Μυρωδάτος ο πίνακας
Ήχοι καμπάνων και
Κουδούνια λαλούμενα
Λεπίδες βουνά
Ρίγανη και ρείκια
Έρωντας για τον έρωτα
Αγαπήσω σε
Σε χαλί πολύχρωμο
παπαρούνες κόκκινες
βιολέτες της άμμου
Και πάλι μόνη θα μείνω
Θ’ ακουμπήσω στη γη μου
Ως να σμίξω μαζί της
Να χαθώ μέσα της
Να γίνω φασκόμηλο
Κυπαρίσσι και πέτρα
Nερό και αέρας
6 σχόλια:
κι όλα μαζί
τα χρώματα
τ' αρώματα
οι ήχοι
.......
εμείς
@Silena
Έχεις δίκιο
σπαρμένοι και χαμένοι ανάμεσα
εμείς
Σ' ευχαριστώ
Ο πιο τρυφερός δρόμος προς το τέρμα που έχω διαβάσει ποτέ.
!!!!
Πολύ όμορφο, καλή Meril. Πολύ. Ποοοοοοοολύ. Τρυφερό μαζί και γενναίο. Σ'ευχαριστώ που το μοιράστηκες.
ΥΓ (με σεβασμό και χαμόγελο) ίσως οι παπαρούνες είναι άλικες.
@meggie
Έτσι...
δρόμος προς το τέρμα ...κι όσο γίνεται πιο τρυφερά...
όσο γίνεται ή όσο το δύναμαι
Σ' ευχαριστώ
@Prths
"γενναίο";
καλό θα ήταν να είμαι εγώ γενναία μα δεν είμαι
Ευχαριστώ ωστόσο
πιο πολύ για τη ζεστασιά του σχόλιου
Δημοσίευση σχολίου