Γλυκό του κουταλιού να με κεράσεις
Με αρμπαρόριζα δεμένο
Και μια ιδέα λεμόνι.
Γλυκό του κουταλιού.
Νεράντζι κατά προτίμηση
Με κείνη την πίκρα μα και το άρωμα
Να θυμάμαι την άνοιξη.
Πού χει διαβεί.
Την άνοιξη
που ποτέ δεν αγάπησα
τότε που το φουστάνι της φορούσα.
Και τώρα αναζητώ τ’ άρωμά της
Εκείνο της νεραντζιάς.
Γλυκό του κουταλιού να με κεράσεις.
6 σχόλια:
και έτσι παραμένουμε στο άρωμα..γιατί τότε δεν κατα-δεχτήκαμε.
έτσι γίνεται πάντα.
ένα πολύ πολύ ενδιαφέρον κείμενο.
καλό σου απόγευμα!
@areti
...όπως τα λες
αυτό συμβαίνει συνέχεια και συνέχεια
σπάνια χαιρόμαστε στην ώρα τους τα δώρα της ζωής
κι ύστερα... ετεροχρονισμένοι θρήνοι και νοσταλγίες
Ευχαριστώ για το πέρασμα και το σχόλιο
Καλό απόγευμα και σε σένα
Να δροσίζεσαι
Γλυκό και πικρό την ίδια στιγμή, σαν τη Ζωή.....
@ηλιογράφος
Ναι το χει αυτό η Ζωή
γλυκιά και πικρή συγχρόνως
.........................
Σ' ευχαριστώ
Μέριλ, μου θύμισες την άνοιξη... Ναι, εκείνη την ίδια άνοιξη που απαρνήθηκες κι εσύ και τώρα την γυρεύεις...
με άρωμα νερατζιάς και λεμονανθών...
Την αρμπαρόριζα την έχω έτοιμη στη γλάστρα γλυκιά μου
και περιμένει!
Βάζω και μια χούφτα ζάχαρη χαμογελαστή,
φέρε μου νεράτζια να μοσχοβολήσει ο τόπος
κι έπειτα...
-έπειτα;-
Κάμε όπως θες...
@Φυσικένια
Μμμμ... Μοσχοβολιές και γλύκα αναδύονται απ' το σχόλιο σου........
Να σαι καλά
Δημοσίευση σχολίου