Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ 6

Κι ό,τι δεν ξέρεις
Θα ρθει να σε βρει


Και για ν’ αρχίσουμε στρατηγέ μου από αυτά που δεν θα μπορέσει το παιδί……
Λοιπόν ο Νίκος δε θα πάει στο Πανεπιστήμιο

Τι λες δάσκαλε που δε θα πάει…. Κι αν δεν πάει ο Νίκος ποιος θα πάει; Θα σπουδάσει ο Νίκος μου….. Κι αν δε μπορεί στην Ελλάδα ….στο εξωτερικό …κάπου εν πάσει περιπτώσει μα το στρατηγό μου τον θέλω! Γιατρό έστω! Στην έσχατη δικηγόρο!. Τι ξέρουν όσοι γίνονται; Κι εμείς δόξα τω Θεώ λεφτά έχουμε…..
Πώς το λέτε αυτό πως δεν θα πάει…. Δε γίνεται να μην πάει….

Νίκος. Με σύνδρομο Ντάουν.
Στρατηγός πατέρας, μάνα μοναχοκόρη και μοσχαναθρεμένη.
Με προξενιό το δέσιμο. Λεβέντης ο στρατηγός πλάκα τα γαλόνια. Εκείνη είχε αρχίσει να μαραίνεται και τα όμορφα τα χείλη που τα νόμιζε ο πατέρας της αφίλητα να γέρνουν απογοητευμένα.
Στη στροφή πριν την τελική ευθεία προλάβανε ο ένας τον άλλο.
Παντρευτήκανε πριν καλά καλά «ιδωθούνε» …. Τι βιάση κι αυτή! Μα η διαιώνιση του είδους θέλει ένα τρέξιμο μη μείνει ο στρατηγός δίχως κληρονόμο( ποιος θα λέει «παρουσίασ’ ρε!» )και τα ωραία μάτια χωρίς συνέχεια…..
Και ήρθε ο Νίκος, ο Μεσσίας επί της γης, χρόνια τρία μετά από φόβους και λαχτάρες –δικό τους έπρεπε να ναι το παιδί να παραμείνει αμόλυντη η γενιά…..
Ήρθεν ο Νίκος βραδύς. Πολύ βραδύς.

Μωρέ γιε μου, πολύ οκνό αυτό το παιδί

Τι λες μάνα! Το παιδί μου οκνό; Χαϊδεμένο είναι μόνο… Έλα παίξε το να σου γελάσει….
Χοπ! Νίκο μου, χοπ!
Άιντε λεβέντη μου! Στρατηγό σαν τον μπαμπά σου να σε δω να τρέμουνε οι φαντάρο να θέλουνε να θέλουνε ν’ ανασάνουνε κι άδεια να ζητάνε…

Κι απ’ τ’ όνειρό του
Ποιος θα φύγει πρώτος;


Aυτό το παιδί δεν περπατά…
Έχει μεγαλώσει γιατί δεν το πάτε κάπου
Σ’ ένα γιατρό….

Ε, μωρέ βαρύ είναι και δυσκολεύεται…. Μα δεν το βλέπεις πόσο χαριτωμένο είναι; Θα περπατήσει! Κι αν δεν περπατήσει τώρα θα περπατήσει αργότερα…..
Εμείς δεν το βιάζουμε όποτε θελήσει

Και το παιδί είμαι γω
Πόσο φοβάμαι τα λάθη τα δικά μου
Να μη δω


Μα ούτε να φάει μπορεί μόνο του ούτε μιλά
Μωρέ γιε μου αυτά δεν είναι χάδια
Μωρέ γιε μου πες το και στη γυναίκα σου

Μα δεν το βλέπατε; Εσείς τουλάχιστον στρατηγέ μου, τόσον καιρό δεν το βλέπατε;
Νοητική υστέρηση, έχει το παιδί….

Είναι χαρούμενο….τόσο που γελά….

Και σεις να γελάτε και να χαίρεστε που το έχετε…. Είναι γλυκό παιδί….

