Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ 1

΄Στη συνέχεια ανάρτησης παλαιότερων κειμένων μου τρία από τα πιο αγαπημένα μου, λίγο νωρίτερα απ' όσο υπολόγιζα ή λίγο εκτός σειράς

Σήμερα το 1ο



Και στων λυγμών
Την άκρια βρέθηκα
Εσέ ζητώντας….


Ε, ορέ….
Του φάνηκε πως την άκουσε. Σβησμένη φωνή. Αχνή φωνή. Κουβάρι ημίγυμνο στο κρεβάτι. Τσιτωμένο δέρμα με τις ακίδες των οστών να πιέζουν.

Ε, ορέ….
Αναστέναξε. Μάλλον θα του φάνηκε

Τη λίμνη των δακρύων
Να διαβώ
Άβρεχος να περάσω…


Είμαι ο Γιώργης!
Και ο Γιώργης, είναι εντάξει!
Είμαι η Ελένη!
Και η Ελένη, είναι εντάξει!

Την πρώτη μέρα που πήγε να δώσει ούρα σταθήκανε δίπλα δίπλα από τύχη. Δεν την είδε. Αν τον ρωτούσανε δεν θα μπορούσε τίποτα να πει. Πιο πολύ την ένοιωσε. Την οσμίστηκε. Μυρωδιά οικεία.
Αργότερα του είπε πως κι αυτή έτσι τον αντιλήφθηκε.
Συνέχισαν να μυρίζουνε ο ένας τον άλλο. Τα λαγωνάρικα σκυλιά ψάχνουν τη φάρα τους. Έτσι κι αλλιώς ο ερωτισμός ή μάλλον η ανάγκη των σωμάτων να βρεθούνε, τους είχε εγκαταλείψει εδώ και καιρό μα την εμπιστεύτηκε, έτσι μικροκαμωμένη που ήταν κουβάρι στα πόδια της, κουνάριζε τον εαυτό της…

Εκείνο ήτανε το βράδυ που είχε ονειρευτεί πρώτη φορά τον πατέρα του. Αίμα από τα χείλη του κυλούσε και τα μάτια του είχαν ανοίξει διάπλατα, όπως τότε που τον έπιασε να κλέβει τα χρυσαφικά της μάνας του κι είχε σηκώσει το χέρι να τον χτυπήσει, αυτός δίχως να το καταλάβει πως, πρόλαβε, πίσω έκανε μπροστά το κούφωμα της πόρτας ήτανε με μια πρόγκα σκουριάρικη να κρέμεται όλο λέγανε να τη βγάλουνε κι όλο εκεί έμενε.
Με δύναμη έπεσε το χέρι πάνω της πέρασε πέρα πέρα, εκείνος τρόμαξε, ο πατέρας γέλαγε γέλαγε ποιος ήταν γαμώ το ο μαστουρωμένος…
Ω, ανάθεμα τη σπορά μου ανάθεμα και λύθηκε, δυο μέτρα άντρας λύθηκε στη θέα του αίματος του κι αυτός την ευκαιρία βρήκε με τα χρυσαφικά στην τσέπη ιδρωμένος να χάνεται στο σκοτάδι, ο Αργύρης ήθελε λεφτά άλλη πίστωση είπε δεν είχε.

Και τώρα ίδρωνε πρώτη μέρα, ψιλός ψιλός ιδρώτας τον έκοβε κι έρεε από τις μασχάλες και τα σημεία του κορμιού του τ’ άχρηστα εδώ και καιρό
Καλά που πάω για κατούρημα είπε, καλά που πάω, θα ξέχναγα και πως τα χω και πήρε να γελάσει από μέρες ήθελε να θυμηθεί πως είναι ν’ αγκαλιάζεις ένα κορμί το μυαλό του άδειαζε όλο άδειαζε μέχρι που ένα βράδυ κενός στο πάτωμα έγειρε κι έπεσε πάνω η μάνα του και του πιάσανε όλοι κύμα γίνανε είπε θα τον πνίξει είπε το ναι δεν το πίστευε μα είπε το ναι να κοιμηθούνε να τον αφήσουνε.

Εντάξει μωρέ… εντάξει….
Η Ελένη, στις δυο κουβέντες έχωνε ανάμεσα ένα ε, ορέ…ώσπου της έμεινε παρατσούκλι και τη φωνάζανε χαϊδευτικά ε, ορέ
Πως είσαι;
32 μέρες καθαρός
Βήμα βήμα γαμώ την ανηφόρα μου γαμώ

ε, ορέ… σιγά σιγά…
Θα πάω στην Πάτρα με κάλεσε ένας ξάδερφος….
Τριάντα δύο μέρες καθαρός Απόφαση δεν το χε πάρει ακόμα, ούτε πως θα φτανε μέχρι το τέλος είχε πιστέψει. Και που έμενε καθαρός, σύμπτωση ήταν…

Ε, ορέ να προσέχεις…

Ο ξάδερφος είχε μηχανή. Είπε να του κάνει μια βόλτα να δει την πόλη. Άρχισε να βρέχει. Ένα ξερό πουκάμισο φορούσε κι αυτό μούσκεμα έγινε και τρύπωσε το νερό στα μέλη του και ξύπναε το κορμί του που πόναε ευχαριστημένο

Ε, ρε Θεέ ζω!

Και το βράδυ ήρθε πάλι ο πατέρας στον ύπνο του, με το αίμα ποτάμι να τον πνίγει κράτα καλέ πατέρα κι έρχομαι και φώναζε κι ήρθε ο ξάδερφος ο Λευτέρης και τον ξύπνησε, πάμε του είπε στη θάλασσα, βόλτα να γαληνέψεις θα φύγω του είπε πάω στην Αθήνα

Παλεύεις μέσα σου λες τούτο κι εκείνο. Η αλήθεια είναι μπροστά σου, πάντα την ξέρεις κι ώρα σου έρχεται που την απαντάς

Σ’ ένα γκρεμό δακρύων βρίσκομαι
Μα μέσα δε θα πέσω…


Όταν πέρασε την πόρτα του 18 ανω μαζί με την Ελένη, ένοιωθε ακόμη τους δαίμονες του. Τα βράδια στήνανε χορό και δυο φορές λίγο έλειψε να πιαστεί μαζί τους μα μπόρεσε και στάθηκε στην άκρη.

Βγαίνοντας έμειναν για λίγο μαζί, μέχρι να μάθουν να ξαναπερπατούν σ’ αυτόν τον κόσμο. Ύστερα σκορπίσανε. Σ’ αυτό απάνω χειροτέρεψε ο πατέρας του και ίσα που τον πρόλαβε στα τελευταία του, μα τα μάτια δεν του τα κλεισε, όπως θα θελε, είχανε μείνει ξυλωμένα να κοιτούνε το ταβάνι ή ό,τι άλλο νόμιζε πως ήτανε απάνω. Μοναχός είχε μείνει στην αλλαγή της βάρδιας να φύγει η αποκλειστική να ρθει η μάνα, τσακώθηκε η μάνα με την αποκλειστική, πολλά ήθελε και πάνω εκεί την έκανε ο πατέρας και δος του να βάζουνε κόλλα μπας και τα κλείσουνε μη φαίνουνται άσχημα και τρομάζουνε οι ζωντανοί με το νεκρό ανοιχτομάτη….

Σε ένα ποτάμι
Αρμυρό νερό πνίγηκα
Κι ούτε μια
λέξη ΄σωσίβια
Δεν μου ριξες
Να την ακουμπήσω


Ε, ορέ…
Πλησίασε το κορμί. Ούτε που ανάσαινε.
Ελένη… Ελένη…..

Ε, ορέ…
Αχνά του φάνηκε πως χαμογέλασε κι ήρθαν τα μάτια κι άδειασαν μπροστά του…

Βγήκε. Ο ήλιος έκαιγε κι εκείνος κρύωνε. Ο νομάρχης τον περίμενε μια άδεια για τσιγάρα να βάλει στο μαγαζί ήθελε

Κουφάλες ….
Οι γείτονες είχανε συνεννοηθεί. Μάζεψαν υπογραφές .Τον αγαπούσαν λέει, μα να πάει ν’ ανοίξει αλλού μαγαζί …εμπιστοσύνη πώς να του δίναν…ε παιδιά είχανε

Κουφάλες ….

Προεκλογική περίοδος ήτανε. Ο νομάρχης κόψιμο είχε….

Γαμώ την πρέζα σας κουφάλες!

8 σχόλια:

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Περιμένω μέριλ. Περιμένω να 'ρθουν προς απάντηση. Να δω πώς αναδιπλώνεται ο αντι-ρατσισμός όταν ένα παιδί που βγαίνει απ' την 18 άνω ζητάει άδεια για τσιγάρα...
Πώς το πρεζόνι που δεν είναι παιδί μου είναι κίνδυνος για την κοινωνία.

Είχα ένα φίλο, κάποτε, αναρχικό. Ρημαγμένη η ζωή του. Ο πατέρας του έμπορος ναρκωτικών, η μάνα του στο πεζοδρόμιο. Δούλευε οικοδομή να πληρώσει τα φροντιστήρια για να μπει στο πανεπιστήμιο. Τα κατάφερε αλλά ήταν πάντα ο απόβλητος...

