Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Τον καιρό των αμπελιών 1

Ας αλαφρύνει λοιπόν το κλίμα με μνήμες γλυκές κι αγαπημένες απ' τους Αύγουστους των παιδικών μου χρόνων



Τον καιρό των αμπελιών, είχαμε ένα Μετόχι. Έι …. Μη φανταστείτε τίποτα φάρμες και παρεμφερή….. κονάκια τσιφλίκια και τα παρόμοια…
Τίποτα …τίποτα από όλα αυτά… Ένα αμπέλι είχαμε δυο – τρία στρέμματα –ναι, τόσο απέραντο- μ’ ένα σπιτάκι μέσα.
Όλο κι όλο ένα δωμάτιο, μα ήταν όλα τα λεφτά που θα λέγανε οι σημερινοί, νεολαίοι και μη.
Πρώτα πρώτα είχε φούρνο δίπλα (δικό του εννοείται) που φτιάχναμε όλο το ψωμί του Αυγούστου. Όπου Αύγουστος λέγοντας συμπεριλαμβάνονταν όλες οι μέρες του τρύγου και του μαζέματος της σταφίδας κι ας ήταν και Σεπτέμβρης πια….
Και για να μην απορείτε σχετικά με το ψωμί, το έκανε η μάνα μου παξιμάδι κι έτσι τρωγόταν όλο τον καιρό.
Απ’ έξω είχε πατητήρι με εικόνες ακόμα ζωντανές από γυμνόποδους άντρες να πατούν τα λοήσιμα σταφύλια και μυρωδιές μούστου. Ακόμα τόσους αιώνες μετά….
…και το πιστεύετε; Το μόνο γλυκό που δεν μπορώ να δω ν’ ακούσω, να γευτώ….είναι το γλυκό σταφύλι Σαν να μαι λέει, τόσο γεμάτη που δεν μπορώ άλλο….
Ένα πηγάδι πετρόχτιστο μας ξεδίψαγε την ώρα του κάματου και μπροστά, μια γούρνα πέτρινη κι αυτή.

Μα το πιο πιο σπουδαίο, ήταν ένας γιγάντιος πεύκος που σκέπαζε όλο το σπίτι και την αυλή. Το «πεύκο ευλογημένο πεύκο» στα ψηλά βουνά του Παπαντωνίου για το δικό μας λες γράφτηκε…. Και θροΐζανε οι πευκοβελόνες και φέρνανε μηνύματα τ’ ανέμου.. Αχ, να τ’ ακούγαμε…

Και μπροστά στο σπιτάκι οι κήποι. Τρεις κιόλας. Οι δυο απ’ αυτούς, τα περισσότερα χρόνια μένανε ελεύθεροι να γεμίζουνε μαντιλίδες (άγριες μαργαρίτες) την άνοιξη, να στολίζουμε τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς. , τον ένα μόνο πολύ αχνά τον θυμάμαι να φιλοξενεί κάτι κουκιά…..
Σταθερό στολίδι στις άκριες τους δυο ροδιές. Δε θυμάμαι τους καρπούς … τα άνθια τα φλογοκόκκινα θυμάμαι… Πολύ μ’εντυπωσίαζε ο σκληρός άλικος κάλυκας… Tα ρόδια η μάνα τα φύλαγε για τους νεκρούς Γιατί έτσι το θέλει το έθιμο… H προσφορά στις ψυχές γίνεται μόνο με καρπούς της γης….
O τρίτος κήπος ήταν αγκιναρόκηπος. Γέμιζε αγκινάρες απ’ αυτές τις αγκαθωτές . και να βρίθει το σπίτι από δαύτες. Εφιάλτης μου χαν γίνει… Όταν άρχιζε ο καιρός τους με χίλιους τρόπους βρίσκονταν στο τραπέζι μας …. Και με κρέας και με κουκιά και σαλάτα βραστές και ομελέτα…. Χίλιους τρόπους σας λέω και δεν υπερβάλω. Εγώ έτσι μίζερη που ήμουν (στο φαΐ) ούτε να τις δω… Έπρεπε να μεγαλώσω για να φάω και τις ξερές πέτρες (που σημαίνει τα πάντα)…..

Ο καιρός των αμπελιών με έκανε φίλη με τη νύχτα και τους ήχους της. Σηκωνόμουνα σιγά κι αλαφροπάτητα κι έβγαινα έξω απ’ το σπιτάκι…. Από πάνω μου…. ουου πόσα άστρα … Έμενα ώρες να τα χαζεύω …χαμένη ανάμεσά τους έμενα….με κυκλώνανε με κλείνανε…. ανέβαινα στο γαλαξιακό νεφέλωμα ψηλά ψηλά και κοίταα ..
Ερχότανε ο ήχος απ’ τους γρύλους και κανένα ξεχασιάρικο τζιτζίκι και με φέρνανε μαλακά κι απαλά στη γη…

Την αγάπαγα τη νύχτα. Δεν έκρυβε εχθρούς…. μυστικά. Και στο σπίτι μέσα σε απόλυτο σκοτάδι κοιμόμουν με την πόρτα κλειστή σε απρόσκλητους κι έμενα μόνη στο δικό μου κόσμο.

Γι’ αυτό λέτε να μαι αλαφροΐσκιωτη και να ψυχανεμίζομαι, να οσμίζομαι –όχι τον κίνδυνο μα τα μηνύματα που μου στέλνονται μπορεί κι από μακριά;

12 σχόλια:

Ντρουσίλα είπε...

