Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ζέστη. Πολλή. Αφόρητη.
Η ουγγαρέζικη πεδιάδα (ή μήπως θα 'πρεπε να πω ουγγρική;) φλεγόταν πυρπολημένη από 'ναν ήλιο σταματημένο κατά λάθος για περισσότερο χρόνο από τον συνήθη, πιο πολύ για να παίξει με τα νεύρα μιας υπό ένταξη χώρας στην ΟΝΕ εν έτει σωτηρίω 2003, ένα χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς , ένα χρόνο πριν το EURO που το σηκώσαμε το τιμημένο και ξεδιπλώσαμε όλες τις καταχωνιασμένες σημαίες του ενδόξου ελληνικού παρελθόντος και κλάψαμε από χαρά, συγκίνηση και έπαρση. Ο Μαραθώνας κι η Σαλαμίνα σε νέα έκδοση.
Μα τώρα ένα χρόνο πριν καταμεσής του πουθενά - ποιος το πρωτόπε;- έπεσε κεραυνός εν αιθρία
«Πάμε στο Μπελογιάννη;»
«Πάμε»
Περιέργεια, επιθυμία ή αδυναμία για άλλη απάντηση. Έμεινε η έφηβη ν' αναρωτιέται στο πίσω κάθισμα.
«Και τι είναι το Μπελογιάννης;»
«Και γιατί θέλετε να πάτε;»
«Και δε βαριέστε τώρα;»

Κάποιος πάει να εξηγήσει. Η έφηβη φορά γυαλιά μάρκας, μασά τσίχλα και καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες.

«Καλά. Να σου πω. Κάποτε...»
«Άστο δε θέλω. Σταματάς να πιούμε κάτι;»
«Θα βρούμε το χωριό και θα πιούμε εκεί….»

Μούτρα. Εσύ χάνεσαι. Σε θρύλους σε μύθους σε ιστορίες κι απορίες που άκουσες διάβασες ....σχεδόν θέλεις να κλάψεις.

«Ας βρούμε το χωριό…..»

Περίεργο. Κανείς δεν το ξέρει. Μα πως γίνεται...
«Δεν πάτε καλά… εδώ θα νυχτωθούμε ψάχνοντας τα φαντάσματά σας….»

Η έφηβη από πίσω, με την αυθάδεια της νιότης ..Πώς τολμά!

« Να ρωτήσουμε ηλικιωμένους. Δε γίνεται.... κάποιον θα βρούμε να το ξέρει»
Και βρήκαμε. Με χίλια ζόρια και ταλαιπωρίες και χίλιες χτυπημένες πόρτες και στόματα κλειστά και μνήμες πεθαμένες, καταφέραμε και βρήκαμε το δρόμο.
«Άντε να σας φύγει τ’ απωθημένο….. Και τι θα δούμε τώρα;»

Τι περιμέναμε να δούμε; Δεν το ήξερα. Και σήμερα ακόμα, τόσον καιρό μετά, δεν έχω απάντηση. Μάλλον σαν να πήγαινα σε προσκύνημα σε τι ακριβώς ...
«Και τι θα δούμε τώρα;»
Mια πινακίδα. Ένα κιονόκρανο ιωνικό κι ένα καλωσόρισμα στη γλώσσα σου.
Μπελογιάννης

Φτάσαμε λοιπόν. Δεξιά όπως μπήκαμε, η εκκλησία με το νεκροταφείο. Γεμάτη λουλούδια χρώματα, στους στολισμένους τάφους με τα ελληνικά τα ονόματα
Και ύστερα δίπλα ο δρόμος. Οδός Σαράφη.

Το χωριό εκτεινόταν κατά μήκος του δρόμου. Εκεί ήταν που ένοιωσα και τη γροθιά στο στομάχι. Τότε που είδα τα σπίτια. Όχι δε μου φάνηκαν φτωχά. Μίζερα ήταν . Σπιτάκια που μου θύμισαν ανθρώπους κλεισμένους μαζεμένους. Μετά καιρό που πήγα στο Άουσβιτς το ξανά φερα στο μυαλό μου αυτό το ...χωριό στη μέση του πουθενά να μην ανασαίνεις από τη ζέστη και την υγρασία που θύμιζε στρατόπεδο συγκέντρωσης…

Τα σπίτια στην Ουγγαρία σου θυμίζουν ανοιχτούς χαρούμενους ανθρώπους με τα μπαλκονάκια τους τα λουλουδένια, τόσο μικρά και χαριτωμένα, αλλά φαίνεται αυτά περίσσευαν την εποχή του '50.

Βρήκαμε ένα γέρικο κουφάρι -να σέρνεται ακόμα; Πιάσαμε την κουβέντα. Με δύσπιστα μάτια για μας τους τυμβωρύχους, ασελγούς σε πτώματα. Νοιώσαμε σαν να διαπράτταμε ιεροσυλία. Πως είχαμε μπει σε Ιερό να ικανοποιήσουμε την οφθαλμολαγνεία μας στο θάνατο των ιδεών και των οραμάτων.

