Η ΤΖΕΝΗ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Η Τζένη στο όνειρο ήταν γυμνή. Για κάποιο λόγο που δεν ήξερα, έπρεπε να της αφαιρεθούν τα ρούχα. Δεν είμαι σίγουρη αν δεν γνώριζα την αιτία ή απλά δεν θυμάμαι το γιατί………Τη θυμάμαι μόνο να στέκεται απαθής, με τα χέρια κατά μήκος του σώματος. Και τους άλλους να την περιστοιχίζουν προστατευτικά. Ως να μην εκτεθεί πιο πολύ σε μάτια βέβηλα παρά αδιάντροπα.

Ήταν φίλη μου. Εννοώ Είναι φίλη μου. Πάνω κάτω στην ηλικία μου. Ελάχιστα ακριβώς πριν αποχαιρετήσει το πριν, ελάχιστα πριν πάει στο μετά. Μεσοκαιρίτισσα. Με το χρόνο να την πληγώνει. Πιο πολύ στα μάτια που ταξίδευαν σε λυπημένα βάθη….Μόνο τη φωνή της είχε σεβαστεί. Χαμήλωνε τα βλέφαρα και την άφηνε να ξεχυθεί. Φορτωμένη να φύγει από μέσα … όλο πόθο και πάθος, λαχτάρα και όνειρα, λύπες και καημούς για τα φευγάτα, τα ανεκπλήρωτα, τα ανέλπιδα …….Είχεν ωραία φωνή….σ’ έπαιρνε και σε ταξίδευε στο εντός της ψυχής σου…………………………………………………………………………………..

Η φωνή της δεν ακουγόταν στο όνειρο. Μόνο το σώμα φαινόταν με τα μέλη στρογγυλεμένα, την επιδερμίδα απαλή………………………….

Ήμαστε σε μια παραλία κάμποσοι φίλοι. Δεν θυμάμαι πρόσωπα. Μόνο δυο τρία νεαρά άτομα στην ηλικία των παιδιών μας που τη φρόντιζαν ιδιαίτερα. Δεν ξέρω πως το κατάφερνε και είχε ξεχωριστούς δεσμούς με τους φίλους των παιδιών της. Πώς κατάφερνε να την εμπιστευτούν για τα πιο προσωπικά για όλες τις αγωνίες κι όλα τα ερωτήματα που βασάνιζαν τη νιότη τους; δυσκολοαπάντητο.

Όμορφη; Δεν ξέρω. Μάλλον …ίσως και να ταν που όλοι την αγαπούσαμε πολύ κι αυτή η αγάπη έκανε το πρόσωπο και το σώμα να λάμπουν

Αγαπούσε και πολύ τη θάλασσα. Της άρεσε να ξαπλώνει πάνω της, να χάνεται μέσα της. Να της αφήνεται. Δεν πήγαινε ωστόσο συχνά. Δεν της ήταν εύκολο. Ευτυχώς που τη βλέπω …έστω από μακριά να χω παρηγοριά….έλεγε κάποτε

Η θάλασσα με την ηρεμία του πρωινού. Εμείς, μια ομάδα γνωστών ή φίλων στην παραλία. Ανάμεσα μας η Τζένη. Ένα σώμα γυμνό. Λευκό. Αθώο. Ακίνητο. Όμοιο με άγαλμα …………