Επιστρέφεις ντυμένος
κι επιστρέφεις γυμνός
Ανεβαίνεις κατεβαίνεις
στα όρια ανάμεσα
Σε θεωρίες και εικονοπλαστικές
θύμησες
Ανάμεσα σε αλήθειες
Σε πρόσωπα του μυαλού
της καρδιάς της ζωής
ανάμεσα
Τα μάτια βλέπουν
Οι ανάσες μετρούν
Οδηγούν οι δυναμωμένοι χτύποι
Καλύτερα λέω να γίνεις βρέφος
καλύτερα να βυζάξεις την πρώτη
φορά
Αλλιώς τίποτα
Θεέ των αδύναμων θέλω
Άφησέ μου για λίγο
την ψευδαίσθηση
πως υπάρχεις
σε απόσταση χνώτου
κι αν όχι
Σε απόσταση ελπίδας
έστω
8 σχόλια:
πρώτον, στη φωτό σου νόμιζα πως έβλεπα τον κήπο μας!!!
δεύτερον, πόση ευαισθησία κλείνουν οι στίχοι σου!!!!
σε φιλώ
να είσαι καλά
των αδύναμων θέλω ....
@logia
πρώτον χαίρομαι
(παρότι δεν είναι απ' το δικό μου κήπο η φωτο)
δεύτερον σ' ευχαριστώ
τρίτον
μου χεις λείψει
καλημέρες Νέλλη....
@nikitas
υπάρχουν κάποιοι που τα εννοούν ακριβώς όπως το κάνεις εσύ
δίχως να χρειάζεται εξήγηση
(να λοιπόν που οι παλιοί φίλοι εδώ είναι....)
poli kalimera sas!
@Leviathan
...και καλό σας βράδυ...
Η απόσταση της ανάσας από την ελπίδα είναι όση του μυαλού από τη καρδιά.
Μόνο που ποτέ δεν μετρήθηκαν.
Καλημέρα Μέρη
@ΠΝΟΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
...αμέτρητες αποστάσεις σε
μετρημένο χρόνο
κι αυτή είναι η δυστυχία
και η ευτυχία μαζί
καλό απόγευμα Αντρέα
Δημοσίευση σχολίου