Άγγιξέ με
Οι βόμβες έχουν ώρα που πέφτουν
θρηνούν Του Λιβάνου οι κέδροι
και το χαμό των αμάχων
παράπλευρη απώλεια τη λένε
Τραγούδι πολέμου
-το τσεκούρι ποιος
έχει ξεθάψει;-
Άγγιξέ με…
Χθες είχα στο χέρι μου αριθμό
Σημάδια από ναπάλμ στο Βιετνάμ
Με διώξαν απ’ της Κερύνειας
Τα χώματα
Κι ύστερα στης Βοσνίας κρύφτηκα
Το δάσος
Ένωσα τα χέρια μου στις γέφυρες
Της Σερβίας
Κι έκλαψα τη χαμένη Εδέμ στις όχθες
Του Τίγρη
Ω! άγγιξέ με....
Αυτό το τραγούδι χαράσσει
Πορφυρούς δρόμους
Δε θα το πω ποτέ σωστά
Είμαι στο λάθος μέρος
-πάντα ίδια η στιγμή-
Κι ο κυνηγός ήταν φίλος
Σε μέρες παλιές
Άγγιξέ με!
υ.γ.γραμμένο το 2006 για κάποιους άλλους βομβαρδισμούς
2 σχόλια:
Τα δεινά εξακολουθούν
να υφίστανται...
Σαν να γράφτηκε σήμερα
για τους εφιάλτες που ζούμε!!!
φιλί Μεριλ
@ποιω-ελένη
δυστυχώς Ελένη μου ...
εφιάλτες δίχως τέλος μάλιστα!!
την καλημέρα μου ...
Δημοσίευση σχολίου