Tης Αναλήψεως σήμερα.....

Αρχίσατε τα μπάνια;

Δεν σας εμπνέει ο καιρός; Σας καταλαβαίνω….

Εγώ;  Μπα.….κι όχι επειδή μας  κάνει τσαλίμια…..εγώ έτσι κι αλλιώς δεν είμαι του νωρίς

Να τελειώσουν πρώτα τα σχολεία…. Να χουν  μια ρέγουλα οι μέρες (να ζεστάνει κι ο καιρός)…  και τότε  πάρω κι εγώ το δισάκι μου να κατηφορίσω

Βλέπετε όποτε τον βολέψει καθένα!

Κάποτε όμως…

κάποτε υπήρχαν γιορτές που σηματοδοτούσαν την έναρξή τους. Για αρκετούς τουλάχιστον.

Σαν τη σημερινή ας πούμε. Της Αναλήψεως. Που μια φορά ήταν μια τρελή μέρα που όλοι κατηφόριζαν για την πρώτη βουτιά…

Εγώ; Ε, καλά εμένα θα πάρετε σαν μέτρο σύγκρισης;

Ωστόσο το πρώτο μου ταξίδι στη θάλασσα ανήμερα αυτής της γιορτής ήταν.  Μ’ ένα  καΐκι για την Ντία, το μικρό νησάκι που κάποτε λέει ο θρύλος ήτανε θεριό και τώρα βράχος ξερός κείτεται, σχεδόν μπροστά από την πολιτεία του αλλοτινού Μεγάλου Κάστρου

Δε σας το χω πει; Καστρινή είμαι! Γέννημα και θρέμμα. Απόγονος ορεσίβιων αλλά εκεί  κοντά στη θάλασσα γεννήθηκα.

 Απ’ το σπίτι μου να, ένα έτσι να κανες, την έφτανες…. Και λένε –εγώ πια που να  θυμούμαι-  εκεί με πήγαινε η αδερφή μου, να φάω, τόσο που ήμουν μίζερη και λιγόφαγη, μα τότε χίλια χρόνια πριν, ποιος  μπορούσε να φανταστεί πως θα ρχοτανε καιρός που θα τρωγα και  «τσι ξερές πέτρες»

Πάντως από κείνο  το πρώτο μου ταξίδι, -που φαίνεται πως θα ταν μια ταλαιπωρία για όλους και ποτέ δεν το ξανακάμαμε-, το μόνο που θυμούμαι είναι αποκαμωμένα πρόσωπα, γερμένα στην κουπαστή κι  εγώ άτρωτη, η μόνη που έβρισκε διασκέδαση στο ταρακούνημα του μικρού πλεούμενου κι ας ήμουν ένα κοριτσάκι μόνο που ούτε στο σχολειό δεν πήγαινε καλά καλά

Η αλήθεια πως οι δικοί μου δεν την αγαπούσαν τη θάλασσα. Δεν την ξέρανε κιόλας. Την φοβόντουσαν. Κι ας κατεβαίναμε όλοι κοντά της τούτη την ημέρα, με τα φαγητά μας κι ένα σωρό άλλα συμπράγκαλα κατά πως απαιτούσε το έθιμο.

Έχω και μια φωτογραφία από μια τέτοια μέρα

Κόσμος στην άμμο άλλοι καθιστοί κι άλλοι να περιφέρονται.

Ένα κάρο και παιδιά που χαζεύουν.

Τα κορίτσια με τα μεσάτα τους φουστάνια. Η αδερφή μου, η μάνα μου. Ο αδερφός μου που χάθηκε. Μια μικρή (εγώ) που αδιαφορεί.

Κάνει ζέστη προφανώς γιατί τα κεφάλια είναι καλυμμένα( η εποχή της αποκάλυψης του σώματος θα ρθει αργότερα)

………………………………………………………………………………………

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε

Δε μένω στη γη που με γέννησε. Πάλι όμως σχετικά ξέμακρα απ’ την πόλη, πάλι σχετικά κοντά στο νερό. Το χωριό που κατοικώ πανηγυρίζει (και)της Αναλήψεως.

Το  εκκλησάκι είναι παλιό, βυζαντινό και βρίσκεται σ’ ένα πλάτωμα καμπόσο μακριά απ’ τον κυρίως οικισμό.

Κάποτε και όχι πολύ παλιά όλοι οι κάτοικοι παίρναν τα φαγητά τους και σε μεγάλες παρέες περνούσαν όλη τους τη μέρα εκεί, μέσα σε ατμόσφαιρα γιορτινή με τραγούδια και χορούς. Στο σχολείο κι ας μην ήταν αργία σχεδόν δε γινότανε μάθημα αφού η πλειονότητα των παιδιών είχε κουβαληθεί στην Ανάληψη. Ακόμα κι εκείνα που οι γονείς εργάζονταν είχαν πάει με τους παππούδες και τους περίμεναν να σχολάσουν ν’ ανταμώσουν όλοι μαζί

Και σμίγαν τα σόγια κι οι μικροί γνώριζαν τους συγγενείς τους  και μέσα από τη χαρά και το παιχνίδι ξανακαινουργιώνανε οι σχέσεις

Ο καιρός τ’ αχνώνει όλα.

Και ήρθε εποχή που η Ανάληψη δεν είναι τρανή γιορτή.  Αφού

δεν έχει να κάνει με δώρα και αγορές πάει…. Έχασε την αίγλη της …. Μα και πέρα απ’ αυτό, στον τόπο ήρθανε φερτοί.  Άνθρωποι από την πόλη και κουβαλήσανε τις συνήθειες της. Κι απ’ τους ντόπιους τίποτα δε θέλησαν να μάθουν. Έτσι καθώς  οι παλιοί κάτοικοι είχανε γεράσει  κι οι νέοι δεν είχανε πια τόσο χρόνο διαθέσιμο, άρχισαν οι μνήμες να ξεθωριάζουν

Χθες

Τετάρτη βράδυ καθόμαστε  στην πλατεία του χωριού

Λέμε για το ένα και το άλλο κι ανάμεσα τους ξεπετάγεται απορία τι στο καλό σήμαινε ο γιορταστικός ήχος της καμπάνας….

Να ναι καμιά γιορτή; (αναρωτηθήκαμε…)

Βρε! Της Αναλήψεως αύριο και χαμπάρι δεν πήραμε!

(θα πεις εδώ χάσαμε ξεχάσαμε άλλα κι άλλα….)