Κι αυτό
-ως και πολλά απ’ τα σπουδαία-
Με καθυστέρηση
το έμαθα
μα πλήρως μου εμπεδώθη
Η σταθερότητα
Δεν είναι
Των ανθρώπων
Κι ο έρωτας
Μιας αστραπής η ανάγκη
Σ’ ένα τοπίο σκότους
Κι ωστόσο
Φορές φορές τρομάζεις
Όταν απρόσμενα συμβαίνουν
Και ίσως ετεροχρονισμένα
Στην κάθοδο των σωμάτων
Όταν η ψυχή
-γιατί έτσι συμβαίνει-
Μένει πίσω
Αρνούμενη το μαρασμό
Και η ισορροπία ανέφικτη
Τι κόστος έχει
Η ζωή
Σαν δεν τη ζεις!
(σκέφτομαι κάποτε…)
-ως και πολλά απ’ τα σπουδαία-
Με καθυστέρηση
το έμαθα
μα πλήρως μου εμπεδώθη
Η σταθερότητα
Δεν είναι
Των ανθρώπων
Κι ο έρωτας
Μιας αστραπής η ανάγκη
Σ’ ένα τοπίο σκότους
Κι ωστόσο
Φορές φορές τρομάζεις
Όταν απρόσμενα συμβαίνουν
Και ίσως ετεροχρονισμένα
Στην κάθοδο των σωμάτων
Όταν η ψυχή
-γιατί έτσι συμβαίνει-
Μένει πίσω
Αρνούμενη το μαρασμό
Και η ισορροπία ανέφικτη
Τι κόστος έχει
Η ζωή
Σαν δεν τη ζεις!
(σκέφτομαι κάποτε…)
6 σχόλια:
Μεγάλο το κόστος, να μη ζεις, Meril μου...
Κι η αξία της ζωής, τότε... σαν τιμή γραμμένη με κιμωλία και σβησμένη βιαστικά με το μανίκι του έμπορα-χρόνου, στον πάγκο με τα αζήτητα φρούτα... Αυτά, που κανείς δε γύρεψε να τα γευτεί, να τον δροσίσουν...
@Nτρουσίλα
Έτσι ακριβώς............
το τίμημα δυσβάσταχτο για μια ζωή χαμένη....
αλλά αυτό καλύτερα να μη χρειαστεί να το μάθεις
ή να το ανακαλύψεις αργά
να σαι καλά
καλημέρα
Μεριλ, πραγματικά μέσα στην ψυχή μου είσαι...
Πόσο κόστος έχει η ζωή σαν δεν τη ζεις
σαν δεν αναγνωρίζεις τον έρωτά σου
σαν αρνιέσαι συναισθήματα
σαν ζητάς πληρωμή για αυτά που νιώθεις
μικραίνεις
γίνεσαι τόσος... μια σταλιά
και γυρεύεις να αρπάξεις τη χαρά των άλλων...
που ίσως φταίνε λίγο
μα ίσως καθόλου σε σ' αγγίξανε...
Μικρή η ζωή...
και μεγάλη.
Κι εμείς άλλοτε λίγοι
κι άλλοτε περισσευούμενοι!
Τι να πεις και τι να αφήσεις...
απειρόβαθη η ψυχή.
@Φυσικένια
"Μικρή η ζωή...
και μεγάλη.
Κι εμείς άλλοτε λίγοι
κι άλλοτε περισσευούμενοι!
Τι να πεις και τι να αφήσεις...
απειρόβαθη η ψυχή."
Τα είπες όλα
και σου είμαι ευγνώμων
Πάρα πολύ όμορφοι στίχοι, αγαπητοί Meryl. Και νόημα.
Έτσι είναι: αυτή η ισοροπία, η στασιμότητα, η σταθερότητα, ο μαρασμός που λές είναι του θανάτου - ένα παυσίπονο του φόβου. Είναι το "δεν γίνεται αλλιώς διότι..."
Παράδοξο: ακόμη και στην πιο στενή "ρουτίνα" η ψυχή μπορεί να αναπτύσσεται, να μεγαλώνει, να προχωράει. Διότι την κινεί ο έρωτας, ως δύναμη ζωής. Είναι το "χρειάζεται, θέλω και θα μπορέσω..."
Ή, επίσης, η επιφανειακή "κίνηση" μπορεί να κρύβει εξίσου την κάθοδο ή την ανάταση. Νομίζω, δλδ, πως όλα είναι θέμα πρόθεσης - κινητήριας δύναμης.
Καταλαβαίνω γιατί διάλεξες τη λέξη "ανισορροπία", συμφωνω με την επιλογή (που δίνει τη δύναμη της "πρόκλησης" στον τίτλο) αλλά, μεταξύ μας, θα μπορούσε να είναι "σπίθα ζωής"
@Prths
"Παράδοξο: ακόμη και στην πιο στενή "ρουτίνα" η ψυχή μπορεί να αναπτύσσεται, να μεγαλώνει, να προχωράει. Διότι την κινεί ο έρωτας, ως δύναμη ζωής. Είναι το "χρειάζεται, θέλω και θα μπορέσω...""
Νομίζω πως δικαιούμαι να αισθάνομαι ικανοποίηση εάν οι στίχοι μου προκαλούν τέτοια σχόλια
Ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου