Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ 4



Και πεζοπόρος
Ζήτησα να βγω
Στου ωκεανού την άκρη


Α, το πουτανάκι… το πουτανάκι! Να φύγει! Να φύγει!
Που την πήραμε σπίτι, της δώσαμε κι έφαγε, ντύθηκε κι όλο έξω…. όλο έξω…. ακόμα δε βγήκε απ’ τ’ αυγό ….. Γαμπρίζει το σκυλί το θηλυκό….Γαμπρίζει…

Μήτσος. Ετών 65. πλούσιος. χτήματα πολλά. Ελιές Χριστέ μου ελιές! Χάνεται το μάτι σου
Ψηλός. Όλα τα μαλλιά. Λεβέντης άντρας κι ας μην ήταν όχι στην πρώτη μα ούτε στη δεύτερη νιότη
Την ησυχία του είχε…. Τι τον ήθελε το δαιμονόσπορο; Σίγουρα η μάνα της του δρόμου θα ταν…. κι αυτή πουτάνα θα γίνει….
Αλλά εκείνη…. η φαντασμένη …ήθελε παιδί…. Να γελάσουμε λέει…. να γεμίσει το σπίτι μας λέει….. Ένας σατανάς είναι…. Όλο παιχνίδι θέλει…… να ναι το διάολό μου γαμώ…. θα το σκοτώσω καμιά ώρα Τι ήθελα και την άκουγα; πήρανε και οι γυναίκες δικαιώματα…. Μωρέ στείλτη στο διάολο …
Εγώ φταίω που την παντρεύτηκα τι τον ήθελα το γάμο; Καλά περνούσα…

Και της πατρίδας τ’ όνομα
ερημιά το λέγανε

Πώς σε λένε;
Γιασμίνα Γιασμίνα. Με λένε, Γιασμίνα

Ετών 11. Χώρα Σερβία. Μάτια γαλανά. Δέρμα σταρένιο. Κορμάκι λιγνό. Πρόσωπο κουρασμένο.
Η Γιασμίνα. Από το Βελιγράδι, το ορφανοτροφείο, στην Ελλάδα. Καταμεσής στο πουθενά. όχι, ορφανή πολέμου δεν ήταν. Ο Γιώργος ήταν από τη Μπάνια Λούκα ο Γιώργος ήταν που ήρθε με πρόγραμμα φιλοξενίας κι άφησε την καρδιά του εδώ. Μα η Γιασμίνα όχι…

Αυτή την κολόνα θα τη λέω Άννια την άλλη Σέλμα και τούτη Ματέο.
Ε, Σέλμα! ε, Άννια! Ε, Ματέο! μοναξιά πολλή εδώ μοναχή είμαι κι ο Μήτσος πατέρας όλο μου θυμώνει και μου γυρίζει την πλάτη δεν είμαι λέει καλή, δεν είμαι…. πουτάνας ψυχή έχω λέει τι είναι πουτάνα μαμά Νάντια;

Και κείνον που με θέλησε
Δε ρώτησα
Πουλήθηκα στο σ’ αγαπώ

Ζωηρή είναι η Γιασμίνα μας μα δεν ήξερε από σπίτι από σειρά…. Κι ο Μήτσος, καλός καλός είναι μα δεν καταλαβαίνει μια ζωή κι αυτός μοναχός πέρασε και μένα η ζωή μου ε, να μην την τελειώσω στη μοναξιά έτσι μου ταξε και τόσα θα πάμε δω θα πάμε κει και ταξίδια και συντροφιές και σουαρέ
Μια θάλασσα λόγια πενήντα πέντε ήμουνα και γω μ’ είχε φάει η Γερμανία καλοστεκούμενος αυτός τι άλλο να ζήταγα;
Το σπίτι σε πενήντα στρέμματα ελιές μέσα είπα θα γίνω κι εγώ ελιά και θα ριζώσω
Ας πάρουμε ένα παιδί….
Ο Μήτσος έλεγε είναι ξένος σπόρος και τι τον θέλαμε έτυχε κι η μικρή ζωηρή ήθελε παιχνίδια αυτός την ήθελε σούζα να χτυπά αυτή τα ποδάρια να τη βρίζει δεν την έκανε καλά

Θα σε σκοτώσω μωρή! Το βλέπεις αυτό; όλο απάνω σου θα το ρίξω

Και δίψασα
Χρόνους πολλούς
Στης ανυδριάς τη χώρα

Αχ, καημένη μαμά Νάντια… έγινα κιόλας 15 κι εσύ μ’ άφησες φούσκωσε το συκώτι σου λέει και το βράδυ της θανής σου χέρι άπλωσε πάνω μου

Άει γαμήσου ξεφτιλισμένε!

Έχει μηχανή ο Γιούσεφ θ’ ανεβώ και θα χαθούμε
Και θα πηδιέμαι μ’ όσους θέλω …Πουτάνα μ’ έλεγες πουτάνα θα γινώ!

Και μ’ έκλεισε σε ίδρυμα μαμά το βράδυ της θανής σου και είπε πατέρας μου δεν θα ναι πια
Μα θα το σκάσω κερατά και θα ρθω μέσα στις ελιές να γαμηθώ με χίλιους Αλβανούς να γαμηθώ μέχρι να σου ρθει αποπληξία και θα βάλω μια φωτιά και να καούν οι ελιές και να καεί το σπίτι

Και πορευθέντες προς το φως
Το σκότος το μεγάλο
είδαμε


Ο Μήτσος; Μπλέχτηκε με τρεις τέσσερις ακόμα….. τελευταία μια Ρουμάνα με την κόρη της…… Ήρθε και τα τέντωσε αυτός κι ας είχε τάξει στον παπά να γράψει την περιουσία, στην εκκλησία να τονε μνημονεύουνε μέγα ευεργέτη της Αγίας Παρασκευής μες στους αιώνες
Α, ρε Μήτσο!....Τα σχέδια αλλιώς τα κάνεις κι αλλιώς έρχονται . Ο λεγάμενος την έκανε ετών εβδομήντα παρά κάτι δέκα μέρες πριν προλάβει, να γράψει τις ελιές στην εκκλησία και το μεγάλο σπίτι
Κι όλα μείνανε στη Ρουμάνα και την κόρη της που πρόλαβε και της έβαλε την κουλούρα στο παρά τσακ
Κι έμεινε ο παπάς άδικα να λέει για «αθετήσαντες»
Ας πάει να τον βρει να ζητήσει δίκιο……. …………………………………………………………………………………….

Με θυμάστε;
Βρε βρε… η Γιασμίνα… πώς είσαι Γιασμίνα; Μεγάλωσες μεγάλωσες… πόσο είσαι τώρα; 20! Τι λες; κιόλας!

Μικρούλα μικρούλα Γιασμίνα ίδια έμεινες λιγνό κορμάκι κουρασμένο προσωπάκι σταρένιο

Πού ζεις; Δουλεύεις;

Μένω στης μάνας μου το σπίτι. Βλέπω δυο παιδάκια ψάχνω και γι’ άλλη δουλειά
Ναι ναι ήταν δύσκολα
Να τα πούμε… να πάμε για καφέ
Το τηλέφωνό μου
Ναι να βγούμε για καφέ τα λέμε Γιασμίνα τα λέμε

8 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Υπέροχο..υπέροχο κείμενο, με μάγεψες με ταξίδεψες πρωί πρωί..σ' ευχαριστώ πολύ γι' αυτό φίλη μου.Πόσες αλήθειες υπάρχουν σε αυτό το κείμενο..παιδιά οργισμένα ενήλικες σταμπαρισμένου..μέλλον προκαθωρισμένο απο πνιγμένα απωθημένα..

Unknown είπε...

Ψάχνοντας για φως ... βρίσκεις το σκοτάδι ...
ναι, ναι δύσκολα ήταν

(μοντάρω κατά πως σε "διαβάζω")

ποιώ - ελένη είπε...

"Και δίψασα
Χρόνους πολλούς
Στης ανυδριάς τη χώρα"
πολύ όμορφα τα
αμοντάριστα πλάνα σου
Αρχίζω να σε πλησιάζω

meril είπε...

@αχτίδα

Για το πέρασμα
την ανάγνωση με την καρδιά
Για όσα μου χάρισες
Ευχαριστώ

meril είπε...

@meggie

πολύ δύσκολα meggie
πίστεψέ με

ευχαριστώ

(η ανάγνωσή σου μ' ενδιαφέρει)

meril είπε...

@ποιώ-ελένη

Να με πλησιάζεις;
(με τρομάζεις...)

Χαίρομαι που είσαι δω κι ευχαριστώ

tzonakos είπε...

Συγκλονιστικά αληθινό.

meril είπε...

@tzonakos

Μακάρι να μην ήταν....
Να ταν μόνο ένα κατασκεύασμα

Σ' ευχαριστώ tzonakos