ψαύοντας....

Αχ…. Αυτές οι λύπες …..

Κάποτε τις νόμιζα  νερά που μέσα τους κολυμπάς, προσπαθείς να κολυμπήσεις και είτε επιπλέεις είτε βουλιάζεις .

Τελευταία μου φαίνεται πως είναι λόφοι ή βουνά κατά το μέγεθός τους πάντα. Μόνο που στην κορφή του υψώματος δε σε περιμένει καμιά ικανοποίηση ούτε η θέαση της ομορφιάς. Η κορφή είναι το απόλυτό της το σημείο κι εκείνο που θα βρεις εκεί μόνο η δική σου η πτώση. Όπως και να την εννοείς

Καμιά φορά οι λύπες έχουν μελαγχολική ομορφιά σαν τους έρωτες τους ανολοκλήρωτους και τους ανέφικτους. Το ύψωμα είναι γαλήνιο και τρυφερό δίχως μεγάλο πόνο γιατί η αποδοχή πήγε μπροστά απ’ τον πρόωρο το  θάνατό τους. Άνοιξε δρόμο κι έστρωσε λουλούδια

Γι’ αυτό και τους κρατάς στη μνήμη. Γιατί δεν έχουν πόνο η μνήμη  είναι αγιοποιημένη σαν των μαρτύρων και σέρνουν μυρωδιά ελαφριά

Οι λύπες οι μεγάλες,  οι βαθιές, είναι βουνά άγρια με ολισθηρότητες και πέτρες αιχμηρές που σε ξεσκίζουν από ξαρχής. Και  καμιά στωική φιλοσοφία δεν τις απαλαίνει. Και κορυφή το βάραθρό σου.

Δε μοιάζουν. Δεν έχουν το ίδιο όνομα. Αλλιώς εσύ αλλιώς εγώ….

Καθένας έχει τη δική του λύπη, το μέτρο το ξεχωριστό Ακόμα και ο θάνατος αλλιώς ζυγίζεται στου καθενός την αντοχή

Ποια είναι η δική σου;

Κλείσε τα μάτια και πες στον εαυτό σου, αφού σε μένα δεν μπορείς, ποια είναι η δική σου κορυφή της λύπης. Σε ποιο σημείο   τρεμουλιάζει ακόμα και στη σκέψη το κορμί,  κάνει το αίμα να παγώνει κι εσύ χάνεσαι

Γιατί εγώ σ’ αυτήν βρίσκομαι.

Στην πιο βαθιά μου λύπη ανεβαίνω

Μισό βήμα απ’ την κορυφή.

Μόνο  μισό

Παλεύω να βρω τις δυνάμεις μου. Να πολεμήσω ν’ αποδιώξω τη θέα του κακού που με ζυγώνει.

Καμιά φορά μου φαίνεται θα σωριαστώ απ’ την ανημποριά κι ύστερα παίρνω ανάσα και φορώ το πορφυρό μου το φουστάνι. Να μη φαίνονται σημάδια απ’ τις πληγές. Κανένας να μη βλέπει.

Είμαι μισό βήμα απ’ την κορφή της λύπης μου και η καρδιά μου τρέμει