Σάββατο 21 Απριλίου 2012

21 τ’ Απρίλη μια μέρα διαλεχτή


«21 τ’ Απρίλη μια μέρα διαλεχτή
ιστορική θα μείνει μες στις γιορτές γιορτή» (άσμα της εποχής)

Η αλήθεια πως η τελευταία λέξη του πρώτου στίχου μου φεύγει κι αυτή που έβαλα δεν ξέρω αν είναι η σωστή μα το νόημα εν τέλει δεν αλλάζει οπότε…
Πώς μου ρθε τώρα και το θυμήθηκα…… Να γερνώ κι ο νους μου ανεξέλεγκτα φεύγει και σε σκονισμένα δρομάκια ενθυμημάτων παλαιών γυρνά;
Mπορεί… Είναι και η μέρα … η σημερινή μέρα……μια επέτειος…
Ο χρόνος αχ, ο χρόνος! Πώς περνά! Το αύριο κιόλας χθες έγινε… Πόσο μάλλον από τότε … την 21η  του Απρίλη του σωτηρίου έτους 1967. Σαράντα τέσσερα στρογγυλά χρόνια πέρασαν! Σαράντα τέσσερα!

Για μια στιγμή δεν τα νοιώθω. Κυλούν και φεύγουν από πάνω μου και μαζί φεύγει η γυναίκα που βλέπω τελευταία στον καθρέφτη κι έρχεσαι συ. Ένα παιδί. Το παιδί εκείνου του πρωινού…εκείνης της μέρας…

Απρίλης. Παρασκευή , προτελευταία μέρα… την άλλη μέρα, Σάββατο, θα κλείσετε για τις διακοπές του Πάσχα. Μέρα…..σαν κάθε μέρα
Σαν κάθε πρωί. «Σήκω, παιδάκι μου, να πας στο σκολειό σου! Σήκω!» «Τώρα μαμά» « Λίγο ακόμα, μαμά» Ένα λεπτό, δύο ……κάποτε σηκώνεσαι. Ανοίγεις το ραδιόφωνο…… Έχει χαρούμενα τραγούδια το πρωί. Εσύ το ξέρεις. Μ’ αυτά ξυπνάς ……Να φτιάξει η μέρα σου. Το ανοίγεις κι ό,τι ακούγεται είναι ….. εμβατήριο. Τι στο καλό… η 25η  του Μάρτη πέρασε ή μήπως όχι… Λες να μπερδεύτηκαν οι μέρες; Από καμιά φορά, στο τσακ πριν φύγεις, μια φωνή, έτσι πανηγυρική και πολύ ενθουσιώδης λέει περίεργα….. τα κόμματα τελειώσανε λέει  δεν θα υπάρχουν πια δεξιοί κι αριστεροί……κι άλλα ….κι άλλα που δε μένουν στο κεφάλι σου. Έχεις άλλα να σκεφτείς, να προλάβεις τη Μαρία και το Νίκο, μη φύγουν… Αύριο κλείνετε...
 Στο γυμνάσιο, μια αναστάτωση. Οι καθηγητές ανήσυχοι. Ο γυμνασιάρχης σας μαζεύει στο αμφιθέατρο. «Σπίτια σας»,  λέει, «να πάτε σπίτια σας». Λέει κι άλλα που δεν καταλαβαίνεις. Και  Μια καινούρια λέξη. Δικτατορία. Ακόμα δεν ξέρεις τι πάει να πει. Πιο πολύ χαίρεσαι μ’ αυτή την έξαψη στα μεγαλύτερα παιδιά. Εσύ, πρωτάκι πας κοντά τους να μάθεις. Στο δρόμο πανικός. Κόσμος, κόσμος… σαν σε γιορτή. Κάποτε βγαίνουν τα τανκς. Δεν είναι όπως στην παρέλαση. Ο κόσμος μουδιάζει και σκορπίζει. Πας στο σπίτι με το κεφάλι να βουίζει . Τι μέρα!
Αργά το απόγευμα, το συλλαλητήριο. Οι φωνές ακούγονται από το σπίτι σου. Στο σπίτι κυριαρχεί φόβος, είναι κι ο αδερφός εκεί. Κι αν τους χτυπήσουν; Ακούγονται πυροβολισμοί. Αρχίζεις και συ να φοβάσαι. Ευτυχώς ο αδερφός έρχεται γερός, όλο λόγια, λες και ήταν εκδρομή.
Το σκοτάδι πέφτει. Η κυκλοφορία απαγορεύεται. Εσύ αυτή τη λέξη δεν την ξέρεις και βγαίνεις απ’το σπίτι. Πας μέχρι την πλατεία, δυο βήματα πιο κει. Ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο έχει φτάσει. Κατεβάζει φαντάρους. Αλλιώτικους απ’ αυτούς που έχεις γνωρίσει. Σε παίρνουν είδηση. Φωνάζουν «Αλτ!»  ΦΟΒΑΣΑΙ! Φεύγεις τρέχοντας. Πυροβολούν. ΕΣΕΝΑ! Τρυπώνεις στο σπίτι. Δεν σε μαλώνουν. Δεν υπάρχει χρόνος … 
«Το φως να σβήσουμε! Το φως!»
Το σπίτι σκοτεινιάζει. Πέφτετε κάτω. Στο πάτωμα, σχεδόν, λες και είστε σε ύπαιθρο. Οι τοίχοι, νοιώθεις, δεν προστατεύουν… Γυμνή και έκθετη…
Φωνές από το δρόμο.
«Τα παιδιά μου! Τα παιδιά μου!»
Οι στρατιώτες στην προσπάθεια τους να βρουν τον/την παραβάτη/τισσα της εντολής: AΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ»
σταματούν ένα ζευγάρι περαστικών, να το ρωτήσουν, χωρίς να υπολογίσουν πως κι αυτοί είναι παραβάτες. Άμαθοι ακόμα.
Εκείνοι όμως το ξέρουν και φοβούνται πως θα τους συλλάβουν. Έχουν πάει να πάρουν τα παιδιά τους. Σκέφτονται πως μπορεί να μην τα ξαναδούν.                                                                                                             Η γυναίκα φωνάζει. Ουρλιάζει σχεδόν. Τους αφήνουν να φύγουν. Φεύγουν κι οι ίδιοι. Πνιχτός στεναγμός ανακούφισης.
Πάτε στα κρεβάτια Η μέρα τελείωσε. Το πρωί θα ναι όλα καλά. Ελπίζεις.
                                                                                                                                             Το πρωί θα βρεθούν οι κάλυκες. Έξω από την πόρτα σου.
Η δεύτερη μέρα είχε αρχίσει και μαζί της τα σχεδόν εφτά χρόνια……

2 σχόλια:

karagiozaki είπε...

σφίχτηκε η καρδιά μου κορίτσι.
καλημέρα

meril είπε...

δύσκολες εποχές γλυκιά μου
όντως...

καλό απόγευμα πια...