Σαν γυναίκα προς γυναίκα.......

Για σήμερα ένα παλιότερο κείμενο, μάλλον ολοκληρωμένο τούτη τη φορά

Γω π’λες νυφούλα μ’ ήμαν η πρώτη στς μάνας μ’ το σπίτι. Γεννήθ’κα πρώτ’απ’ όλες τσ’ αδερφάδες μου. Πέντε τσιούπρες στη σειρά. Αράδα. Ο μαυροπατέρας, σαν είδε την πρώτη, τη δεύτερ’ την τρίτη, το πήρε απόφαση πως όλο θηλυκά θα τ’ γεννοβόλαγε η μάνα μ’ και σαν γκαστρώθηκε στουν αδερφό μ’ του συχωρεμέν’ κι του γέννησε, δεν του πίστευε κι όλο τη συχνορώταγε
«Α, ορή, μην είν’ μπαστίκι το σερ’κό;»
Τέτοια ν’ ακούς…

Και μην το χάρηκαν πο’ταν γιος ; Ήρθε ετότες ο μεγάλος αδερφός τ’ πατέρα, δεν ξιέρω αν τουν έχεις ακ’στά ου μπαρμπα- Νάκος μι τ’ όνομα… Αυτός να σου ειπώ είχι καταντιά καλή. Γελάδια στου βάλτου, κι πρόβατα πολλά… ελιές… -κειο τον καιρό που δεν είχαμαν κιόλας-… μπαξέδια…. χώρια τα χωράφια…Ήρθε π’ λες λέει τ’ πατέρα «Αδερφέ, ξιέρς ιγώ πιδιά δεν έχω … Εσύ πολλά έχεις …Δος το σερ’κό …και για τα μένα καλό και για τ’ εσένα … Τα τσουπριά θα στα προικίσω»
Ο πατέρας έπεσε του θανάτου « Ορ’ αδερφέ φτούνο το σερ’κό; … Nα σ’ δώσω …μι την καρδιά μ’ μια τσιούπρα … κι δυο άμα θες …αλλά αυτό μην το ζητάς»
Κι έπεσε στα πόδια του κι έκλαιε σαν και να ταν αυτός ο φταίχτης που κειος ήταν άκλερος. Μα ήτονε ο μεγάλος αδερφός και το όχι δεν μπόρηγε να το ειπεί.
Κι τουν πήρε ο μπαρμπα-Νάκος … Μα κι αυτός …
Είχι η θεια μ’ μια λεκάνη μι τόσο για νιρό. Πάει το πιδί να τ’ράξ’ πέφτ’ μέσα πνίεται. Η θεια χαμπάρ’ δεν πήρε. Τα πιδιά μιγαλών’ μαναχά τς νόμ’ζε. Άμαθη ήτανε… πάει ο αδερφούλης μου πάει. …κι η μάνα μ’ δε ματαμίλησε στουν πατέρα κι άλλο πιδί δεν έκαναν πλιο. Ούτε τσιούπρα
Ο πατέρας το ρ’ξε στο πιεί … ούτε ματανοιάστ’κε για τ’εμάς. Ημείς φτωχοί ήμασταν…μας είχαν αποτελειώσ’ κι οι πολέμοι. Aπ’ τσ’ Γερμανούς στς αντάρτες Ένας ένας που πέραε έβανε κι μια φωτιά και κοντά έμειναν αποκαϊδια. Πούν’ οι γιούκοι; Είχαμαν πέντε γιούκους ένα για κάθε μίνια όλο φλοκοτές …νερομπανίες….; Όλα στάχτη …Άντε παντρέψ’ …κοντά να σ’ λέν’ φέρε τούτο κι φέρε τ’ άλλο…..

Εγώ ας ήμαν η μεγαλύτερη, στερνή παντρεύτ’κα…. Ήταν οι αδερφάδες μου θεωρητικές να σ’ πω κι τσι ζητάγανε και κείνη η μικρή μο μπλεξε κι μι έρωντες..
Εμ τι θαρρείς; Στον καιρό σας αγαπιούνται μόνο; Κι λέτε θέλω κειον …. Αμ’ το λιέγαν κι τότενες …Το πε κι η μαυραδερφή μου η Λάρ’σα…
«Μάνα» λέει, ο Πάνος του Πέπα μ’ αγαπά κι είπε θα με πάρει…
«Ούι χαλασιά μου…. Μαύρη πο μουν εγώ… Τι είπες ορή; Ποιος να σ’ πάρει που να σ’ πάρει ο διάτανος τον πατέρα; Ποιος μωρή θα σ’ πάρει;»
Κι έλεε κι έλεε η μάνα και δίκιο είχε μα τύφλωση ….τύφλωση είχι πάθει αδερφούλα μ’ κι διν άκουε…
Κειος π’ αγάπαε πλούσιος ήντουν …και σ’ λέει η μαυρομάνα………. ημείς ψωμί δεν έχ’με θα στέρξει ου πατέρας τ’ ου γερο-Πέπας;
Αμ, αν άκουες ισύ π’ αγένητη ήσαν, άκουε κι η αδερφούλα μ’ και σαν τα μαθε ο πατέρας τ’ σεισμός γέννηκε … και γλιτώνουν τα καλυβόσπιτα ορή τσιούπρα μ’ απ’ το σεισμό;

Και ποια ήντουν τα καζάντια της; Πνίηκε στο Μπούβλιακα η χαμένη ….τόσο που τσ’ έκοβε το κεφάλι….

