Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Ισορροπία


Η ζυγαριά ισορροπεί. Βάζω στο τάσι πόνο ή πίκρα να πληρωθεί η χαρά.
Βάζεις και συ στο άλλο τάσι
(να τανε λέει το δικό σου τίμημα για τη δική μου θλίψη….)


Σ’ αρέσει όπως τραγουδώ; Ναι, δίκιο έχεις. Το αποφεύγω μάλλον γι’ αυτό και δεν έτυχε να με ακούσεις άλλη φορά κι ας έχουμε κάνει τόσες φορές παρέα κι ας τύχαινε να λέγονται τραγούδια κάποιες φορές….
Μην είσαι υπερβολική… άκου μαγική φωνή! Απλώς …απλώς….πως να στο πω σαν να μπαίνω λέει μέσα στους στίχους του ……………………………………………………………………
Φυσικά και δεν το χα κρυφό….
Και μια και το φερε η κουβέντα….
Τραγουδούσα κάποτε για λίγον καιρό σε μαγαζί….

Φυσικά μη φανταστείς πίστες, λουλούδια και τα παρόμοια….. εγώ…. Ήμουν εκεί για το τραγούδι…. Ούτε για να δείξω μπούτι ή στήθος…

Τον καιρό που σπούδαζα κάναμε ένα τρίο μαζί με άλλους δυο. Αυτοί παίζανε και τα όργανα. Πλήκτρα και κιθάρα ο Θωμάς, μπουζούκι ο Στράτος.


Είχαμε επιτυχία. Ο κόσμος ερχόταν να μας ακούσει. Ήτανε η εποχή των μπουάτ. Ξέρεις του χαμηλόφωνου τραγουδιού και το δέσιμο τριών ατόμων που δεν είχαν ακόμα επαγγελματική σχέση με το τραγούδι άρεσε. Ο Θωμάς ήταν υδραυλικός, ο Στράτος χασάπης κι εγώ μια μελλοντική γιατρός. Μας βρίσκανε ενδιαφέροντες.
Μέχρι που – αυτό κι αν είναι συνηθισμένο- Μέχρι που γνώρισα τον έρωτα. Το πάθος πες καλύτερα.
Ένα βράδυ ήρθε ένας νεαρός βουλευτής με την παρέα του. Γοητευτικός.
Ξανάρθε και το επόμενο.
Και το μεθεπόμενο.
Τον Ερωτεύτηκα. Μια σχέση στο κόκκινο. Κοινότυπο μα δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω …
Δεν ξέρω αν θα τη ζούσα με τέτοια ένταση αν δεν ήμουν σ’ αυτό το χώρο. Αν δεν έβγαινα κάθε βράδυ να γίνω τραγούδι. Έτσι μου έλεγε «γίνεσαι, ντύνεσαι, τραγούδι». Και μήπως δεν ήταν ντυμένα όλα με υπερβολή; Από τα ρούχα, τις κουβέντες, τις κινήσεις …. Τα αισθήματα θα γλίτωναν;
Άρχισα να μην είμαι συνεπής στο μαγαζί.
Ήθελα να το ζήσω. Καταλαβαίνεις; Αυτό και τίποτ’ άλλο. Τίποτα δε μ’ ένοιαζε. Ο Στράτος κι ο Θωμάς συνέχισαν μόνοι τους για λίγο μα το αφεντικό τους έδιωξε γιατί αντί να το γεμίζουν το άδειαζαν το μαγαζί
Δε μου κράτησαν κακία. «χαλάλι για μιαν αγάπη» μου πεν ο Θωμάς μια μέρα που τον είδα. Γύρισαν στις δουλειές τους…. μπορεί να ταν και καλύτερα. …
Εγώ ζούσα τον έρωτα. Όλες τις χρωματικές του αποχρώσεις, τις έντονες. Και καμιά φορά δεν ήμουν σίγουρη πως τα ζω. Μήπως μια άλλη είχε πάρει τη θέση μου….Ίσως ήμουν όχι σε όνειρο αλλά αλλού. Αυτό το αλλού που δεν ξέρω αν όλοι το επισκέπτονται και πόσες φορές μα υπάρχει και γω το είδα κι αφού το ζούσα τα άλλα είχαν χλωμιάσει.
Τέλος πάντων. Όπως καταλαβαίνεις όλα τ’ άλλα είχαν χαθεί. Φίλοι, γνωστοί, η σχολή, το τραγούδι…
Σταμάτησα να τραγουδώ.

