Τον καιρό των αμπελιών2

Σου χω πει πως ήμουν η χαϊδεμένη του σπιτιού μου; Όχι;
Ε, ναι…. Κι αυτό δεν είναι δυσεξήγητο…
Γεννήθηκα, βλέπεις, μετά από χρόνια θανάτων, πόνου και φτώχειας. Γεννήθηκα στις καλές μέρες. Έφερα το τραγούδι και το γέλιο στο σπίτι και γι’ αυτό με πρόσεχαν σαν το πολυτιμότερο όλων…
Δηλαδή γι’ αυτό λέω πως με κανάκεψαν τόσο, πράγμα όχι και το πιο συνηθισμένο για κείνη την αυστηρή εποχή
Και νοιώθω ακόμη γεμάτη έτσι όπως πάντα θυμάμαι
και προσεχτικά κουβαλώ τα όμορφα μου πράματα και τις γλυκές μνήμες.

Και οι μέρες του τρύγου από τις πιο αγαπημένες θύμησες

Αύγουστος μήνας. Από της Παναγίας και μετά η γειτονιά άδειαζε. Μια μια οι φαμελιές μετακόμιζαν στ’ αμπέλια για τη σοδιά της χρονιάς. Μαζί μ’ όλους και μεις. Μα δε θ’ απαριθμήσω τώρα όλες τις προετοιμασίες…. όλη την ευχάριστη αναστάτωση. Άλλωστε «θέρος τρύγος πόλεμος»….
Έτσι δε λέγανε;

Κι ύστερα …. Τι να σου πρωτοπώ….
Να πυρώνει ο ήλιος να λαλάνε τα τζιτζίκια τρελαμένα και να πλημμυρίζουν τ’ αμπέλια γέλια και φωνές και τραγούδια… και κατεβατά από την Γκόλφω…Και τα βράδια …Τι ιστορίες τι ανέκδοτα.. Παραμύθια ακόμα ακόμα. Ξέρεις πως θυμάμαι ένα ολόκληρο παραμύθι από τότε; Θύμισε μου να στο πω κάποια φορά….
Από ένα άλλο που θα ταν μάλλον μια Κρητική παραλλαγή της Σταχτοπούτας θυμάμαι τον τίτλο μόνο. «Αθοκουτάλη» Έτσι λεγότανε…
Ωραία.. ωραία ήτανε…Με ανατολές …. Ποτέ σου δεν θα δες τέτοιες βασιλικές ανατολές
και νυχτιές για όνειρα …. αστερόεσσες νύχτες
………………………………………………………………………………………
Η πρώτη δουλειά του πατέρα μου ήτανε να φτιάξει με χοντρό σκοινί μια κούνια για μένα. Και τώρα βέβαια σκέφτομαι πως μάλλον δε θα ταν η πρώτη του κίνηση- μα πιστεύεις- εγώ είχα ακλόνητη αυτή την πεποίθηση πως ο γλυκός μου πατέρας πρώτη έννοια είχε να φροντίσει την αγαπημένη του θυγατέρα
Ας είναι…
Έφτιαχνε, λοιπόν την κούνια κι ο κάθε κουβαλητής είχε υποχρέωση να δώσει μια σπρωξιά… Τους καημένους… τι δεν τράβηξαν από μένα…. Έτρεχα γρήγορα γρήγορα να μπω κρυφά στο κοφίνι τους, μόλις άδειαζαν από τα σταφύλια και να με κατεβάζουν στ’ αμπέλι πάνω στον ώμο!
Μα τανε τόσο γλυκείς όλοι τους …..Ποτέ δε γκρίνιαξαν.
Είχαμε μια φορά κι ένα δάσκαλο – αδιόριστο προφανώς – κρυφά ερωτευμένο με τη μεγάλη μου αδερφή. Και λέω κρυφά γιατί ποτέ δεν τόλμησε να το μολογήσει. Μόνο μια φορά της έδωσε ένα βιβλίο με μια μαντινάδα μέσα όλο καημό και πάθος, για τον ανομολόγητο έρωτα, μα αλήθεια ήταν κατόπιν εορτής…
Αυτός, λοιπόν μου φτιαξε ένα τετράστιχο που έλεγε κάπως έτσι
«Να τηνε τη Μέρη
που δεν έχει ταίρι
ούτε στο Μυλοπόταμο
ούτε στα πέρα μέρη»
Και το χαν πάρει όλοι και μου το λέγανε όπου και να πήγαινα…..
…………………………………………………………………………………..
Και ο καιρός καταλυτής επέρασε ξανά και χάθηκαν οι μέρες των αμπελιών και στη μεταφορά και στην κυριολεξία αφού επιδοτήθηκε η απαμπέλωση της περιοχής και έφτασε εποχή που δεν είχαμε σταφύλι δικό μας ούτε για δείγμα.

Σ’ αυτή τη ζωή όμως, καμιά φορά, έρχονται και σε συναντούνε, οι μέρες του παρελθόντος, εκεί που δεν το περιμένεις

Είχα πάει στον αρραβώνα μιας μικρανιψιάς όταν ένας άγνωστός μου έμεινε να με κοιτά εξεταστικά κι ύστερα φωτίστηκε το πρόσωπο του και φώναξε
«Βρε! Εσύ είσαι η Μέρη
Που δεν έχει ταίρι
Ούτε στο Μυλοπόταμο
Ούτε στα πέρα μέρη;»