Μια νέα γυναίκα μπαίνει στο σπίτι
με τον αέρα του οικείου φορεμένο
Δεν την ξέρω
«Εγώ περιμένω την κόρη μου»
Η γυναίκα ανοίγει
Ντουλάπια και συρτάρια
Ξεθάβει μυρωδιές και εικόνες
«Μην αγγίζεις ανήκουν
Μόνο στην κόρη μου»
θέλω να φωνάξω....
Πνίγομαι
Η γυναίκα έχει αμυδρά
γνώριμη φωνή
Σχεδόν φοβάμαι....
Με πλησιάζει
«Γεια σου, μαμά» λέει
Φιλώντας με
Εμένα η κόρη μου είχε κορδέλες
Στα μαλλιά και δυο αστέρια μάτια
Εσύ ποια είσαι κάνω να ρωτήσω
Βλέπω τα χέρια μου
Την αγκαλιάζουνε
«Άργησες, κόρη μου»,
Της λέει η φωνή μου
14 σχόλια:
ναι είναι αλήθεια
μεγαλώνουν
@Dr.Aparadektos
Το (παρα)δεχόμαστε ποτέ άραγε;
Καλώς όρισες!
χεχε! εγώ πάντως δεν σκοπεύω να το παραδεχθώ.
@DrAparadektos
Aυτά αγαπητέ μου
ερήμην μας γίνονται!
Πιος το λεει οτι μεγαλωνουν;;;
Σιγα μη μεγαλωνουν...
Καλα..Ας πουμε οτι μεγαλωνου..Λιγο..
...ΩΩΩΩχ..Ας πουμε οτι μεγαλωνουν...
Μονο τα αγορια...
Εστω οτι μεγαλωνουν και τα κοριτσια...Αλλα οχι το μικρο μου...
Τι;;; Εβγαλε το Λυκειο;;Ποτε;;;
@μαχαίρης
πότε κιόλας ε;
κι εμείς ακόμα να το δούμε
(ποτέ δεν θα το δούμε νομίζω...ίσως όταν γίνουμε παππουδογιαγιάδες μόνο.... μα αυτό αργεί ε, μαχαίρη;)
...Aκόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς πέρασαν σχεδόν 11 χρόνια από την ημέρα που που έφερα στον κόσμο την κόρη μου... πώς 7, από την ημέρα που πήγε προνήπιο, με το "καλαθάκι" της... πώς του χρόνου, θα πάει Γυμνάσιο!...
Όλα τα χθες και αύριο, μοιάζουν σήμερα...
Βρε, εδω ακομα γελαει η σ γυναικα μου με το...πριξιμο στο στηθος που της ειπα μια μερα, οτι εχει η κορη μου η μεσαια,
Πανικοβλητος εγω...
Κι αυτη η αναισθητη μανα να χτυπιεται
χαμω απ τα γελια, σαν κατσαριδα...
Ρε,τι γελας;; Της ελεγα εγω με αγωνια...
μην ανησυχεις, μαχαιρακο, μου λεγε
μες τα χαχανα...θα παρω...επιδεσμο να βαλουμε τα...πριξιματα μεσα...
Τωρα, οταν πανε στο Χοντο για...
βιζοθηκες, μου λεει...
Παμε με την Φαλτσεττα για να παρουμε καννα επιδεσμο για τα...
πριξιματα μας...
@Ντρουσιλα
...κι ύστερα μια μ΄ρα σου λέει μαμά από δω ο ...Αλέξης....
Άστα ...πότε περνά ο καιρός ούτε το πέρνουμε πρέφα....
@μαχαίρης
...συγγνώμη αλλά δεν μπόρεσα να μη γελάσω
αχ, εσείς οι άντρες με τις κόρες σας....
εσείς είσαστε τα παιδιά μαζί τους κι όχι εκείνες....
να σου αφήσω μερικούς στίχους;
"Εσύ ξεχνάς όλο ξεχνάς
Ακόμα της φέρνεις
Μπαλόνια κόκκινα και τριαντάφυλλα
αθωότητας
Μπροστά
στα ποδαράκια που μάκρυναν
και δεν το βλέπεις"
να μαστε καλά μαχαίρη μου να τα χαιρόμαστε
Καλημέρα Μέριλ.
Ναι μεγαλώνουν γρήγορα. Κι εμείς μαζί τους.
Κι έχω τη γνώμη πως πρέπει να τους αφήνουμε χώρο πολύ για να μεγαλώσουν. Είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς τις ισορροπίες. Μπλεκόμαστε με συναισθήματα, προσδοκίες, απωθημένα... αληθινά δύσκολο.
@Φυσικένια
Μεγαλώνουμε κι εμείς
κι αυτό ε΄ναι πιο δύσκολο
να το δεχτούμε
να δεχτούμε πως δεν χρειάζονται πια το δικό μας χέρι αλλά ίσως εμείς το δικό τους
γιατί κάποια στιγμή οι ρόλοι αντιστρέφονται
Καλημέρα θαλασσένια
Τι μου λες τώρα τι μου λες.....Του έραψα με τα χέρια μου την ποδίτσα του για το νηπιαγωγείο, ούτε μπορώ να το καταλάβω πως το έκανα αυτό.
Ήταν από γαλάζιο καρό ύφασμα και του είχα βάλει με μπλε ύφασμα, ένα τεράστιο μολύβι μπροστά.Τον θυμάμαι κοριτσάκι ακόμα και εγώ,τον θυμάμαι, καθώς γύριζε από το νηπιαγωγείο με το καλαθάκι στα χέρια και να φωνάζει μαμά μαμά σχολάσαμε. Μαζί του μεγάλωσα μαζί του.Και τον θυμάμαι πριν λίγο καιρό στο Πολιτιστικό κέντρο της Αθήνας,είναι απίστευτο, γαμπρό.Το παιδί μου γαμπρός ντυμένος με κουστούμι,μη χειρότερα.
Τώρα που το γράφω αναρωτιέμαι μήπως το φαντάστηκα,μήπως να ρίξω μια ματιά μέσα στο δωμάτιό του, να δω αν είναι σκεπασμένος καλά........
@Black Bedlam
Μεγαλώνουν τα μωρά μας
εκεί που είναι χθες ΄κιόλας αύριο ξημερώνει
ούτε που προλαβαίνεις να καταλάβεις
πότε κιόλας
πότε κιόλας!
(μα την αλήθεια!)
Να το χαίρεσαι το νιόγαμπρο σου το ζευγάρι καλή μου....
Δημοσίευση σχολίου