Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

δρόμος ζωντανός κανένας δεν έμεινε
και οι φωνές που θα μίλαγαν στόμωσαν

σε τοίχο γράφω
σε τοιχίο υψωμένο

Σώθηκαν τα νερά αδέρφια!
Της ψυχής μου την άβυσσο τρέμω

Ελεείστε για τον καιρό των αθώων
Στης ψυχής μου την άβυσσο γέρνω

6 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Αχ! πολύ μου άρεσε..αν και μου ακούγεται σαν κραυγή απελπισία και εγκατάλειψης κι αυτό δεν είναι για τις θεωρίες μου όμως..με αγκίζει στη καρδιά..Αχ! γλυκιά μου μη μου στεναχωριέσαι,.να σε κάνω μια αγκαλίτσα ..αγκαλίτσα Αχτιδένια;

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

με τρόπο απλό και όμως σπουδαίο!

meril είπε...

@αχτίδα

χρειαζούμενος ο καλός ο λόγος...κι η αγκαλιά σου.... ό,τι καλύτερο

καλό απόγευμα αχτίδα που διαπερνάς τα σύννεφα της θλίψης

meril είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

...σπουδαίο...δεν ξέρω όσο γίνεται όμως πιο κοφτό, ναι

καλό σου απόγευμα

Unknown είπε...

νιώθω ευγνωμοσύνη γι'αυτό, έστω, το τοιχίο ..

meril είπε...

@meggie

...και γω ...
γι' αυτή την ευκαιρία