πότε πότε βυζαίνω μια θλίψη
ενθάλπια
πότε πότε
αφήνομαι στην πικρή ηδονή
του αλύπητου
υποκύπτω χωρίς τύψεις
δίχως έρμα κλυδωνίζομαι
ύστερα με πιάνει ένα πείσμα
ξεχασμένο
χαράζει πάντα σ' αυτή τη γη, λέω
και
άνω θρώσκω
-λίγα τα θέλω μου μα ως το τέλος-
foto by dimitris zarafonitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου