Προσωπικό

Η σημερινή ανάρτηση μάλλον δεν αφορά κανέναν από σας ιδιαίτερα।......

Είναι που σήμερα έγινε ένα είδος μνημόσυνου για έναν Άνθρωπο που μας άφησε ένα χρόνο πριν

Το κείμενο γράφτηκε τότε για λογαριασμό της κίνησης ΠΡΟΤΑΣΗ και νομίζω μέσα σ' όλο το χαμό αξίζει να ξεσκονίζουμε τη μνήμη και να σταματούμε λίγο έστω σε παρουσίες με νόημα

....................................................................................................................................................................

Ο Δημήτρης Τσίγκας, δάσκαλος και πρώτος πολίτης του δήμου Παραλίας πέθανε στις 4 του Δεκέμβρη.

Όσο ζούσε ήταν ένας πολύ ανήσυχος αν και απόλυτα κανονικός άνθρωπος όπως καθένας από μας, όπως ένα σωρό άλλοι

Γεννημένος στην περιφέρεια της Πάτρας, ανδρώθηκε γείτονας με μικρασιάτες πρόσφυγες και εσωτερικούς μετανάστες, μεγαλώνοντας στους ίδιους δρόμους μ’ εκείνους και τα παιδιά τους.

Όπως όλοι, ή τουλάχιστον όπως οι περισσότεροι, έκανε φίλους, έπαιξε, γέλασε φώναξε, θύμωσε και του θύμωσαν για σκανταλιές στο σχολείο και στη γειτονιά

Ύστερα, Γυμνάσιο, Παιδαγωγική Ακαδημία στην Τρίπολη, στρατός, δουλειά, οικογένεια. Πορεία απλή. Κινήσεις γνώριμες, σ’ όλους

Δεν άλλαζε. Μόνο ωρίμαζε. Απλός, φιλικός, προσηνής, με διάθεση προσφοράς, και πάντα ανήσυχος

Ολοένα αναζητούσε τρόπους διοχέτευσης της προσωπικής του αγωνίας για την πορεία του τόπου ή του κλάδου όπου ανήκε

Ίσως γι’ αυτό από νωρίς εντάχθηκε σε κομματική οργάνωση,

από νωρίς ανάπτυξε έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα στον επαγγελματικό του χώρο.

Και τέλος ίσως γι’ αυτό ζήτησε την ψήφο των συνδημοτών του και ανταμείφθηκε

Έγινε Δήμαρχος στον οικείο δήμο

παραμένοντας το οικείο πρόσωπο. Συνέχισε ανάμεσα σ’ όλα τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας ν’ ανταλλάσσει καλημέρες και καλησπέρες, χρόνια πολλά και κεράσματα στα ίδια μέρη που μεγάλωσε και που μεγάλωνε τώρα τα παιδιά του,

δίχως να σταματά στιγμή να ανησυχεί και να νοιάζεται

Πρόσφορος τομέας η πρόληψη στις κάθε λογής εξαρτήσεις, αν και ιδιαίτερα αδύναμος και

καθώς ο Δήμος ήταν εταίρος στην ΠΡΟΤΑΣΗ, αγκάλιασε και στήριξε με κάθε τρόπο τα προγράμματα πρόληψης και τις δράσεις που ετοίμαζε η ομάδα εθελοντών η οποία λειτουργούσε στα πλαίσια του Δήμου, ακόμα και με την προσωπική παρουσία του.

Κάποιος μπορεί να πει πως δεν έκανε παρά το αυτονόητο.

Αυτονόητα δεν υπάρχουν. Και όσον αφορά το συγκεκριμένο πρόσωπο υπήρχε μόνο το προσωπικό στοίχημα να μην αφήσει η οσμή της σήψης να απλωθεί.

Και μιας κι υπήρχε η χάραξη του μονοπατιού για την πρόληψη, ο Δήμαρχος αυτού του μικρού χώρου πάσχισε να γίνει δρόμος, να περάσει το μήνυμα για την αναγκαιότητα σ’ ένα φρέσκο κοίταγμα στη ζωή και να μεταδοθεί σ’ όλους.

Ο Δημήτρης Τσίγκας δεν πρόλαβε να δει την πρόληψη να γίνεται προσωπική υπόθεση των δημοτών του. Έφυγε νωρίς αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό.

Ο καιρός θα περάσει κι ο χρόνος θα απαλύνει τον πόνο μα η θύμηση του θα υπάρχει μέσα από όσα μόχθησε

Γιατί η προσπάθεια θα συνεχιστεί και στη μνήμη του.

Ο δρόμος που άνοιξε θα υπάρχει για τις ιδέες και τις προτάσεις που δίδουν ουσία στη ζωή

για να τον βαδίσουν όπως εμείς και οι γενιές που έρχονται.