Είναι καθυστερημένο και μου λέτε να χαίρομαι γι’ αυτό; Πού να το κρύψω Παναγία μου να κρυφτώ κι εγώ;
Ο γιος του στρατηγού με τα γαλόνια πλάκα….. Α μωρή κουφάλα ζωή…. Ο δικός μου γιος…. Ο δικός μου….

Και τώρα
Άιντε να σε δω να σταθείς στα πόδια σου στα δικά σου τα πόδια
Άιντε άιντε μια ζωή οι φαντάροι προσοχή σου χτυπάνε
Άιντε λοιπόν και συ! Η σειρά σου ….
Η σειρά σου να βγεις αναφορά….

Και με της αλαζονείας την πορφύρα
Φορεμένη
Πικρά έκλαυσες
Ότι είδες τη μη πλήρωση
Των προσδοκιών


Γαμώ τη ζωή μου γαμώ
Γιατί σε μένα ….Γιατί σε μένα!

Εσύ φταις! Εσύ!
Κάτι θα κανες…. Τι έκανες μωρή
Που είναι ο στρατηγός μου που είναι να καμαρώσω πλάκα τα γαλόνια….πού είναι….
Το ξεφυσίδι μου θωρώ…. Τον ίσκιο μου ….ένα τρελό που γελά
Εσύ φταις! Εσύ! Μια ηλίθια ….. μια άχρηστη! Τι σου γύρεψα μωρή; Τι σου γύρεψα; Το στρατηγό μου σου γύρεψα….. σκατά! Σκατά! Όλα σκατά!
Μωρή χαμηλοβλεπούσα σκύλα μην το κανες με άλλον; Με θα άλλον θα το κανες …. Δεν μπορεί…. Άλλη εξήγηση δεν έχει… Με άλλον
Με ποιον μωρή; ΄Με ποιον; με ποιον;

Κι όποιος να σωθεί μπορεί
Στα πόδια δεν το βάζει
Και τι να σώσεις από τι


Όλοι οι φαντάροι γαμώτο προσοχή χτυπάνε! Προσοχή γαμώτο!
Εγώ σε ποιον σε ποιον;;

Ελέησέ με Κύριε
Την ώρα της θανής μου
Της απωλείας δείξε μου
Το δρόμο να διαβώ
Τον πόνο να μοιράσω

19 σχόλια:

kariatida62 είπε...

"Κι ό,τι δεν ξέρεις
Θα ρθει να σε βρει"
Αμοντάριστο πλάνο για μένα ήσουν εσύ!
Πόσα θέματα μου άνοιξες Δασκάλα μου. με τα αμοντάριστα πλάνα σου...

Θέλω πρώτα να μιλήσω για την ευθύνη που φέρουν οι συνάδελφοι σου,για τον εντοπισμό πρώτα και μετά την αντιμετώπιση των παιδιών με "ειδικές προδιαγραφές"π.χ. για τους μαθητές με δυσλεξία ή ακόμα ελαφρότερα για τους μαθητές με απώλεια συγκέντρωσης...
'Εχεις παρατηρήσει αυτό το κενό που υπάρχει στο εκπαιδευτικό τους έργο, για να μη το χαρακτηρίσω αλλιώς???

Για τους στρατηγούς και τα κομπλεξικά απωθημένα τους τι να πω, η Ελλάδα μας γεμάτη απο Καιάδες!!!
Άντε συγχίστηκα τώρα και οι γλάροι με περιμένουν....φιλιά πολλά στην καλή μου Δασκάλα!

logia είπε...

