λυπημένο

Έρχεται μια μέρα

πρωί ή βράδυ αδιάφορο

Στην παλάμη σου

ένα φύλλο τρεμάμενο έρχεται

σου λέει σώσε με

Ένα βήμα πριν πεθάνει είναι

μα εσύ δεν έχεις την ικανότητα

Να το αντιληφθείς

Κάποιος

Σου πήρε την εξουσία να αναγνωρίζεις

Τη συγκίνηση

Κι έχουν περάσει κιόλας πολλοί αιώνες απ’ όταν

Ανάσταινες τα δέντρα

Κοιτάζεις την ατζέντα σου

Τα ραντεβού

περισσότερα από τις ώρες σου

Νοικιάζουν ερήμην σου το δανικό σου χρόνο

Αλλού

Δεν κλαις

Το δάκρυ δεν είναι το τελευταίο που έφυγε

Μόνο να μουρμουράς  αντέχεις

(ένα ένα στεγνώνω τα θέλω μου
ένα ένα ξεχνώ της ψυχής τα παράθυρα)

κι είναι ο θρήνος σου