Τον καιρό των αμπελιών 1

Ας αλαφρύνει λοιπόν το κλίμα με μνήμες γλυκές κι αγαπημένες απ' τους Αύγουστους των παιδικών μου χρόνων



Τον καιρό των αμπελιών, είχαμε ένα Μετόχι. Έι …. Μη φανταστείτε τίποτα φάρμες και παρεμφερή….. κονάκια τσιφλίκια και τα παρόμοια…
Τίποτα …τίποτα από όλα αυτά… Ένα αμπέλι είχαμε δυο – τρία στρέμματα –ναι, τόσο απέραντο- μ’ ένα σπιτάκι μέσα.
Όλο κι όλο ένα δωμάτιο, μα ήταν όλα τα λεφτά που θα λέγανε οι σημερινοί, νεολαίοι και μη.
Πρώτα πρώτα είχε φούρνο δίπλα (δικό του εννοείται) που φτιάχναμε όλο το ψωμί του Αυγούστου. Όπου Αύγουστος λέγοντας συμπεριλαμβάνονταν όλες οι μέρες του τρύγου και του μαζέματος της σταφίδας κι ας ήταν και Σεπτέμβρης πια….
Και για να μην απορείτε σχετικά με το ψωμί, το έκανε η μάνα μου παξιμάδι κι έτσι τρωγόταν όλο τον καιρό.
Απ’ έξω είχε πατητήρι με εικόνες ακόμα ζωντανές από γυμνόποδους άντρες να πατούν τα λοήσιμα σταφύλια και μυρωδιές μούστου. Ακόμα τόσους αιώνες μετά….
…και το πιστεύετε; Το μόνο γλυκό που δεν μπορώ να δω ν’ ακούσω, να γευτώ….είναι το γλυκό σταφύλι Σαν να μαι λέει, τόσο γεμάτη που δεν μπορώ άλλο….
Ένα πηγάδι πετρόχτιστο μας ξεδίψαγε την ώρα του κάματου και μπροστά, μια γούρνα πέτρινη κι αυτή.

Μα το πιο πιο σπουδαίο, ήταν ένας γιγάντιος πεύκος που σκέπαζε όλο το σπίτι και την αυλή. Το «πεύκο ευλογημένο πεύκο» στα ψηλά βουνά του Παπαντωνίου για το δικό μας λες γράφτηκε…. Και θροΐζανε οι πευκοβελόνες και φέρνανε μηνύματα τ’ ανέμου.. Αχ, να τ’ ακούγαμε…

Και μπροστά στο σπιτάκι οι κήποι. Τρεις κιόλας. Οι δυο απ’ αυτούς, τα περισσότερα χρόνια μένανε ελεύθεροι να γεμίζουνε μαντιλίδες (άγριες μαργαρίτες) την άνοιξη, να στολίζουμε τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς. , τον ένα μόνο πολύ αχνά τον θυμάμαι να φιλοξενεί κάτι κουκιά…..
Σταθερό στολίδι στις άκριες τους δυο ροδιές. Δε θυμάμαι τους καρπούς … τα άνθια τα φλογοκόκκινα θυμάμαι… Πολύ μ’εντυπωσίαζε ο σκληρός άλικος κάλυκας… Tα ρόδια η μάνα τα φύλαγε για τους νεκρούς Γιατί έτσι το θέλει το έθιμο… H προσφορά στις ψυχές γίνεται μόνο με καρπούς της γης….
O τρίτος κήπος ήταν αγκιναρόκηπος. Γέμιζε αγκινάρες απ’ αυτές τις αγκαθωτές . και να βρίθει το σπίτι από δαύτες. Εφιάλτης μου χαν γίνει… Όταν άρχιζε ο καιρός τους με χίλιους τρόπους βρίσκονταν στο τραπέζι μας …. Και με κρέας και με κουκιά και σαλάτα βραστές και ομελέτα…. Χίλιους τρόπους σας λέω και δεν υπερβάλω. Εγώ έτσι μίζερη που ήμουν (στο φαΐ) ούτε να τις δω… Έπρεπε να μεγαλώσω για να φάω και τις ξερές πέτρες (που σημαίνει τα πάντα)…..

Ο καιρός των αμπελιών με έκανε φίλη με τη νύχτα και τους ήχους της. Σηκωνόμουνα σιγά κι αλαφροπάτητα κι έβγαινα έξω απ’ το σπιτάκι…. Από πάνω μου…. ουου πόσα άστρα … Έμενα ώρες να τα χαζεύω …χαμένη ανάμεσά τους έμενα….με κυκλώνανε με κλείνανε…. ανέβαινα στο γαλαξιακό νεφέλωμα ψηλά ψηλά και κοίταα ..
Ερχότανε ο ήχος απ’ τους γρύλους και κανένα ξεχασιάρικο τζιτζίκι και με φέρνανε μαλακά κι απαλά στη γη…

Την αγάπαγα τη νύχτα. Δεν έκρυβε εχθρούς…. μυστικά. Και στο σπίτι μέσα σε απόλυτο σκοτάδι κοιμόμουν με την πόρτα κλειστή σε απρόσκλητους κι έμενα μόνη στο δικό μου κόσμο.

Γι’ αυτό λέτε να μαι αλαφροΐσκιωτη και να ψυχανεμίζομαι, να οσμίζομαι –όχι τον κίνδυνο μα τα μηνύματα που μου στέλνονται μπορεί κι από μακριά;