αυτό, που πάντα φταίνε οι άλλοι!
αυτό, που όλα τα άσχημα είναι για τους άλλους! πο΄τε δεν το κατάλαβα...
θα σου πω κάτι:
όταν το κορίτσι μας στα 5 του αρρώστησε, το πρώτο που μας είπαν ήταν 'λευχαιμία'
επειγόντως στο νοσοκομείο να της πάρουν από τη σπονδυλική στήλη μυελό των οστών
όταν μπήκα στο τμήμα, μικρομάνα εγώ, είδα τριγύρω ρυτιδιασμένες μάνες, με τα παιδιά με τα ξυρισμένα κεφάλια και τη σύριγγα καρφωμένη στο κρανίο, στην αγκαλιά να τριγυρνούν καρτερικά, με ηρεμία στην ψυχή και ξέρεις τι σκέφτηκα; όπως αυτές και γω
γαμώτο, θα το αντέξω!
μα ο θεός έδωσε και το παιδί μας είχε μονάχα λεϊσμανίαση και ένας μήνας στο νοσοκομείο μας φάνηκε σα διακοπές...
μπα σε καλό μου, με πήραν τα ζουμιά...

Ντρουσίλα είπε...

Καλημέρα, Meril!

"Στρατηγοί" πολλοί... και τότε, και τώρα...
Μα τότε, που δεν υπήρχε "προγεννητικός έλεγχος"... τα παιδιά σαν τον Νίκο, ήταν πολλά, σχεδόν κάθε σοκάκι, κάθε γειτονιά, είχε κι από ένα τέτοιο παιδί...
Δράμα για το ίδιο, δράμα για τους γονιούς, δράμα και για τ' αδέρφια (αν υπήρχαν) τα "κανονικά"...
Μόνο που τότε, δεν ξέρω, η αγάπη της μάνας ήταν αλλιώτικη; Οι άνθρωποι ήταν πιο ευαίσθητοι; Τρεις περιπτώσεις "κοντινές" ξέρω... Θυσία η μάνα, φρουροί οι αδερφές -κι η γειτονιά, να 'χει το μάτι στο δρόμο, "μην τυχόν και το βρει καμιά συμφορά το παιδί"...

Δεν εξιδανικεύω εποχές, με τους ανθρώπους κοιτάζω να δω τι πήγε στραβά...

Λιγότερο έως καθόλου "μορφωμένοι", "σπουδαγμένοι" εκείνοι οι "παλιοί"... είχαν περισσότερη ζεστασιά -για το Ίδρυμα, το 'χαν δύσκολο έως αδιανόητο.
Ένα πιάτο φαί παραπάνω, το 'βγαζε η γειτονιά, αν το "παιδί" έμενε μόνο στη ζωή.
Σήμερα, τα Ιδρύματα είναι απρόσωπα, τα "αξιοπρεπή" προϋποθέτουν γεμάτες τσέπες -όσο για την κοινωνία; Αδιάφορη (στην... καλύτερη περίπτωση) έως ανάλγητη.

ΥΓ. Να θυμίσω και τη συγκλονιστική ταινία του Π. Τάσσιου "Το Στίγμα" (1982) (όπου "στίγμα", το βάρος της επιλογής της ευθανασίας σ' ένα τέτοιο παιδί...

meril είπε...

@kariatida62

Να σ' ευχαριστήσω για το σχόλιο

Τα αμοντάριστα πλάνα είναι μια σειρά κειμένων με διαφορετική θεματική καθένα
και κοινό την κατευθείαν ματιά σε δύσκολες καταστάσεις
Χαίρομαι που τα βρίσκεις ενδιαφέροντα
γιατί κι εγώ τ' αγαπώ πολύ

Να σαι καλά
και ...μην αφήνεις τους γλάρους μονάχους....

meril είπε...

@logia

Ναι αυτό το κακό μας χούι ... αυτός ο άκρατός μας εγωισμός
εμείς και τίποτα παραπέρα...


Νέλλη μου πολύ χαίρομαι που σε βλέπω...

meril είπε...

@Ντρουσιλα

Δύσκολα θέματα σε κάθε εποχή
κι αν θυμάσαι το Κωσταλέξι δεν έγινε το 1800

Πιο πολύ με τον άνθρωπο έχει να κάνει κάθε φορά
την ποιότητά του
την αντοχή του
αλλά και τον τρόπο σκέψης του
κι όχι τόσο με μόρφωση και θέση

Να σαι καλά
ευχαριστώ για το πέρασμα και για το σχόλιο

Ντρουσίλα είπε...

Meril,

βεβαίως και συμφωνώ ότι έχει να κάνει κάθε φορά με τους ανθρώπους, την ποιότητά τους, τις αντοχές τους, την ψυχή τους.
[Γι' αυτό στο προηγούμενο σχόλιό μου έγραψα πως, δεν εξιδανικεύω εποχές].

Οι διαπιστώσεις είχαν να κάνουν με τις τρεις κοντινές μου περιπτώσεις και με τον περίγυρο (όχι μόνον τον οικογενειακό).
Ακραίο (= απάνθρωπο) το Κωσταλέξι αλλά και πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει/ακούσει, ακόμη και πρόσφατα σχετικά, για άλλο ένα Κωσταλέξι;
Ακραία ανθρώπινες και "ιδανικές" ίσως και οι συνθήκες της πονετικής γειτονιάς...

Ας ελπίσουμε ότι, όσο υπάρχουν παιδιά σαν τον Νίκο, σαν την Ελένη (αλλά και σαν τους "δικούς μου" Νιόνιο, Γιώργο, Ευτυχούλα) θα υπάρχουν κοντά τους και Άνθρωποι -όχι "στρατηγοί"...

Να είσαι καλά!...

meril είπε...

Αν θεωρείς πως To παιδί είναι η συνέχεια σου και έχεις συνεπώς
τη δυνατότητα να πληρωθούν στο πρόσωπό του τα δικά σου όνειρα
τότε αν αυτό το πλάσμα γεννηθεί φορτωμένο με "λάθη" τότε πως ν' αντέξεις πρώτιστα εσένα απ' όπου προήλθε αυτό
το ¨"στίγμα" το κουβαλάς εσύ
σφραγίδα από πυρωμένο σίδερο

Θέλω να πω αν
το κακό ξεκινά από βαθιά
και χρειάζεται πολλή πολλή δουλειά με τον εαυτό σου

Σ' ευχαριστώ για την επανατοποθέτηση

blackbedlam είπε...

Meril Καλησπέρα σου χαίρομαι που σε συναντάω.Με τα άλλα κορίτσια ήδη γνωριζόμαστε.Γεια σας και σας κοπελιές.
Με το που διάβασα το κείμενό σου, το μυαλό μου πήγε στο "Η αγάπη άργησε μια μέρα" της Λίλης Ζωγράφου.Το ξανάπιασα στα χέρια μου για μια διαγώνια ματιά μνήμης.
Το "τερατάκι" που γέννησε η μάννα Εριφύλη και που ήταν η ντροπή της οικογένειας.Δεν ήταν δυνατόν να κυκλοφορεί και να εκθέτει το όνομα της οικογένειας του Μηχαήλου.Στο υπόγειο, να μην το βλέπει ούτε ο ήλιος, όταν το θήλαζε, το σκέπαζε με την κουβέρτα να μην φαίνεται,να μην το βλέπει ούτε η ίδια.Το βάφτισαν γρήγορα γρήγορα, με την ελπίδα ότι θα πεθάνει σύντομα.Ο πατέρας ούτε που να το δει. Αλλά και στην συνέχεια όταν η μικρή,η πιο όμορφη κόρη μένει έγκυος από έναν Ιταλό η μάνα παριστάνει την γκαστρωμένη και "γεννάει" εκείνη τον ανθό της μικρής, την οποία κρατά μακρυά από το μωρό, μην πάει και το αγαπήσει.Ήθη και έθιμα,φοβίες και δοξασίες,ψεύτικες αρχές και φτιαχτές αξιοπρέπειες,άγραφοι νόμοι.....
Και σήμερα; Σήμερα που όλα τούτα υποτίθεται ότι έχουν ξεπεραστεί τι;Σήμερα που η επιστήμη έχει τόσα επιτεύγματα τι; Υπάρχει πρόσβαση; Θα συμφωνήσω με την Ντρουσίλα χάριν της επιστήμης γεννιούνται λιγότερα παιδιά με γενετικά προβλήματα, για όσα όμως γεννιούνται έτσι, πια είναι η τύχη τους; Ποια είναι η μέριμνα από την πολιτεία; Ρίξτε μια ματιά στο blog της φίλης ΛΥΓΕΡΗΣ "στον πηγαιμό για την Ιθάκη" http://pygemos.blogspot.com/ και θα δείτε τι συμβαίνει και σήμερα ακόμη αν και είμαι σίγουρη ότι τα γνωρίζεται πολύ καλά.
Να είσαι καλά.

blackbedlam είπε...

