Αμαρτία

Αμαρτία

Και μνήμη

Και λήθη.

Πώς την ορίζεις λοιπόν; Σαν τα απαγορευμένα όνειρα; Αυτό είναι η αμαρτία; Να επιθυμείς τους  πόνους των ηδονών που δεν σου ανήκουν;. Με ποιον τρόπο; Με τον τον όποιο;

 Μπορεί. Κι ας είναι αστείο να μιλάς λες κι είσαι ο κατακτητής του κόσμου. Εντάξει… το ξέρεις  μα αδυνατείς να ξεφύγεις. Πάλι και πάντα εκεί.

Είναι που θυμάσαι τη βαθιά σου ανάγκη να φορέσεις τη μάσκα του εντελώς άλλου, να χωθείς ως εκεί που ξεχνάς, ως εκεί που παύεις να είσαι αναγνωρίσιμος, ως εκεί που αλλάζουν όλα και να αφήσεις γέλιο θριάμβου

Νίκησες μια φορά. Εσένα.

Κάθε πότε το κάνεις; Κάθε πότε το θυμάσαι; Όσο μεγαλώνεις πιο πολύ; Όσο οι δυνατότητες και οι πιθανότητες αδειάζουν από το σακούλι των απίθανων και αδύναμων στιγμών;

Αμαρτία και κλαις. Στη θύμησή της στην έλλειψή της.

Τι πονά πιο πολύ; Το καμωμένο ή το ακάμωτο;

Η αδυναμία που ολισθαίνει ή η αδυναμία που δεν κάνει το πολυπόθητο βήμα;

Οι ερωτήσεις ή οι απαντήσεις;

Τι φοβάσαι εντέλει; Ό,τι ξέρεις ή ό,τι δεν έμαθες ποτέ;

Κι αυτό που μισείς είναι ό,τι τόλμησες ή μια ατολμία που σε κυνηγά εφιάλτης;

Θυμάσαι το δικό σου πόνο ή σε πνίγει ακόμα ο πόνος των άλλων;

Αμαρτία είναι ό,τι ματαιώνει το μονοπάτι που βαδίζεις, ό,τι σε γυρνά, σε βάζει σε μια δίνη

Αν σε πονά ή αν σε αλαφρώνει, αν σε διδάσκει ή αν κάνει όλες τις γραφές κενές, είναι ένα αίνιγμα που δεν θα λυθεί παρά στο απόλυτο τέλος.

Για την ώρα παίζεις το παιχνίδι της μνήμης και της λήθης. Και της φαντασίας. Για να επινοήσεις όλες τις αμαρτίες που δεν έκαμες ή να διαγράψεις άλλες.