Έχω έναν κήπο
νοτιονατολικό
Με δέντρα δεκαπέντε
Μυριστικά πολλά
Και
Τριανταφυλλιές
Μια θεριεμένη βουκαμβίλια
σκάλωνε στο νοτικό μπαλκόνι
Τίναζε άναρχα άνθια
και φύλλα κι όλο
Έπρεπε να σκουπίζω
Ξεράθηκε
Ένα χειμώνα πριν
Την έκαψε ο πάγος
Χθες την κόψαμε
Σήμερα
Φορτώθηκε στ’ αγροτικό
Και πάει
8 σχόλια:
Αααα αυτό μου θυμίζει τη δική μου βουκαμβίλια, σωστό θηρίο, που την έκαψε ο πάγος σύρριζα πριν κάποια χρόνια, και είχα λυπηθεί πολύ. Όμως, η καλή μου, η δυνατή μου, ξαναγεννήθηκε, και σήμερα έχει ανέβει πάλι στο μπαλκόνι, τόχει σκεπάσει ολόκληρο και πάει για την ταράτσα, και δεν την προλαβαίνω, και δαμασμό δεν έχει... :)
Θα ξαναγίνει Μέρη μου. Θα ξαναγίνει!
@Λορελάη
Ναι ξαναγεννιούνται αυτό είναι αλήθεια
Καίγονται λες χάνονται κι όμως εκεί
αθάνατες!
Σ' ευχαριστώ.
Μεριλού,το ξέρεις:
"αρκεί να φυσήξει αύρα λεπτή
κι οι λεμονιές στον κήπο
θα ψιθυρίσουν δεκαπεντασύλλαβο"
φιλί
Αιμ
@Dizziland Reporter
Όντως το ξέρω
......................
Σ' ευχαριστώ
Μέριλ
οι ανάσες των αγαπημένων πραγμάτων μας συνοδεύουν και μας πονούν
φιλιά
@ποιώ-ελένη
παρηγοριά είναι Ελένη...
πιο πολύ παρηγοριά σ' έναν κόσμο που αδειάζει
Καλό σου βράδυ
Λοιπόν, έχω μια αδυναμία τρελή στις βουκαμβίλιες...
Ωραίες εικόνες Μέριλ... ζωγραφίζεις με τις λέξεις.
@Δήμητρα(Φυσικένια)
....και που να την έβλεπες....
Υ.Γ.Ζωγραφίζω; Μου αρέσει αυτό γιατί αλλιώς ....ούτε δυο γραμμές....,
Δημοσίευση σχολίου