Meril Καλησπέρα σου χαίρομαι που σε συναντάω.Με τα άλλα κορίτσια ήδη γνωριζόμαστε.Γεια σας και σας κοπελιές.
Με το που διάβασα το κείμενό σου, το μυαλό μου πήγε στο "Η αγάπη άργησε μια μέρα" της Λίλης Ζωγράφου.Το ξανάπιασα στα χέρια μου για μια διαγώνια ματιά μνήμης.
Το "τερατάκι" που γέννησε η μάννα Εριφύλη και που ήταν η ντροπή της οικογένειας.Δεν ήταν δυνατόν να κυκλοφορεί και να εκθέτει το όνομα της οικογένειας του Μηχαήλου.Στο υπόγειο, να μην το βλέπει ούτε ο ήλιος, όταν το θήλαζε, το σκέπαζε με την κουβέρτα να μην φαίνεται,να μην το βλέπει ούτε η ίδια.Το βάφτισαν γρήγορα γρήγορα, με την ελπίδα ότι θα πεθάνει σύντομα.Ο πατέρας ούτε που να το δει. Αλλά και στην συνέχεια όταν η μικρή,η πιο όμορφη κόρη μένει έγκυος από έναν Ιταλό η μάνα παριστάνει την γκαστρωμένη και "γεννάει" εκείνη τον ανθό της μικρής, την οποία κρατά μακρυά από το μωρό, μην πάει και το αγαπήσει.Ήθη και έθιμα,φοβίες και δοξασίες,ψεύτικες αρχές και φτιαχτές αξιοπρέπειες,άγραφοι νόμοι.....
Και σήμερα; Σήμερα που όλα τούτα υποτίθεται ότι έχουν ξεπεραστεί τι;Σήμερα που η επιστήμη έχει τόσα επιτεύγματα τι; Υπάρχει πρόσβαση; Θα συμφωνήσω με την Ντρουσίλα χάριν της επιστήμης γεννιούνται λιγότερα παιδιά με γενετικά προβλήματα, για όσα όμως γεννιούνται έτσι, πια είναι η τύχη τους; Ποια είναι η μέριμνα από την πολιτεία; Ρίξτε μια ματιά στο blog της φίλης ΛΥΓΕΡΗΣ "στον πηγαιμό για την Ιθάκη" http://pygemos.blogspot.com/ και θα δείτε τι συμβαίνει και σήμερα ακόμη αν και είμαι σίγουρη ότι τα γνωρίζεται πολύ καλά.
Να είσαι καλά.

blackbedlam είπε...

Ελπίζω να σου ήρθε το σχόλιό μου και το έγραφα τόση ώρα για να μου βγάλει στο τέλος error και δεν θυμάμαι και τι άλλο.Αν όχι κρατημένο το έχω θα στο ξαναπεράσω.
Να είσαι καλά.

meril είπε...

@Black Bedlam



Σ' όσα λες θα προσθέσω αυτό
Είχα μια μητέρα φέτος που σ' ένα της ξέσπασμα είπε χίλιες φορές να είχε για παιδί ένα με κτατρυπημένο το κορμί απ' τις ενέσεις ηρωίνης παρά που είχε ένα "ειδικό"
Η μητέρα σημειωτέον είναι προϊσταμένη νοσηλεύτρια

Γεια σου και σένα
σα να γινα ξαφνικά μέλος μιας πολύ ενδιαφέρουσας παρέας
και χαίρομαι πολύ γι' αυτό

Σ' ευχαριστώ
σας ευχαριστώ όλους

Το καλοκαίρι προβλέπεται ενδιαφέρον

meril είπε...