Κάποιοι μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα μαζί. Να αγαπούν και να μισούν ταυτόχρονα. Να κάνουν έρωτα και να εμπορεύονται. Να δημιουργούν και να πουλούν την ψυχή τους.
Άλλοι ούτε ένα καλά καλά. Πέφτουν με τα μούτρα και ή χάνονται εξαφανίζονται ή ανυψώνονται.
Δύσκολο να κρατείς ισοζύγιο. Να ισορροπείς ανάγκες και αναγκαιότητες. Να υπάρχεις και να υπάρχουν κι όλα γύρω σου. Να μην τρώγεσαι και να μη γίνεσαι αδηφάγος.
Η γη γυρίζει. Ολοένα γυρίζει. Περιστρέφεται αέναα. Σε ορισμένη τροχιά. Ορισμένη φορά.
Μπορείς να πας αντίθετα στη νομοτέλεια;


Ταξιδέψαμε πολύ. Ούτε θυμάμαι πού. Κάτι εικόνες έχω κρατήσει. Ανατριχίλες. Το πάρκο με τα έργα του Βίγκελαντ στο Όσλο. Αυτές οι χοντροκομένες μορφές οι γεμάτες ανθρώπινα πάθη, πλεγμένες χεροπόδαρα …
Έτσι ήμουν κι εγώ; Μια φιγούρα σφιχτοαγκιστρωμένη πάνω σε κάποιον που τον ρούφαγα και με ρούφαγε; Μέχρι πού; Ίσαμε το μεδούλι;
Ήταν καλοκαίρι και οι νύχτες στο βορρά έχουν φως. Απίστευτα πολύ φως. Τι να μείνει όρθιο….
Γυμνώθηκε το μυαλό κι άρχισε να θυμάται.
Να χτυπιέται και να πονάει. Να φέρνει άλλες εικόνες ντυμένες με γλύκα με μυρωδιές απαλές μιαν οικειότητα που εγκαταλείφθηκε. Με πρέπει. Πολλά. Όσα ακριβώς και τα θέλω.
Δεν τραγουδάς πια μου πε σχεδόν έκπληκτος ένα πρωί. Με κοίταξε αλλιώτικα και θυμήθηκε ξαφνικά τα επείγοντα τηλεφωνήματα που έπρεπε να κάνει
Έπρεπε;
Ναι και φυσικά έπρεπε.
Ήταν τρεις το πρωί και το φως μας χτυπούσε ανελέητο. Τίποτα δε γινόταν να κρυφτεί. Ούτε καν το πρόσωπό του.
Έφυγε. Δίχως λέξη.
Εκείνη τη μέρα
κοιμήθηκα. Ώρες πολλές. Δίχως όνειρα δίχως εφιάλτες.
Γύρισα πίσω.
Προσπάθησα να τον δω. Να καταλάβω ή να του εξηγήσω …..είχα μπερδευτεί τόσο …. Έφταιγα;
Είχε μια δεινή γλώσσα. Αν και δε χρησιμοποίησε λόγια αιχμηρά για μένα δεν ξέρω πως…. αυτό που εισέπραττα ήταν πως το λάθος ήταν δικό μου. Ακριβώς τι σφάλμα είχα κάνει αγνοούσα αλλά ναι, το φταίξιμο με βάραινε

Προσπάθησα και συνέχισα.
Σαν να είχα κάνει ένα διάλειμμα. Σαν να μην είχα λείψει.
Δεν πένθησα.
Πονούσα όμως. Κρατούσα ένα αιχμηρό εργαλείο μέσα μου ξεχασμένο λες σε μιαν επέμβαση που δεν το χαν αφαιρέσει
Τέλειωσα τη σχολή. Για ειδικότητα πήγα στη Γερμανία. Στη Χαιδελβέργη. Εκεί ζούσε η μητέρα μου κι αυτό με βοήθησε.

