ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ 7

Και στου καιρού
Το άρμα
Ζεύτηκα

Και τι έμεινε πια να θυμάμαι;
Ααχ μένανε…..

Τίποτα …. Τίποτα…. Όλα σβηστήκανε…. Κι αν κοιμήθηκα με γυναίκες κι αν έκανα παρέες κι αν έφαγα κρέατα ψητά κι ήπια ρακές και κρασιά και μέθυσα….. Tίποτα δεν απόμεινε….
Σβηστήκανε όλα ….. όλα και τίποτα δεν έμεινε και μόνο τα πόδια μου που δεν μπορώ να σύρω σκέφτομαι και στον καμπινέ δεν προλαβαίνω και συ φωνάζεις όλο φωνάζεις…. Δεν είμαι λέει καθαρός ρωτάς αν προλαβαίνω κλείνεσαι εκατό ώρες στο σκατομπάνιο, που βάλατε τον απόπατο μες στα σπίτια σας και με ρωτάς άμα βαστιέμαι…..
Αμολιέται το κάτουρο μοναχό του είναι τα έρμα χάπια …. εσύ λες δε φταίνε τα χάπια, με λες γουρσούζη …
Άι μωρέ και να μουνα …..όχι πολύ….. να φεύγανε τα χρόνια …..όχι πολλά μόνο δέκα …… έχεις το μαλακοπίτουρα το γιο μου…… δεν ξέρει να σηκώσει τη φωνή να σ’ αρπάξει απ’ το μαλλί……. το βαψες κι έγινες λιάρο γίδι και καμαρώνεις
Λες μια ζωή θα κυβερνάς τσούπρα …. Αχ, μωρή τσούπρα…. θαρρείς τα νιάτα σου θα τα γιορτάζεις πάντα πάντα

Κλείσε τα μάτια
Να με κρατήσεις
Πριν χαθώ

Λες δεν είμαι καλός
Δεν είμαι όχι δεν είμαι…… και δε με γνοιάζει ….. φοβούμαι να μείνω μοναχός ….. μόνο να χω τη ζεστούλα μου και να με ξεχάσει ο χάρος
Μη σουφρώνεις τη μούρη μάθε δεν έχουνε καλοσύνη κι αξιοπρέπεια τα γέρατα…..
Άι … τα νιάτα….

Και το μαντήλι
Του χορού μου
Το χασα

Νερό είναι όλα….. Ένα ποτήρι νερό είναι… δεν ξεδιψάς κανένας δεν ξεδίψασε και γω πλιο δεν μπορώ να το βαστώ από τα χέρια μου πάει να μου πέσει και συ μόνο γέρο με λες σ’ αμποδάω…. σ’ αμποδάω…
Άι…. Δεν το ξέρεις εσύ δεν το ξέρεις….

Σέρνεις το καράβι και θάρρεψες τον κόσμο απ’ τ’ αρχίδια έπιασες ….
Και πριν από σένα άλλοι το νομίζανε και γω που σου μιλώ το νόμιζα….. αχ, ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα να διώξουν…. άλλοι καιροί ήρθανε λες….
Ίδιοι είναι πότε θα το μάθεις…. οι νέοι τρέχουν οι γέροι πατούνε φρένο και ισορροπεί ο κόσμος
Άμα φύγει το φρένο καλύτερα θα ναι νομίζεις;

Χαλά η τάξη του κόσμου κι εγώ κλειω τα μάτια και θέλω να γυρίσω πίσω να γίνω νιος να στρίβω το μουστάκι και να χω βασιλικό στ’ αυτί και να μ’ ορέγονται οι κοπέλες και να διαλέξω πάλι τη Λενιώ του Νικήτα γιατί αυτή μίλαε στην καρδιά μου Να την ξαναδιαλέξω κι όσα δεν είπα δεν επρόκαμα να της τα ειπώ……να μπόρηγα να τα λεγα….

Πόσα πολλά
Κρατήσαμε
Φυλακισμένα
Λόγια…

Θαρρείς θα προκάμεις και αφήνεις τον καιρό….. Περνά ο καιρός λες μη σου πάρουνε τον αέρα και μένει η Λενιώ με το παράπονο
Λέει το κέφι μου ήθελα να κάμω και παιδιά να σπείρω κι αλήθεια είναι μα ήθελα ήθελα και να σου πω πως άλλη σύντροφο σαν εσέ άλλη δεν είχα ούτε θέλησα και πάλι αν γύρναγα εσένα θα ζητούσα και μέχρι να σε πάρω δε θα ησύχαζα
Μέχρι να σε πάρω να σε πάω σπίτι ν’ αγαπηθούμε
Ήθελα και συ να θες μα ντρεπόμουνα να σου το πω κι ήξερα έλλεες άντρας είναι το κέφι του κάνει και δεν εμίλαες μα ήξερα
Σ’ άγγιζα στο βυζί κι ανατρίχιαζες ήθελες με
Αυτό πρέπει άντρας και γυναίκα να σμίγουνε θεληματικώς εκείνη την ώρα….

Κι ο έρωτας μου

στο κορμί σου

ν' άφηνε

σημάδι...


Ω, μωρή νύφη τονε θες μωρή το γιο μου ή μόνο η κάψα του κορμιού σου τονε ζητά…

Εγώ σκατογέρασα…. Σκατογέρασα….
Πεθυμιά δεν έχω άλλη ούτε μυρίζω πλιο και δεν ξέρω αν περνά δίπλα μου θηλυκό ή σερνικό

Μια φορά λέει….. Μια φορά να γινότανε να μυρίσω γυναίκας το κορμί και να πεθάνω