«Kαιρός να πω ένα τραγούδι….
Ολόδικο μου θα ναι
Φαντάσου….
Oι νότες θα κρέμονται απ’ τ’ αυτιά
Έτσι που όταν πλησιάζουν
Οι άνθρωποι
Αυτοστιγμεί να τους ακουμπάνε
Και άλλη επιλογή δε θα χουν
Παρά να με ακούσουν»
«Μα αυτό θα ναι τραγικό!»
Αναφώνησα έντρομη
«Ανήκουστο!
Σκέψου τη διασάλευση της τάξης!»
«Μα ήδη
Τα θεμέλια τα από κτήσεως…
Σαθρά ….
Τον τραγουδιστή καρτερούν
Δε το χεις πάρει είδηση;»
Και ύστερα κοιτάζοντας
Τις φοβισμένες ματιές μου
Ένα γύρω
«γιατί κοιμάσαι ανήσυχη τη νύχτα;।»
Ρώτησε
Κι είχε την απορία στη φωνή
.
2 σχόλια:
Γεφυρώνεις τους ρόλους του μοναχικού δημιουργού και του πνευματικού ανθρώπου-ηγέτη που χρειάζονται τόσο οι καιροί μας στο διαμάντι σου. Να εισαι καλά και πάντα δημιουργική, μέριλ.
@Θερσιτης
Σ' ευχαριστώ πολύ
Να χεις δύναμη φίλε μου
Είσαι από τους πολύ αναγκαίους σε κάθε καιρό
Δημοσίευση σχολίου