Γνώρισα τον Μπάμπη την παραμονή που θα φευγε. Θα παιρνε μέρος σε αποστολή με μια μη κυβερνητική οργάνωση κι ήθελε να αποχαιρετήσει τους φίλους του. Ήπια λίγο. Μου φαινόταν ένας ονειροπόλος πραγματιστής. Τραγούδησα. Ομορφαίνεις το τραγούδι μου είπε. Θα σε βρω άραγε όταν γυρίσω; Φαινόταν να ταν η σκέψη του μα την είπε δυνατά

Φεύγεις φεύγω φεύγει φεύγουμε φεύγετε φεύγουνε ….
Αυτό γίνεται. Συνέχεια και συνέχεια. Να αφήσουμε το πίσω για να πάμε μπροστά. Ή αλλού. Στο αλλού. Ή στο πουθενά. Μέχρι να γίνει κύκλος και ρθει η ώρα του οίκαδε. Εκεί που πρέπει και να μας ανταμώσουμε. Και στην επιστροφή παρακαλούμε να μη δει κανείς τα σημάδια του δρόμου, κανείς να μη ρωτήσει κάποιος να ναι εκεί ν’ ανοίξει την πόρτα που ενώνει. Το χθες με το τώρα και μπορεί και το αύριο
Να κρατά ένα ποτήρι νερό και να πει.....
πιες!


Όχι, πως τον περίμενα-ένα βράδυ όλο κι όλο τον είχα δει- αλλά μάλλον τον είχα κρατήσει κι όταν γύρισε ο τρόπος του μου φάνηκε οικείος.
Σαν να γνωριζόμαστε πολύν καιρό. Να χαμε χαθεί και τώρα ανταμώναμε. Ίσως γι’ αυτό και γελούσαμε πολύ. Ένοιωθα μιαν αλαφράδα…..
Ύστερα μ’ απορροφούσε και η δουλειά. Δούλευα πολύ. Διπλές εφημερίες καμιά φορά, αλλά είχα έναν σύντροφο. Με κοίταζε και ήξερα πως αυτά τα μάτια ήταν εκεί για μένα. Με βλέπανε και με αγαπούσανε. Ήσυχα και φυσικά. Σαν το νερό που ρέει.
Παντρευτήκαμε.
…………………………………………………………………………………………..
Ήρθε στο γάμο μου. Δεν ξέρω πως το έμαθε πως τα κατάφερε ποιον είχε φίλο κι ήρθε. Στεκόταν απέναντί μου στην εκκλησία και με κοίταζε. Νόμιζα πως ό,τι έβλεπα το νόμιζα μόνο. Ό,τι έβλεπα ήταν ένα φάντασμα που ήρθε εκδικητικό –μα γιατί;- να μου κλέψει το γέλιο που άνθιζε –επιτέλους άνθιζε – στη ζωή μου. Θα με θυμάσαι μου είπε. Ποτέ δε θα ξεχάσεις και μου τα είπε φιλώντας με. Όταν με χαιρετούσε για να ευχηθεί.

Δεν υπάρχει δικαιοσύνη…… δεν υπάρχει δικαιοσύνη……

Τι είχε μείνει μέσα μου; Μαχαίρι; Μαχαίρι δίκοπο που με μάτωνε;
Κι αν έβγαινε το αίμα; Αν έβγαινε απ’ το στόμα τα μάτια τα ρουθούνια αν έβγαινε και χυνόταν κόκκινο βαθύ κόκκινο ποτάμι. Τότε; Θα πνιγόμουν στην πορφύρα του;

Μπορείς να διαγράψεις όσα σε πειράζουν; Τα λόγια αγκάθια που πληγώνουν..... μολυβένιες γραφές να σβήσεις;

Ήρθαν τα παιδιά και όλα όπως σε όλους. Αγωνία μέχρι να μεγαλώσουν, γέλια τρυφερά και γεμάτα καμάρι, η δουλειά πια σε τόνους ήπιους κι όταν τύχαινε τραγουδούσα
Μεγάλωνα ήρεμα και δίχως πολλές σκέψεις. Με ρυτίδες γέλιου και θλίψης και αγαπημένο να με επιθυμεί στο φως
……………………………………………………………………………………….

