Tότε

Εκείνο τον καιρό υποθέσεις πλείστες ξεκίνησαν και ως είθισται μια πλειάδα αφέθησαν
πολλά ημιτελή αφήνονται σε τούτη τη ζωή βέβαια
άλλη αν υπάρχει πώς να ξέρω -παρά τα θρυλούμενα-
Λογαριασμοί εκκρεμείς και μετέωροι στέκουν σε χρόνο κενό.

Φαίνονται ωστόσο όλα σε μια τάξη
Το αφημένο ουδόλως επηρεάζει την πορεία του γίγνεσθαι
Από αρχής έως τέλους ένα και το αυτό.
Μικρά σκαμπανεβάσματα
Μικρές απορρίξεις
Μικρές αναταράξεις
Γέννηση- πορεία- θάνατος
πάλι και πάλι
Έως τούτη η γη, ως πλανήτης ζώντων, να μετοικήσει σ’ άλλη σφαίρα ή να αφανιστεί ως ιδέα κι αυτό που ζωή ονομάζεται να μην έχει καμιά έννοια.
Οι μικρές αναταράξεις σε νερά, δίνες σχηματίζουν ανολοκλήρωτες
Και απίστευτο μα αληθές, ακαθόριστες
Το βέβαιο ωστόσο είναι πως η αναγκαιότητα της αρμονίας θα ζητήσει την τελείωσή τους
Και πρώτα ο φόβος κάνει επίσκεψη
Τότε Αναζητείται-με επιμονή – κάποιος, το αίσθημα το τρομαχτικό να αμβλύνει 
Εκείνος που στα ανθρώπινα ονομάζεται «αμνός, ο αίρων την αμαρτίαν» 

Κι όσο κι αν αποπέμπεται, ως ιδέα ή και εξοβελίζεται –μα πάντα λεκτικά- 
στο βάθος η ύπαρξή του απαραίτητη 

Άλλως η ευθύνη θα ζητηθεί από ποιον;
Και πότε είναι κανείς έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει αφημένους διακανονισμούς
 και προπαντός δίνες
Αφού apriori η καταπόντιση δεδομένη.
Θεωρητικά τουλάχιστον.

foto by Dimitris Zarafonitis