Κίνησε γκαστρωμένη πέσαν όλοι πάνω στου γερο Πέπα και την έμπασε νύφη σπίτι τ’

Ας ήντουν σκ’λί καλύτερα θα πέραε

Την κατηγόραε κειος ολονένα και τούτο κακό κι τ’ άλλο λωβό…. ούλα στραβά τα κανε κι στερνά είπε έκλεψε λιεφτά τ’ γέρου και τόσο χαμένη ήταν εκείνη η κοπέλα κουβέντα σε καένα δεν είπι, παρά κίνησε πεζιά απ’ το παλιό το χουριό ξιέρεις πόσο μακριά είνι κι ήρθι κι έπισι στου ποτάμ’

Ιμίς ιδέα δεν ήχαμαν

Περνά μίνια μέρα δγιο αμούντ’ . Κινώ παένω στο παπέικο. Πουν η αδερφούλα μου ορέ; λέω στο γαμπρό. Αμ και κείνος καλό χαϊβάνι ούτ’ είχι πάρ’ χαμπάρι πως έλιπι. Ο πατέρας τ’ είπι στ’ς δικούς τσ’ θα ναν’ και κειος δε ματαρώτησε πλιο. Αγάπες σ’ λέν’

Και κοντά πήγαμαν στην αστυνομία κι ψάξαν ολούθε ψάξαν τίποτις δεν ήβραν κεια τα παιδούρια του Νίκο Βάσσο τη βρήκανε και που ήντουν γκαστρωμένη;

Κι έλεε τότενες ο γέρος μπαστίκι είχι στην κ’λιά γι’ αυτούνο έκαμε το χαμό της. Και μήνια ήξηρα τι είχε γινεί; Σαν τα μαθα και κειος χώμα ήτονε πλιο.

Θα πεις τον ετιμώρ’σε ο Θεός τον άδικο….. χάθηκε η τσιούπρα του σ’ έναν τόπο…στο Φάληρο έτσι κι αυτή πνίηκε. Και πως και τι καένας δεν έμαθε και με το μαράζ’ έφυγε πατέρας τς

Η αδερφούλα μ’ πίσω δε γύρ’ σε

Κοντά παντρεύτ’κα κι ιγώ. Ο πιθιρός σ’ καλός μα παράξινος πολύ είχε τρεις αρρεβωνιάρες πριν απ’ τ’ εμένα. Μα η μανούλα μ’ ήθιλι να μη παντρέψ’ κι ας πάαινα σι κουνιάδια ανύπαντρα μέσα που θα τα καρτέρεγαν όλα απ’ τ’ εμένα …. Και που είχι, τσουπρούλα μ’, αδερφάδες….. μήνια κι άπλουναν το χέρ’ να κάμουν το τόσο για; περίμεναν του γαμπρό και μόνο διαταή έβγαζαν κειο να κάμω τ’ άλλο να φκιάκω…. Καταντιές μάτια … τι να σ’ λέου…..

Τι ήμαν ιγώ; Μήνια κι ήξερα τα πολλά; Αλλά τι να έκανα; Πρώτη μέρα νιόνυφ’ μ’λέει η μεγάλη η κ’νιάδα εσύ σαι τώρα για τ’εμάς μάνα…. Κι τι ήμαν; Έβλεπα τσ’ κοπέλες σπίτι κι ήλεγα με του νου μ’ που να βρεθεί άντρας για τ’ εκείνες….. Θα μαραζώσουν κι θα στρίψουν και κοντά τι να τσ’ κάνω;

Έστερξι ου Θιός ήρθε προξ’νιά για τη μεγαλύτερη…. τη θείτσα Πανάγιω ξέρ’ς. ο γαμπρός καλός εφαίνουνταν και τ’ άρεγε να σ’ πω αλλά έλα που ήθελε προίκα. Λεν τα σερ’κά: δεν τη δίδουμι που να βρούμι τσ’ λίρις, άλλος θα βρεθεί. Πάου στο κατώι. Βλέπου την Πανάγιω έκλαιε. Τονε θες κυρά; τηνε ρωτώ(κυρά εκραίναμε τσ’ αδερφάδες τ’ αντρός)

Τονε θέλω νυφούλα μ’, μ’ λέει και με το στόμα γιομάτο, αλλά τ’ αδέρφια μ’ μ’ λέει θέλουν να με δώκουν τσιάμπα.

Τσώπα κυρά τσ’λέω μη κλαις πλιο κι όλα θα γένουν

Πααίνω βρίσκου τον άντρα μ’ κι πεθερό σ’. Να τη δώκουμε τ’ λέω την Πανάγιω….

Κειος στην αρχή να σ’ πω …. δεν άκουε κ’βέντα…. Κι που θαν τα βρούμε τα λεφτά ….κι άμα δώκουμε για τη μίνια τι θα γένουν οι άλλες κι πολλά ….

Εγώ ήμαν αποφασισμένη. Να τσ’δώκετε τσι λίρες…. τ’ λέου…. Ας παντρευτεί η Πανάγιω και θα ιδούμε τι θα γένει με τσ’ άλλες….. τονε φοβέριξα κιόλας Θα μείνουν ανύπαντρες οι κοπέλες και τι θα λέτε κοντά; Φύγανε οι γονέοι κι οι τσιούπρες δεν είχανε καένα;

Κι έλεα κι έλεα και είπε το ναι. Κι έσφαξα ένα παπί που είχαμαν και την αρρεβωνιάσαμε.

Κι κοντά τσ’ έδωσα κι το αγοραστό βρακί που μο χε φέρει η νούνα μ’ κι αφόρηγο του ‘χα για να πάει στο γαμπρό ……….