Τον συνάντησα άλλες δυο φορές. Τυχαία. Τη μια στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Κρατούσα το γιο μου αγκαλιά είχα σκύψει να του πιάσω ένα παιχνίδι κι όπως ανασήκωσα τα μάτια τον είδα. Ούτε που μου μίλησε. Αμφιβάλλω αν με είδε… Την άλλη συναντηθήκαμε σε μια εκδήλωση. Το αστείο είναι πως μας σύστησαν. Είπε ξερά χαίρω πολύ κι απομακρύνθηκε. Με θυμόταν καθόλου;

Οι πληγές στην επούλωσή τους έχουν χρώμα ροζ



………………………………………………………………………………………

Κι ύστερα….ξέσπασε ένα ανόητο σκάνδαλο μοιχείας στην πόλη μας και τον ανακάτεψαν. Ήμουν σίγουρη σχεδόν πως ήταν αθώος αλλά ήταν μόνο μια αίσθηση. Η δεινότητα του λόγου του δεν έφτανε να τον σώσει.
Παραιτήθηκε από τη βουλευτική του ιδιότητα κι έφυγε -κατά δήλωσή του- αηδιασμένος-, κάπου στην Αγγλία νομίζω.

Η δικαιοσύνη νομίζω πως είναι μια από τις πιο παρεξηγημένες έννοιες…. Ναι…. Ναι… κι ας φαίνεται απ’ τις πιο ξεκάθαρες
Λέμε δικαιοσύνη κι έχουμε στο νου τη δική μας δικαίωση. Τη δική μας πληγωμένη αποκατάσταση. Την επανόρθωση. Την επανένταξή μας στον κόσμο που χάσαμε στην πρώτη μας θέση ίσως και σε μια ενίσχυσή της….
Συμβαίνει ποτέ; Αναρωτιέμαι
Για το μόνο που είμαι σίγουρη απόλυτα σίγουρη είναι η ύπαρξη μιας ισορροπίας σ’ αυτή τη ζωή. Κι αυτό το ισοζύγισμα είναι η δικαιοσύνη
Κι αυτό με ησυχάζει. Όχι γιατί οι κακοί θα τιμωρηθούν μα γιατί υπάρχει αρμονία και οι εγκοπές λειαίνονται. Έστω κι αν όχι τα πανσέληνα βράδια
Η γη γυρίζει
μ’ ένα τσούρμο ανθρωπάκια να τρέχουν ασταμάτητα αγχωμένα θυμωμένα απογοητευμένα……
Εδώ είναι όλα.


Ένοιωθα μια περίεργη ανακούφιση. Δεν ήταν χαιρεκακία. Δεν ήθελα να του συμβεί τίποτα κακό.
Μα το σύστημα δούλευε
Κι αλάφρωσα

12 σχόλια:

blackbedlam είπε...

Περιούσιος όποιος τον έρωτα γνωρίσει και πονέσει.Περιούσιος όποιος ντυθεί το άλικο του χρώμα.
όποιος χαθεί εντός του, όποιος έχει πονέσει βαθιά.

"Αυτό το αλλού που δεν ξέρω αν όλοι το επισκέπτονται και πόσες φορές μα υπάρχει και γω το είδα κι αφού το ζούσα τα άλλα είχαν χλωμιάσει."

Αυτό το αλλού δεν υπάρχει για όλους, για να το διαβείς, χρειάζεται να απογυμνωθείς από το ένδυμα της μικρότητας, να ντυθείς την μεγαλωσύνη, να μπορείς να υπάρχεις για τον άλλον και όχι για τον πρώτο ενικό.Μόνο που πρέπει να ξέρεις, ότι όλα τελειώνουν. Τελειώνουν και περνάνε. Αυτό είναι το μυστικό για να βγεις και αλώβητος για να μην υποστείς ανήκεστον βλάβην.

