ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ 6

Κι ό,τι δεν ξέρεις
Θα ρθει να σε βρει

Και για ν’ αρχίσουμε στρατηγέ μου από αυτά που δεν θα μπορέσει το παιδί……
Λοιπόν ο Νίκος δε θα πάει στο Πανεπιστήμιο

Τι λες δάσκαλε που δε θα πάει…. Κι αν δεν πάει ο Νίκος ποιος θα πάει; Θα σπουδάσει ο Νίκος μου….. Κι αν δε μπορεί στην Ελλάδα ….στο εξωτερικό …κάπου εν πάσει περιπτώσει μα το στρατηγό μου τον θέλω! Γιατρό έστω! Στην έσχατη δικηγόρο!. Τι ξέρουν όσοι γίνονται; Κι εμείς δόξα τω Θεώ λεφτά έχουμε…..
Πώς το λέτε αυτό πως δεν θα πάει…. Δε γίνεται να μην πάει….

Νίκος. Με σύνδρομο Ντάουν.
Στρατηγός πατέρας, μάνα μοναχοκόρη και μοσχαναθρεμένη.
Με προξενιό το δέσιμο. Λεβέντης ο στρατηγός πλάκα τα γαλόνια. Εκείνη είχε αρχίσει να μαραίνεται και τα όμορφα τα χείλη που τα νόμιζε ο πατέρας της αφίλητα να γέρνουν απογοητευμένα.
Στη στροφή πριν την τελική ευθεία προλάβανε ο ένας τον άλλο.
Παντρευτήκανε πριν καλά καλά «ιδωθούνε» …. Τι βιάση κι αυτή! Μα η διαιώνιση του είδους θέλει ένα τρέξιμο μη μείνει ο στρατηγός δίχως κληρονόμο( ποιος θα λέει «παρουσίασ’ ρε!» )και τα ωραία μάτια χωρίς συνέχεια…..
Και ήρθε ο Νίκος, ο Μεσσίας επί της γης, χρόνια τρία μετά από φόβους και λαχτάρες –δικό τους έπρεπε να ναι το παιδί να παραμείνει αμόλυντη η γενιά…..
Ήρθεν ο Νίκος βραδύς. Πολύ βραδύς.

Μωρέ γιε μου, πολύ οκνό αυτό το παιδί

Τι λες μάνα! Το παιδί μου οκνό; Χαϊδεμένο είναι μόνο… Έλα παίξε το να σου γελάσει….
Χοπ! Νίκο μου, χοπ!
Άιντε λεβέντη μου! Στρατηγό σαν τον μπαμπά σου να σε δω να τρέμουνε οι φαντάρο να θέλουνε να θέλουνε ν’ ανασάνουνε κι άδεια να ζητάνε…

Κι απ’ τ’ όνειρό του
Ποιος θα φύγει πρώτος;

Aυτό το παιδί δεν περπατά…
Έχει μεγαλώσει γιατί δεν το πάτε κάπου
Σ’ ένα γιατρό….

Ε, μωρέ βαρύ είναι και δυσκολεύεται…. Μα δεν το βλέπεις πόσο χαριτωμένο είναι; Θα περπατήσει! Κι αν δεν περπατήσει τώρα θα περπατήσει αργότερα…..
Εμείς δεν το βιάζουμε όποτε θελήσει

Και το παιδί είμαι γω
Πόσο φοβάμαι τα λάθη τα δικά μου
Να μη δω

Μα ούτε να φάει μπορεί μόνο του ούτε μιλά
Μωρέ γιε μου αυτά δεν είναι χάδια
Μωρέ γιε μου πες το και στη γυναίκα σου

Μα δεν το βλέπατε; Εσείς τουλάχιστον στρατηγέ μου, τόσον καιρό δεν το βλέπατε;
Νοητική υστέρηση, έχει το παιδί….

Είναι χαρούμενο….τόσο που γελά….

Και σεις να γελάτε και να χαίρεστε που το έχετε…. Είναι γλυκό παιδί….

Είναι καθυστερημένο και μου λέτε να χαίρομαι γι’ αυτό; Πού να το κρύψω Παναγία μου να κρυφτώ κι εγώ;
Ο γιος του στρατηγού με τα γαλόνια πλάκα….. Α μωρή κουφάλα ζωή…. Ο δικός μου γιος…. Ο δικός μου….

Και τώρα
Άιντε να σε δω να σταθείς στα πόδια σου στα δικά σου τα πόδια
Άιντε άιντε μια ζωή οι φαντάροι προσοχή σου χτυπάνε
Άιντε λοιπόν και συ! Η σειρά σου ….
Η σειρά σου να βγεις αναφορά….

Και με της αλαζονείας την πορφύρα
Φορεμένη
Πικρά έκλαυσες
Ότι είδες τη μη πλήρωση
Των προσδοκιών

Γαμώ τη ζωή μου γαμώ
Γιατί σε μένα ….Γιατί σε μένα!

Εσύ φταις! Εσύ!
Κάτι θα κανες…. Τι έκανες μωρή
Που είναι ο στρατηγός μου που είναι να καμαρώσω πλάκα τα γαλόνια….πού είναι….
Το ξεφυσίδι μου θωρώ…. Τον ίσκιο μου ….ένα τρελό που γελά
Εσύ φταις! Εσύ! Μια ηλίθια ….. μια άχρηστη! Τι σου γύρεψα μωρή; Τι σου γύρεψα; Το στρατηγό μου σου γύρεψα….. σκατά! Σκατά! Όλα σκατά!
Μωρή χαμηλοβλεπούσα σκύλα μην το κανες με άλλον; Με θα άλλον θα το κανες …. Δεν μπορεί…. Άλλη εξήγηση δεν έχει… Με άλλον
Με ποιον μωρή; ΄Με ποιον; με ποιον;

Κι όποιος να σωθεί μπορεί
Στα πόδια δεν το βάζει
Και τι να σώσεις από τι

Όλοι οι φαντάροι γαμώτο προσοχή χτυπάνε! Προσοχή γαμώτο!
Εγώ σε ποιον σε ποιον;;

Ελέησέ με Κύριε
Την ώρα της θανής μου
Της απωλείας δείξε μου
Το δρόμο να διαβώ
Τον πόνο να μοιράσω