Τον καιρό των αμπελιών 3

Τον καιρό εκείνο είχαμε δυο συκιές. Τις ξέρεις τις συκιές; Απαίσιο δέντρο μα την αλήθεια …..
Ούτε να κάτσεις στον ίσκιο της σ' αφήνει έτσι που αναπτύσσεται ασουλούπωτα, ούτε να σκαρφαλώσεις και να κρυφτείς στο φύλλωμά της μπορείς, κι όσο για να κόψεις τα φύλλα της…. Καλύτερα να το ξεχάσεις….. Απορία το χω ….οι πρωτόπλαστοι πως το κατάφερναν και περιφέρονταν ανενδοίαστα με το συκόφυλλο... δεν τους έκαιγε το γάλα της;

Ο καρπός όμως... αχ, ο καρπός………Όλα τα λεφτά. Όχι απλά γλυκός…. μελένιος. Να τον βάζεις στο στόμα σου και να ευφραίνεσαι από τη νοστιμιά. Να φεύγεις και να ταξιδεύεις με τον ουρανίσκο οδηγό μες στην ευφορία……….

Τον Αύγουστο- περί τα τέλη του- τον καιρό του τρύγου στα μέρη μου, οι συκιές μας έτοιμες μας περίμεναν ή μάλλον περίμεναν τις τρυγήτρες και τους κουβαλητάδες για να τις δρέψουν. Εγώ ήμουν τόοοσο μικρή που δεν πιανόμουν.

Και μια χρονιά ανάμεσα στις τρυγήτρες ήτανε και μια τσαχπίνα μελαχρινούλα που τη λέγανε Στέλλα. Κι ήτανε κι ένας κουβαλητής, ο Βλαδίμηρος, που όλο μαντινάδες έλεγε που την έκαναν να κοκκινίζει από ευχαρίστηση. Και όλοι να κακαρογελούν λες τους γαργαλούσαν

Να τα χαρώ τα μάθια σου
Τα μαύρα τα μεγάλα
Όπου σταλαματίζουνε
Το μέλι και το γάλα

Και φτάσαμε κοντά στη συκιά κι αναστέναξεν η Στέλλα αναζητώντας τον πλούσιο καρπό.
«Να χεν έχωμε δα δυο σύκα….»Και είπε ο Βλαδίμηρος
"Επαέ κάτσε Στελιανή, και γω θα τα φέρω "

Εννοούσε θα σου φέρω αλλά ε, ας κρατήσουμε τα προσχήματα...
Έκατσε η Στελιανή πάνω σε μια πέτρα όλο νάζι και τσακίσματα φωνής
Και «αχ, τι ζέστη» και «αχ, τι κούραση» και..."Παναγία μου! Παναγία μου! Μάνα μουουου!"
Και "ίντα ναι Στελιανή, ίντα ναι….."

Κι αυτή να μη θέλει να μιλήσει μα ο πόνος το ξεμασκάρωσε γιατί ο σκορπιός που την δάγκωσε, την έκανε να χτυπιέται αλλόφρων και οι άλλοι επίσης από τα γέλια. Γιατί αυτό έτσι είναι άλλος πέφτει και χτυπά κι άλλος βλέπει και γελά.

Γκρεμοτσακίστηκε ο καημένος ο Βλαδίμηρος, και σκορπίστηκαν τα σύκα και είπανε πως της έκανε γιατρικές για να της βγάλει το δηλητήριο.
Και την άλλη μέρα η Στελιανή δεν ήρθε
Ήρθε μόνο ο Βλαδίμηρος με μια μαντινάδα αυτοπαρηγοριάς

"Σώπα καημένη μου καρδιά
σώπα και δεν πειράζει
κι αύριο θα τη φέρουμε
τη Στελιανή στου Γάζι"