Ντρουσίλα είπε...

Ερωτεύεσαι, αγαπάς, παραδίνεσαι, πίνεις και σε πίνει, τρως και σε τρώει, παίρνεις, δίνεσαι και δίνεις... και δίνεις... μέχρι που δεν έχει μείνει τίποτα πια να δώσεις και το φως, λύτρωση, κάθαρση σ'απογυμνώνει σε μιαν αλήθεια που γράφεται σαν ιστορία, μόνο που μπορείς να τη δεις, να τη διαβάσεις, όταν μπει κι η τελευταία τελεία.

Και μετά; Τα ρολόγια ξαναρχίζουν να δουλεύουν κανονικά, ο μύλος των εποχών να γυρίζει ρυθμικά, ο κόσμος να ξαναπαίρνει μορφές...
Και μετά; Υπάρχει θάνατος μετά τη ζωή;

Αχ, βρε Meril...
Δεν ξέρω, ένοιωσα το στομάχι μου να δένεται κόμπος, αλλά, το τέλος(;) ήταν και κάθαρση, μου φάνηκε σα να φύσηξε αέρας δροσερός, ένα κύμα λες και πέρασε κι έσβησε κάθε παράταιρο σχήμα...

Απίστευτης δύναμης γραπτό!
Να 'σαι καλά!...

meril είπε...

@Black Bedlam

"για να το διαβείς, χρειάζεται να απογυμνωθείς από το ένδυμα της μικρότητας, να ντυθείς την μεγαλωσύνη, να μπορείς να υπάρχεις για τον άλλον και όχι για τον πρώτο ενικό".
¨Κι αυτό το λένε και θάρρος και ετοιμότητα και ανάγκη να γευτείς τη ζωή ως εκεί που σου δίνεται...
"Μόνο που πρέπει να ξέρεις, ότι όλα τελειώνουν."
κι αυτό το λένε σοφία
μα ποιος την έχει;

Σ' ευχαριστώ

meril είπε...

@Ντρουσίλα

Ο έρωτας είναι αδηφάγος
θέλεις να φας τον άλλον να τον κυκλοφορήσεις μέσα σου
και να φαγωθείς και να μπεις μέσα του
κι αυτό το αλληλοεξοντωτικό κάποτε έχει τέλος μοιραία
η ιστορία παίρνει τέλος
μα η ρόδα ο χρόνος η ζωή κυλούν
προχωράς πας μπροστά
αυτό έτσι είναι

Ντρουσίλα
σ' ευχαριστώ

NdN είπε...

Τι να το κάνεις ότι το "σύστημα δουλεύει" αν δεν μπορείς να διαγράψεις όσα σε πειράζουν, αν δεν μπορείς να ξεχάσεις τίποτα και με τίποτα;

Για ποιο λόγο νοιώθουμε ανακούφιση για κάτι που συμβαίνει σε κάποιον άλλον, όταν επί της ουσίας η δική μας ζωή βρίσκεται ακριβώς εκεί που ήταν και πριν;

Η "ισορροπία" Meril νομίζω πως μας κάνει ευτυχισμένους όταν το σύστημα ισορροπεί εκεί που θέλουμε εμείς.

Καλο βράδυ!

meril είπε...

@NdN



Ν' αρχίσω απ' το τέλος του σχόλιου σου;
Λοιπόν...
Η ισορροπία δεν ισοδυναμεί με την ευτυχία(όχι για τους πιο πολλούς τουλάχιστον)
σε ανακουφίζει μόνο. Σε ηρεμεί ο νομοτελειακός του χαρακτήρας
που ερήμην των διαθέσεων μας λειτουργεί

Έχω την εντύπωση πως μόνο όταν απομακρυνόμαστε από τα όποια γεγονότα καθαρίζει το τοπίο.
Η στασιμότητα ή μη της ζωής μας μπορεί μόνο ετεροχρονισμένα να αξιολογηθεί κάθε φορά

Θυμάσαι πολλές φορές όσα επιλέγεις να κρατάς
Ένα σωρό γνώσεις πληροφορίες σημαντικές ή όχι έρχονται και φεύγουν γιατί δεν μας ενδιαφέρουν
Αναρωτιέμαι με ποια κριτήρια παραμένουν στη θύμηση όσες παραμένουν
αν είναι ο πόνος ή η χαρά ή μήπως κάτι πιο ουσιαστικό
κάτι σαν ανάγκη;

καλό σου βράδυ επίσης

Λίτσα είπε...

