Aφήνω πια

Αφήνω πια τη λυπημένη λέξη να κυλήσει

Τι νόημα έχει να την κρατώ

Ίδιο μυριστικό στα δάχτυλα

Κι ας  είναι η μόνη που με δέχτηκε

Δίχως φτιασίδι ελπίδας

(μήπως γι’ αυτό παρέα δεν την είχα;)

Μ’ έθρεψε τόσον καιρό που ξέχασα

Πως είναι δίχως την αμαρτία της

Να ζεις

Τη δόλια της τη συμπαράσταση

Κι ομολογώ πονά

Σα  μέλος ατροφημένο που

Μέσα του ξανακυλά το αίμα

Κι ωστόσο πως αλλιώς

αν θέλω να γυρίσουνε οι ώρες