ολοένα λιγοστεύω τα θέλω μου. κρατώ ελάχιστα. ίσα προς επιβίωση. ίσα προς επιβεβαίωση ζωής. ίσα προς απόδειξη ύπαρξης. πορεύομαι κατά το πλείστον κενή. βαραίνει αυτή η απουσία. βαραίνει η άδεια επιθυμία. περισσότερο κι απ’ το φυραμένο μου σώμα. περισσότερο κι απ’ το μυαλό μου που θαμπώνει.

περισσότερο κι απ’ τις μέρες που ολισθαίνουν. τι μου έμεινε πια να περιμένω πέρα από μια δόση υγρής ανάσας; κι όμως συμβαίνει ακόμα να ξυπνώ τις νύχτες σάρκινη.

επιμένει η άνοιξη να με πληγώνει