Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Γλυκό του κουταλιού


Γλυκό του κουταλιού να με κεράσεις
Με αρμπαρόριζα δεμένο
Και μια ιδέα λεμόνι.

Γλυκό του κουταλιού.

Νεράντζι κατά προτίμηση
Με κείνη την πίκρα μα και το άρωμα
Να θυμάμαι την άνοιξη.
Πού χει διαβεί.

Την άνοιξη
που ποτέ δεν αγάπησα
τότε που το φουστάνι της φορούσα.
Και τώρα αναζητώ τ’ άρωμά της
Εκείνο της νεραντζιάς.

Γλυκό του κουταλιού να με κεράσεις.

Ύ.Γ. Το ποίημα αυτό νομίζω πως είναι το πρώτο μου ουσιαστικά κομμάτι και ιδιαίτερο για μένα αφού μ' αυτό έκανα την είσοδό μου στο δικτυακό κόσμο

6 σχόλια:

Λίτσα είπε...

και έτσι παραμένουμε στο άρωμα..γιατί τότε δεν κατα-δεχτήκαμε.

έτσι γίνεται πάντα.

ένα πολύ πολύ ενδιαφέρον κείμενο.

καλό σου απόγευμα!

meril είπε...

@areti

...όπως τα λες
αυτό συμβαίνει συνέχεια και συνέχεια
σπάνια χαιρόμαστε στην ώρα τους τα δώρα της ζωής
κι ύστερα... ετεροχρονισμένοι θρήνοι και νοσταλγίες

Ευχαριστώ για το πέρασμα και το σχόλιο

Καλό απόγευμα και σε σένα
Να δροσίζεσαι

Ανώνυμος είπε...

Γλυκό και πικρό την ίδια στιγμή, σαν τη Ζωή.....

meril είπε...

@ηλιογράφος

Ναι το χει αυτό η Ζωή
γλυκιά και πικρή συγχρόνως
.........................
Σ' ευχαριστώ

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Μέριλ, μου θύμισες την άνοιξη... Ναι, εκείνη την ίδια άνοιξη που απαρνήθηκες κι εσύ και τώρα την γυρεύεις...
με άρωμα νερατζιάς και λεμονανθών...
Την αρμπαρόριζα την έχω έτοιμη στη γλάστρα γλυκιά μου
και περιμένει!
Βάζω και μια χούφτα ζάχαρη χαμογελαστή,
φέρε μου νεράτζια να μοσχοβολήσει ο τόπος
κι έπειτα...
-έπειτα;-
Κάμε όπως θες...

meril είπε...

@Φυσικένια

Μμμμ... Μοσχοβολιές και γλύκα αναδύονται απ' το σχόλιο σου........

Να σαι καλά