καμιά φορά

ένα φορτίο μελαγχολίας διαχειρίζομαι
από πάντα
-έτσι  θυμάμαι τουλάχιστον-

το παίρνω από δω το αφήνω εκεί
μέσα στα συνηθισμένα  μικρά μου
ανάμεσα
 στα γεμιστά και στις μελιτζάνες ιμάμ
στο πάτωμα που ολοένα μαζεύει
αδιάφορα
και στα ρούχα που στοιβάζονται
με ρυθμό αναγνωστικής ικανότητας
επιτηδείου
-αδυνατώ- να- το- εγκαταλείψω-

καμιά φορά η μέρα μου φυλάει μια
έκπληξη καλοσύνης

τις πιο πολλές φορές είναι μια φράση
κοινή ξεχασμένη
από κείνες του σωρού

είναι σαν το καλημέρισμα του οικείου
χέρι καθημερινό σπλαχνικό κι ανάερο
ανασηκώνει το βάρος

και μπορώ να κλάψω
ελεύθερα

φωτογραφία Μαρία Γεωργοπούλου