Λέξεις πέτρες από το στήθος του. Και οι πιο μεγάλες, «γιατί» και «λάθος»
Και μεις ευτυχισμένοι απόγονοι μιας πατρίδας ίδιας πατρίδας μάνας –μητριάς νοιώσαμε πως φταίγαμε κι ας ήμαστε αθώοι του διωγμού τούτου που έσπειρε σαν τα τρελά πουλιά τον ανθό μιας χώρας, ένοχοι για τους κομματικούς που τους κερματίσανε –άλλος στη Δύση άλλος στην Ανατολή- ένοχοι που τα καταφέραμε χωρίς αυτούς, ένοχοι γιατί δικαιώσαμε τα λάθη και τα γιατί….

Ήρθαν τα δάκρυα –ευτυχία τα δάκρυα- λυτρωτικά για όλους. Αδικαίωτοι αγώνες και θάνατοι. Να χουνε μείνει οι παλιές λέξεις να θυμόμαστε πως κάποτε τους ζήτησαν να ονειρευτούν λάθος.
Συχωρέστε μας

10 σχόλια:

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Αδικαίωτοι αγώνες, κάποιοι -λιγοστοί- δικαιωμένοι και δάκρυα και χαρά, όμορφα σπιτάκια με λουλούδια, μιζερα άλλα... μια γυναίκα χαμένη στις θύμισες, μια έφηβη να την πνίγει η ζωή και να μη θέλει να δει...

Πόσα και πόσα... κι άλλα τόσα θα είχα να σου πω. Για την όμορφη τούτη ανάρτηση...
Να 'σαι καλά γλυκιά μου. Πάντα καλά.

Χαρ. Αλβερτος είπε...

"...ΝΑ ΧΟΥΝΕ ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΖΗΤΗΣΑΝ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΟΥΝ ΛΑΘΟΣ.

ΣΥΧΩΡΗΣΤΕ ΜΑΣ"

!!!....

logia είπε...

Η καρδιά της πονεμένης Ελλαδας του εμφυλίου να χτυπά καταμεσής της Ουγγαρίας
αλήθεια είχα ξεχάσει την ύπαρξη αυτού του χωριού...
Κατοικείται σήμερα ακόμη από Έλληνες;
Γνωρίζουν την ιστορία του ονόματος;
Γνωρίζουν τον Νίκο Μπελογιάννη;
τι όμορφη ανάρτηση...

meril είπε...

@Φυσικένια

Μακάρι να μπορούσα να πω περισσότερα για κείνο το ταξίδι μα στ' αλήθεια κάποτε τα λόγια εξαιρετικά αδύναμα μπροστά σε μια πραγματικότητα...

Ευχαριστώ

meril είπε...

@ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

Να χαρείς....
όχι τόσα θαυμαστικά
Ευχαριστώ μα δε χρειάζεται

meril είπε...

@logia

Γεια σου Νέλλυ μου...
Ναι το χωριό έχει είχε τουλάχιστον ακόμα Έλληνες
Ναι ξέρουν το Νίκο Μπελογιάννη
είναι περήφανοι για το σχολειό τους και για όλα όσα έχουν καταφέρει

Καλό σου βράδυ

Θερσίτης είπε...

Αυτήν την τραγωδία των προσφύγων μας εκεί κανείς πολιτικός, κανείς Ζαχαριάδης δεν την πλήρωσε. Πήραν τους ανθρώπους και τους εξόρισαν. Γιατί; Για να τους σώσουν από τον καπιταλισμό; Τελικά τους έκαναν τον καπιταλισμό να μοιάζει όνειρο. ΟΙ άθλιοι, οι παντελώς ανάξιοι, οι ασήμαντοι!

meril είπε...

@θερσίτης

και στείλανε αλλού τον άντρα αλλού τη γυναίκα αλλού τον αδερφό...
ξεριζωμοί πολλοί σε έναν
και γιατί;
ΓΙΑΤΙ;

ELvA είπε...

Γεια σου meril

Πρωτη φορα περνω απο τα μερη σου και μου αρεσε πολυ ο τροπος περιγραφης ενος μερους που επισκεφτηκες και ειδικα οταν ο τοπος αυτος ειναι συνδεδεμενος με τοσες μνημες και τοσους ανθρωπους που εξοριστηκαν ωστε να φαινεται ο καπιταλισμος σαν ''ονειρο'' οπως σωστα λεει ο φιλος Θερσιτης, πιο πανω...

Y.Γ
Συμπτωση, αλλα το κειμενο σου ειναι ακριβως το αντιθετο (και χαιρομαι πολυ γι αυτο) με αυτα που περιγραφω ως ''παραδειγμα προς αποφυγη'' στη δικη μου αναρτηση και που αν εχεις καιρο διαβασε τι εννοω..

Xαιρετισμους απο Σουηδια!

meril είπε...

@Elva

Καλημέρα Elva
είμαι λίγο τσιγγούνα στις λέξεις
(εδώ μου βγαίνει να κάνω οικονομία)
ίσως γι' αυτό δε χάνομαι σε ατελεύτητες αφηγήσεις....

Σ' ευχαριστώ
Η Σουηδία.... ενδιαφέρουσα...