Πόσο όμορφη διήγηση!
Πόσο "απτές" γίνονται οι στιγμές, πόσο μικραίνει ο χρόνος, ώσπου χάνεται...
...Και βρέθηκα κι εγώ στον όμορφο πεύκο σου, Meril... να διαβάζω τα Ψηλά Βουνά, κάπου εκεί κι ο Λάμπρος, κι η Αφρόδω...

Η φύση δεν είναι ποτέ εχθρική για όσους βλέπουν τα στολίδια της, εκτιμούν τα δώρα της και σέβονται τον παράδεισό της, νερό, χώμα κι ουρανό...
Και, ναι... Νύχτα φανερώνει τα μυστικά της -τότε, φανερώνονται κι οι αλήθειες μας.

Να 'σαι καλά για τούτο το όμορφο ταξίδι!

meril είπε...

@Nτρουσίλα

Πόσο χαίρομαι τα σχόλια σου στο χω πει;
Πέρα απ' τα επαινετικά- αν και συχνά υπερβολικά-
λόγια Όλο και κάτι προσθέτεις όλο και μια πινελιά βάζεις και συμπληρώνει η εικόνα και έρχεται και μιλά με πιο στρογγυλούς ήχους

Σ' ευχαριστώ

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Μέριλ, με ταξίδεψες. Στο χωριό του παππού μου, λίγο μακριά από δω, με μνήμες παρόμοιες από χωράφια, ζώα και συρμαγιές. Να 'σαι καλά!
Υπέροχη διήγηση!
φιλιά πολλά!

ΑιμίλιοςEmilius είπε...

meril, σου είχα υποσχεθεί ένα ακόμη χρώμα, μετά το πράσινο.
Σου στέλνω το κόκκινο.
ΚΟΚΚΙΝΟ
"Με το σουρούπωμα
βαραίνουν τα φτερά των γλάρων
βουτηγμένα
στο αίμα
του θνήσκοντος ηλίου"
Από την "Κρεολή Σελήνη"
Βασίλης

meril είπε...

@Φυσικένια

Εκείνο που με λυπεί πιο πολύ είναι
που αυτές οι μνήμες θα λείπουν απ' τα παιδιά τα σημερινά
που δεν θα ξέρουν τι ναι τόσα πολλά μικρά γήινα πράματα

Καλό σου βράδυ γλυκιά μου κι ελπίζω τα μικρούλια σου να εξερευνούν τον κόσμο που τα περιβάλλει

meril είπε...

@Αιμίλιος Εmilious

...και δρόμοι χαράσσονται στη θάλασσα πορφυροί
και πάλι ήμουν εκεί
λίγο πριν

περίεργο;

Υ.Γ.Έκπληκτη....Και πιο πολύ ευχαριστημένη.... αμήχανα ευχαριστημένη

Να σαι καλά

Ντρουσίλα είπε...

Χαίρομαι τη γραφή σου -είτε το κείμενό σου είναι τομή νυστεριού, είτε χάδι απαλό, σαν το σημερινό σου.

Έτσι, δεν ξέρω αν τα σχόλια είναι υπερβολικά -γράφω ό,τι αισθάνομαι και, όπως μου βγαίνει! :)

Εγώ σ' ευχαριστώ, λοιπόν!...

meril είπε...

@Ντρουσίλα

Εντάξει... εντάξει...
αμφίδρομα τα καλά αισθήματα προφανώς....
Χαίρομαι γι' αυτό

Να σαι καλά
καλή σου μέρα

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΜΕ ΤΟΣΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΠΑΙΝΟΥΣ, ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ!

... ΕΓΩ, ΟΜΩΣ, ΤΙΣ ΑΓΓΙΝΑΡΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΙΣ ΦΑΩ :)

meril είπε...

@παντοτινος ταξιδευτης

Έχεις δίκιο για τους επαίνους
συχνά αφοπλίζουν

όσο για τις αγκινάρες και τα λοιπά...κολοκύθια κλπ. όχι μόνο τα έφαγα αλλά και με ευχαρίστηση κιόλας!

Να σαι καλά
(και για τις ραδιοφωνικές παραπομπές

apinkdreamer είπε...

τι ομορφες και γλυκες αναμνησεις μου ξυπνησες....ζουσα κι εγω καποτε σε ενα χωραφακι με ενα αμπελι διπλα... και τις νυχτες τρελαινομουν να κοιτω τα αστερια ή να φανταζομαι διαφορα μεσα στο απολυτο σκοταδι....
φυσικα ολα αυτα χαθηκαν τωρα! ας ειμαστε ευγνωμονες που μπορεσαμε και τα ζησαμε και τα θυμομαστε τωρα!
παντως ειναι αστειο αν σκεφτεις πως πραγματα που καποτε δεν τα εκτιμουσαμε, μετα απο καποια ηλικια τα αποζητουμε...
ας μπορουσα εστω για ενα λεπτο να ξαναζησω αυτες τις ανεμελες στιγμες!

meril είπε...

@apinkdreamer

Τι έχει μείνει αλήθεια από τότε;
μνήμες χαρμόλυπες μόνο να μας θυμίζουν πόσο τυχεροί είμαστε που τα ζήσαμε
κι αν ετεροχρονισμένα τα εκτιμούμε αυτό δεν νομίζω πως συμβαίνει επειδή αφορά το οριστικά χαμένο
μα γιατί πια η απόσταση μας βοηθά να εκτιμούμε την ομορφιά των στιγμών

Μπορείς να θαυμάσεις έναν πίνακα από απόσταση
έτσι δεν είναι;