"..ήταν του θανάτου"

"Με τον καιρό θα ιδούμε εμείς ποιος αγαπά τον άλλο"

Ποιος το είχε πει; Κανείς. Κανείς απ’ τους δυο. Κι ωστόσο εκείνη κάτι την ωθούσε να το επικαλεστεί. Επειδή παρόλη  την αθωότητα της εννόησε.   Σε μια στιγμή διαύγειας εννόησε το σύντομο των λόγων. Το πεπερασμένο. Της ζωής τους. Και την ευκολία της πτώσης.

Σε μια στιγμή ενορατικής εγρήγορσης το παρηγορητικό κάλυμμα έπεσε. Η πραγματικότητα γυμνή της χαμογέλασε θλιμμένη. Δεν ήθελε να τη δει.  Απέστρεψε το πρόσωπό της και έκρυψε τα μαχαιρωμένα λόγια.

Τώρα, αιώνες μετά, τα θυμόταν.

 Είχε κρατήσει δροσερή την πίστη ως το σύνορο της ουτοπίας. η αγάπη –έλεγε- δε χάνεται. Πυργώνει, πάει ψηλά ή χώνεται βαθιά στη γη μα δε χάνεται.

Πόσο πότισε αχνές στιγμές να αντέξουν και να ζήσουν, μόνο αυτή το ξερε!

Μέρες και νύχτες με δικαιολογίες ολόκληρο στρατό να τις υφαίνει, να τις απλώνει

Ένας εαυτός την περιγελούσε. Δεν τον άφηνε. Δεν του επέτρεπε να της μαράνει την ελπίδα.

Κουνούσε τους ώμους και έφευγε μουρμουρώντας μισοκοροϊδευτικά μισοσοβαρά με τον καιρό θα ιδούμε μεις ποιος αγαπά τον άλλο 

Ο χρόνος ο αναθεματισμένος που όλα τα καταλεί… έπιασε το φυτό του έρωτά της το σύνθλιψε. Προσπάθησε να το αναστήσει-άδικος κόπος-το τριψε στα δάχτυλα ίδιο μυριστικό μα τίποτα. Πεθαμένο πράμα. Η αυτολύπηση πήγε να την αγκαλιάσει την απόδιωξε.

Tο χέρι της στήριζε τους ίσκιους,

 το  χέρι της και τους σάρωσε

foto by Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος