Ας το φιλοσοφήσουμε λοιπόν..............

Επιεικώς μετρίου ανάστηματος
-μη κι έχω περισσότερο;-
Είναι που λέγεται πως κάποτε
πρέπει να αρθεί

(και πώς να γίνει σαν δεν το χεις….)

Ο λόγος
σε φεύγα κι ερχομό
ανάμεσα
Κι ύστερα κλαίγεσαι….
(ποιος διάλεξε- την τύχη μου!-
τα δίχτυα που τυλίγουνε
τα θέλω;)

Ξυπνάς ένα πρωί
σε μια θολήν ημέρα
Σκι-ασμένη
Κάπου θα βρέχει λέει
το ανακοινωθέν

Εσύ μονάχα ξέρεις

Τα πράγματα τα θόλωσε
Η δική σου άγνοια
…………………………….

Ας
το φιλοσοφήσουμε λοιπόν

Πόση προοπτική (ανοίγματος)
Στο αύριο που σου φεύγει
Κλείνεις