Τον τσάκισαν. Φυλακή είναι τώρα, για ληστεία τράπεζας. Τον είδα πριν από χρόνια στην τηλεόραση. Έκανε απεργία πείνας. Στους τοίχους του Πολυτεχνείου είχα διαβάσει "Λευτεριά στον αναρχικό Σπύρο Δαπέργολα". Αυτό το πραγματικό του όνομα.

Για τους πολλούς "Ρεμάλι", "ανάρχας", "κουκουλοφόρος"... Μόνο εγώ ξέρω το όνειρό του.

"Θα ΄θελα ένα σπίτι ξέσκεπο να έχω... να κοιμάμαι τις νύχτες και να βλέπω τα αστέρια!"

Τον φωνάζανε Έκτορα. Κι ήταν απόβλητος.

Περιμένω... και μεγάλα λόγια δε θα πω... δεν ξέρω. Αύριο μπορεί να είναι το παιδί μου στην έξοδο του 18 άνω...

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Εδώ θα βρείτε την ιστορία του Σπύρου...

http://archive.enet.gr/1996/12/23/on-line/keimena/greece/greece3.htm

Αυτά που ξέρουν οι δημοσιογράφοι βέβαια.

Αυτά που ξέρω εγώ είναι πολύ περισσότερα για τον Σπύρο Δαπέργολα που τον φωνάζανε Έκτορα... και προσπάθησε να πάει κόντρα στη ζοφερή του μοίρα και να γίνει φυσικός.

Και την δεύτερη μέρα που πάτησε στο πανεπιστήμιο συνάντησε την αμείλικτη καθηγητική ειρωνεία από καθέδρας στο πρόσωπο του αξιότιμου καθηγητή που κατείχε τότε την έδρα στο φυσικό της Αθήνας... ας μην πω όνομα...
Άδικο δεν είναι; Απ' την άλλη όψη.

Ας δούμε λοιπόν τι εστί πραγματικός αντι-ρατσισμός είτε απευθύνεται στους απόβλητους είτε στην ελίτ. Ας το δούμε κάποτε, χωρίς μάσκες!

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Σπεύδω να δηλώσω, προς αποφυγή παρεξήγησης, πως δε συμφωνώ με το δρόμο που διάλεξε ο Έκτορας.

Το είχαμε συζητήσει πολλές φορές. Καθένας είχε τις απόψεις του. Εκείνος ήταν απόλυτος.

Είχαμε βρει τότε τη φυσική και τη φιλοσοφία κοινό μας όρο και συζητούσαμε για ώρες. Αργότερα οι δρόμοι μας χάθηκαν. Καθένας στα δικά του σκοτεινά μονοπάτια.

Αλλά του το χρωστάω να μιλήσω για εκείνον... Για εκείνο που πραγματικά ήταν και που αγωνιζόταν φοβισμένος να θάψει μέσα του.

Εκεί έξω είναι ένα μίασμα. Για όλους. Δεξιούς, αριστερούς και κεντρώους.

Αναρχική δεν είμαι. Δεν έγινα ποτέ. Το δρόμο του Έκτορα δεν τον ακολούθησα. Δε θέλησα.
Διάλεξα όμως να μην τον απορρίψω συλλήβδην ως άνθρωπο.

kariatida62 είπε...

Καλημέρα Meril

ΩΩΩΧΧΧΧ!!! Τι καυμός μεγάλος!!! Να βλέπεις τα παιδιά να πεθαίνουν κάθε μέρα και η πρόνοια του κράτους να σφυρίζει... αδιάφορα άκαρδα!!!Αχ είμαι κοντά τους καθημερινά, το βιώνω, βιώνω και τον φόβο των υπολοίπων που αποφεύγουν νάχουν την παραμικρή επαφή μαζί τους...φοβούνται σας λέω περισσότερο φοβούνται! Φοβούνται oι υπόλοιποι γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει κρατική μέριμνα και ότι οι ίδιοι τελικώς θα μείνουν στο έλεος της εξάρτησής των χρηστών, της ανεξέλεγκτης αρρώστιας των!
Τον Σπύρο Δαπέργολα τον είχα ακούσει μα δεν ήξερα την ιστορία του...θα την διαβάσω Φυσικένια μου

meril είπε...

@Φυσικένια

"Πώς το πρεζόνι που δεν είναι παιδί μου είναι κίνδυνος για την κοινωνία."

