμένη αρχόντισσα έχει μιαν αξιοπρέπεια που δεν αφήνει την πίκρα να φανεί.

Είναι μια ευγενική πόλη. Ναι, νομίζω απ’ όλα τα παλιά αυτό της έμεινε. Έχει καλούς τρόπους. Δε φωνασκεί, δεν επιδεικνύεται.

Είναι μια ήσυχη πόλη. Ή τουλάχιστον έτσι θέλει να φαίνεται.

Ίσως γι’ αυτό μας μαζεύει όλους εδώ.

Δεν ξέρω αν αλλού υπάρχουν τόσοι καταυλισμοί τσιγγάνων, τόσοι νόμιμοι παράνομοι ξένοι

Περνάς από το λιμάνι και βλέπεις κατά εκατοντάδες τους απελπισμένους του κόσμου, κρεμασμένους στα κάγκελα καρτερώντας την ευκαιρία … Να πηδήσουν μέσα. Να μπαρκάρουν ….Τρέχει το φορτηγό, τρέχουν ξοπίσω του…. Κυνηγώντας τη λαθραία στιγμή που το όνειρο θ’ ανοίξει την πόρτα… ….

Είναι μια πληγωμένη πόλη. Με δείκτη ανεργίας ίσως και τον πιο υψηλό. Με δρόμους κεντρικούς έρημους. Με σιωπηλά μαγαζιά.

Μετά από μια περίοδο ακμής (και πόσες δεν έχει μετρήσει άραγε….) η παρακμή….

Είναι μια περίεργη πόλη.

Αν ονοματίσω εφτά δρόμους από τη θάλασσα προς τα πάνω και τι δε θα συναντήσω…. Ένα βασιλικό ζευγάρι (Όθωνας-Αμαλία), έναν άγιο (Ανδρέας), ένα βάρδο (Ρήγας Φεραίος) ένα Γάλλο στρατηγό (Μαιζών), μια κατεύθυνση (Κορίνθου), ένας πρόκριτο (Κανακάρης) και έναν κλέφτη (Καραϊσκάκης)

Από δε την πλατεία Όλγας πάλι εφτά μετρώντας, έναν στρατηγό της Αχαϊκής Συμπολιτείας(Άρατο), έναν στρατηγό του 21(Κολοκοτρώνης), έναν άγιο(Νικόλαος), έναν αρχαίο θεό (Ερμής), έναν πρόκριτο (Γεροκοστώπουλος), τον ιδρυτή της πόλης (Πατρέας), μια επωνυμία της Παναγίας(Παντάνασσα) ….

Όλα συνταιριαστά. Να μην αδικηθεί κανείς. Όλοι να μείνουν ικανοποιημένοι. Ντόπιοι παράγοντες και άγιοι και βασιλιάδες, στρατηγοί και στρατηλάτες, ξένοι και δικοί. Με την κεντρική λεωφόρο στον εκτελεσμένο στο Γουδί Δημήτριο Γούναρη. Κι ανάμεσά τους οι δυο πλατείες με τα ονόματα των βασιλιάδων. Βασιλίσσης Όλγας και Γεωργίου του Α΄.

Ναι, αυτή η πόλη σέβεται το παρελθόν της και δεν το απαρνιέται. Ίσως γιατί δεν το φοβάται.

Οι φερτοί της κάτοικοι, την κατηγορούν πως δεν τους αγκαλιάζει. Μα θα λεγα πως μάλλον έχει αποφασίσει να μην αφήνεται, γιατί είναι μια εσωστρεφής πόλη κι ας έχει έμβλημα της μια κατεξοχήν εξωστρεφή κίνηση.Το καρναβάλι.

Ζει και κινείται- πράγμα παράξενο για όλους εμάς- στο ρυθμό του. Για καιρό πολύ. Ασυνήθιστα πολύ. Από τη λήξη του ενός ως την έναρξη του άλλου.

Ντύνεται, στολίζεται, παρφουμάρεται, ξεχνιέται και ζει την ουτοπική αλήθεια της απελευθέρωσης….

και μη ρωτάτε από ποια δεσμά

και επειδή αγαπά τους τύπους ο τελάλης βγήκε όπως κάθε χρόνο.

Διαλάλησε και ήδη το καρναβάλι μετρά μια βδομάδα απ’ την έναρξή του …..

4 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

τούτη την πόλη, την πόλη σου πολύ την αγάπησα!
να είσαι καλά!

Θερσίτης είπε...

Δεν έγραψες -αλλά εγώ τους βλέπω παρόντες- για τους εξαθλιωμένους μετανάστες που ονειρέυονται να δραπετεύσουν από το λιμάνι προς την Εσπερία. Είναι κι αυτοί μια πτυχή της Πάτρας.
Καλημέρα, φιλενάδα.

meril είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

καλησπέρα ΛΥΧΝΕ μου...

πόλη μου από επιλογή κι αυτό μου την κάνει ακόμα πιο σημαντική...

να σαι καλά

meril είπε...

@θερσίτης

Η αλήθεια πως ακροθιγώς άγγιξα αυτή την πτυχή της πόλης
Πτυχή-πληγή που αιμορραγεί

καλησπέρα φίλε μου