@Βlack Bedlam

Συμβαίνει κάποτε τα μηνύματά μας να χάνονται αλλά αυτό
Όπως βλέπεις ήρθε

Να σαι καλά

Ντρουσίλα είπε...

Meril,

Λίγοι, ίσως, γονείς, βλέπουν το παιδί τους σαν ένα πλάσμα αυτόνομο... Προσπαθώ διαρκώς να δω έτσι το δικό μου παιδί, ομολογώ όμως ότι πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να ξεκινά μια φράση με το "στην ηλικία σου..." και αμέσως δαγκώνομαι! Η κόρη μου δεν είναι εγώ.
Δεν κληροδοτούμε στα παιδιά μας τις "χάρες" μας, δεν κληρονομούν τα ελαττώματά μας... Έτσι, δε θα 'πρεπε να τους κληροδοτούμε και τα δικά μας όνειρα ή, τα δικά μας βάρη...
Η δουλειά με τον εαυτό μας, με το "μέσα" μας, θα 'πρεπε να προηγείται της τεκνοποίησης... αλλά πόσο αυτό είναι εφικτό; (Γιατί, θεμιτό, πιστεύω πως είναι...)

Η Ευτυχούλα, που ανέφερα στο πρώτο σχόλιό μου, είναι ένα πλάσμα που πολύ αγαπήθηκε από τη μάνα και τον αδερφό της (ο πατέρας, "έφυγε" νέος). "Έπεσα από τη σκάλα, όταν ήμουν εφτά μηνών έγγυος", μου 'πε η μανούλα της -και κατάλαβα πως, είχε βρει αυτό το "άλλοθι" να παίρνει δύναμη.
Η Ευτυχούλα, χάρη στην αγάπη αυτή πάντως, νομίζω δεν ένοιωθε "αλλιώτικη", να 'ναι καλά οι άνθρωποι που την έβαζαν πάντα μέσα στις (πιο ανώδυνες από τις) συζητήσεις τους και μάλιστα, είχε και άποψη! Γλυκύτατοι άνθρωποι και οι τρεις τους, να 'ναι καλά!...
[Η μαμά της Ευτυχίας, δεν μου είπε ποτέ πώς ένοιωσε όταν πρωτοκατάλαβε τι συμβαίνει στο μωρό της, βεβαίως ούτε και τη ρώτησα. Το σημαντικό είναι το "από 'κει και μετά" της γυναίκας αυτής, το πόσο δούλεψε η ίδια μέσα της... Και γι' αυτό τη θεωρώ αξιοθαύμαστη...]

Να συμπληρώσω για τη Λυγερή (πολύ σοφά ανέφερε το blog της η Black Bedlam) ότι είναι μια, επίσης αξιέπαινη και αξιοθαύμαστη μάνα, ευαίσθητη και τρυφερή, που 'χει κάνει -και κάνει- πολύ προσωπικό αγώνα για τα ΑΜΕΑ.

meril είπε...

@Ντρουσιλα

Ευτυχώς υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα που παλεύουν τη δυσκολία τους με αξιοπρέπεια και αγάπη για το παιδί

Διαβάζοντας για την Ευτυχούλα "σου" σκέφτηκα τη Θάλεια τη γειτονοπούλα μου με το παιδικό μυαλό
Ξέρεις πόσο τη λατρεύουν τα ζώα; Πόσο την πλησιάζουν;
Λες και νοιώθουν πόσο τρυφερό και αγαθό πλάσμα είναι

Ντρουσίλα είπε...

Αλάθητο το ένστικτο των ζώων, Meril...

Κι αυτά τα παιδικά μυαλά... πόσες φορές δεν μας εκπλήσσουν, δεν μας αφοπλίζουν...;

meril είπε...

@Ντρουσιλα

Αυτό ξαναπές το....

apinkdreamer είπε...

υπεροχη γραφη! σε καποια σημεια...συγκλονιστικη!

meril είπε...

@apinkdreamer


Ευχαριστώ για το γενναιόδωρο σχόλιο


Να σαι καλά