έρθει δεν έρθει στην εκκλησία,
σου ψιθυρίσει, δεν σου ψιθυρίσει

το μαχαίρι εκεί,
και κόκκινο σκούρο ανεξίτηλο

το αίμα.

meril είπε...

@areti

Ίσως
μα κάποιος το μπήγει το μαχαίρι
κι όχι σίγουρα ο άλλος
όχι πάντα ο άλλος

να σαι καλά

Λίτσα είπε...

έτσι είναι-δεν το αρνούμαι-κουβαλάμε όλοι το ποσοστό τύψεων που μας αναλογεί.

αν κάποιος αισθάνεται..απαλλαγμένος..τι να πω..ας είναι καλά!

δυνατή γραφή, Μέριλ.

meril είπε...

@areti

και δεν ξέρω πιο είναι το βαρύτερο φορτίο..............

σ' ευχαριστώ

NdN είπε...

Meril έχεις δίκιο, η ισορροπία δεν ισοδυναμεί με την ευτυχία, αλλά βρίσκεται πιο κοντά σε αυτην παρά στην δυστυχία. Θελω να πω ότι η "ισορροπία" μπορεί να μην σε ταξιδεύει στον έβδομο ουρανό, αλλά σου εξασφαλίζει μία ήρεμη και "κοινωνικά αποδεκτή" ζωή και προπαντώς μια καλύτερη σχέση με τον εαυτό σου.

Οταν απομακρυνόμαστε από τα όποια γεγονότα και ειδικά όταν αφήνουμε απ' έξω το συναίσθημα καθαρίζουν τα πάντα. Αλλά αυτό πόσο εύκολα μπορεί να γίνει και πάνω από όλα κατά πόσο αξίζει να γίνει όταν η δική μας ζωή δεν νοιώθουμε να πηγαίνει καλά; Γι αυτό ακριβώς έγραψα πριν ότι "τι να το κάνεις αν το σύστημα λειτουργεί" όταν εσύ είσαι δυστυχισμένος με την ζωή σου";

Συνήθως θυμόμαστε να κρατάμε τα δυσάρεστα. Αυτά μας έρχονται πρώτα στο μυαλό από τις περασμένες σχέσεις. ισως επειδή τα δυσάρετσα είναι τα πιο όψιμα μιας και σχετίζονται με το τέλος της σχέσης. Δεν ξέρω όμως που μπορεί να οφείλεται αυτό. Ισως στο ότι η μνήμη μας είναι προγραμματισμένη να ανακαλεί τα άσχημα.

meril είπε...

@NdN
Μου επιτρέπεις;
Η ισορροπία επέρχεται. Αργά ή γρήγορα. Όσο κάτω και να πάει κάποιος έρχεται η ώρα που ξαναβρίσκεται
Γιατί η ισορροπία είναι αναγκαιότητα.
Τα πράγματα επανέρχονται. Όπως θα θέλαμε; Μάλλον όχι μα αυτό μικρή σημασία έχει

"τι να το κάνεις αν το σύστημα λειτουργεί" όταν εσύ είσαι δυστυχισμένος με την ζωή σου"
λες
μα αυτό πια έχει να κάνει με σένα
Με το πως ονομάζεις τις καταστάσεις ή με το πως θέλεις να τις ονομάσεις

Ανακαλούμε τα άσχημα γιατί αυτά σου δείχνουν σου φανερώνουν ποιος είσαι
τις αδύναμες σου πλευρές κυρίως και αν γίνεται να διδαχτείς
Η διαχείριση του πόνου είναι δύσκολη ιστορία

Ο άνθρωπος το παλεύει ωστόσο
επιτυχώς θα λεγα