φθήνει

Ανασαίνεις το σπασμό του φθινόπωρου

οι μέρες κιτρινοφυλλιασμένες πέφτουν

μαραίνεται η όψη όσων ξέρεις

Και μένεις ν’ απορείς

ανίδεε μου κυνηγέ του φωτός

που ολισθαίνει

περασμένες οι ώρες κομπολόι

μιας νυχτιάς το παιχνίδι

τραγούδησε μου ό,τι πάντα

στα χέρια κρατάς και δε βλέπεις

μια χούφτα αδειανή κι η κλωστή

ένας μίτος στο μύθο

πλεγμένος

το χέρι ν’ απλώσεις να τραβήξεις

της μοίρας το γέλιο

να μοιράσεις το χρόνο σε μια κούπα

γεμάτη

αθώα ωραίος

με κοιτάς και πεθαίνεις

πριν μου κλείσεις το μάτι