εκεί είναι το κλειδί του όλου θέματος νομίζω....
γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεφύγεις από προλήψεις και φόβους που σου στοιχειώνουν το νου και την ψυχή
Αλλο που η ζωή τα φέρνει έτσι κι έρχεται συχνά πυκνά το δύσκολο και στο δικό σου το κατώφλι κι ετεροχρονισμένα τότε θρήνοι και κοπετοί

Παρόλα αυτά δεν μπορείς να καταδικάσεις τον όποιο άλλο γιατί δε σκέφτεται τίποτα πέρα και έξω από ό,τι περικλείει ο μικρόκοσμός του
έτσι του μαθαν
έτσι έμαθε
κι εσύ ξέρεις καλά πως ένα σώμα τείνει να διατηρεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται
Χρειάζεται κουράγιο δύναμη αντοχή υπομονή και πίστη
για να φύγει το πέπλο που καλύπτει τα μέσα πολλών από μας

Όσο για τον Έκτορα...
οι περισσότεροι θα πουν ήταν στραβό το κλίμα κλπ.
το πόσο χτυπήθηκε αυτό το παιδί
και ποιος άντεχε -που δεν άντεξε- να ναι πλάι του είναι μια ιστορία που προτιμούμε να την αποσιωπούμε
διότι θα βρεθούμε ένοχοι
όλοι
ως κοινωνία
και δεν το αντέχουμε

Φυσικένια μου
σ' ευχαριστώ για όλα

meril είπε...

@kariatida62

Ναι είναι μεγάλος πόνος
μαχαίρι που σε σφάζει όπως και κάθε τι που αγγίζει παιδιά

Ο αγώνας που πρέπει να γίνει πρέπει να αφορά φόβους προλήψεις προκαταλήψεις
Δύσκολο αλλά μονόδρομος

Σ' ευχαριστώ που ήρθες
Είναι πολύ σημαντικό για μένα

μαχαιρης είπε...

Σε παρακαλω...
Δεν ξερω και αν μενεις στην Αθηνα..
Αν μενεις, παρε τ αμαξι σου και κανε μια βολτα στη Βαθη μετα τις 11
Πηγαινε και στο παλιο πρωτο βοηθειων στην αρχη της 3 Σεπτεμβριου...Ξερεις στο πλατειακι που ηταν παλια το Λαυριο...
Μια αλλη μερα..Ελα στα Λιοσα...
Στο Ζεφυρι..Στο ΟΔΔΥ...Στο αμαξοστασιο της ΕΘΕΛ...Στο συνοικισμο των ΡΟΜΑ μεταξυ Μενιδιου και Ζεφυριου...Παμε και απεναντι απο το αεροδρομιο στο
Θριασιο...ΔΕΣ...
Μακαρι να μπορουσα να σε παω τη βολτα αυτη...Να παμε μετα στα νοσοκομεια να δεις που καταληγουν..
Και ΠΩΣ καταληγουν...Παμε να μιλησεις με κ λειτουργους που τα
ζουνε...Με Γιατρους με Νοσηλευτες..
Να μπουμε και σε σπιτια που εχουν τετοια παιδια...Ακομα και σπιτι ξερω που ειναι ΟΛΟΙ...ΟΛΟΙ...
αρρωστοι...Μην τα βλεπετε απο ενα περιστατικο...Ειναι χιλιαδες...
Το φαινομενο αυτο,ΜΕΡΙΛ, Δεν διορθωνεται μονο με κοινωνικη παρεμβαση...Ειναι απολυτως αναγκαια η ΚΡΑΤΙΚΗ παρεμβαση...
Και εδω υπαρχει η μεγαλη πλακα...
Η κρατικη παρεμβαση ειναι...
Προτρεπτικη...Οχι αποτρεπτικη...
Μιλα με γονιους...
Αλλα να ειναι τα παιδια τους....
στα σκληρα...Οχι στη φουμα βενζινη.
Αυτο ειναι για το...κατηχητικο...

meril είπε...

@μαχαιρης

ποιος μπορεί να πει τ' αντίθετα σ' όσα τώρα δα είπες;
εγώ σίγουρα όχι
άλλωστε γράφοντας αυτό το κείμενο δεν σημαίνει
ούτε πως το πρόβλημα είναι μόνο αυτό ή πως το άγγιξα απ' όλες του τις πλευρές

απλά ένα κείμενο είναι μια καταγραφή αν θες με πολλές αλήθειες μεν
αλλά δεν διανοούμαι να ισχυριστώ πως κάνω κοινωνική κριτική

δε μένω Αθήνα δεν οδηγώ
αλλά δε ζω σε γυάλα

Να σαι καλά